Een jaar in Bangladesh!
Geschreven door Antje op 29 september 2013 21:03
Het is eind september en dat betekent dat ik nu een jaar in Bangladesh ben. Vorig jaar rond deze tijd zat ik in de hoofdstad Dhaka en ging ik naar de taalschool.
Als ik terugkijk over het laatste jaar, dan is er toch veel gebeurd. Ik denk dat ik vooral beter heb leren omgaan met het feit dat ik de enige chirurg ben en de verantwoordelijkheid iets minder zwaar op mijn schouders weegt. Ik weet beter wat ik wel en niet kan, of beter gezegd wat ik wel en niet in dit ziekenhuis bereid ben te doen.
Het leven hier in de gemeenschap van mensen die in het ziekenhuis en het project werken bevalt me goed. Ik zou graag meer vriendschappen met Bengaalse mensen hebben, maar ik denk dat ik dat ook tijd moet gunnen zodat die vriendschappen kunnen groeien.
Afgelopen weekend was er een bruiloft. Een van onze junior artsen trouwde met de dochter van iemand anders in het project. Trouwen gaat hier altijd met een hoop pracht en praal gepaard, vooral wat de bruid betreft:
En natuurlijk is een bruiloft altijd een goede gelegenheid om mooie kleren aan te trekken en foto's te nemen. Dit is een foto van mij met mijn huisgenotes Hannah en Rebecca:
En dan is er nog een ontwikkeling in het afgelopen jaar: zoals je op de foto hieronder ziet heb ik bij het opereren tegenwoordig een leesbril nodig!
De onderstaande foto is van Shapla, een vijf jarig meisje dat geopereerd moest worden omdat er een bloedzuiger zijn weg in haar vagina had gevonden. Helaas was hij daar niet gestopt maar was verder haar buikholte in gegaan. Gelukkig knapte ze na een buikoperatie met het verwijderen van de bloedzuiger snel op. Deze foto is vlak voor ontslag genomen. Opvallend is het hele korte haar dat zij heeft. Hier is het vrij normaal om meisjes tot een leeftijd van zo'n 9 jaar regelmatig kaal te scheren. Voor zover ik heb kunnen ontdekken heeft dat vooral te maken met het bestrijden van luizen.
Verkeer en regenseizoen
Geschreven door Antje op 18 augustus 2013 21:18
Vorige keer schreef ik over de ramadan. Ruim een week geleden is deze afgelopen en hebben we hier het suikerfeest, hier Eid genoemd, gevierd. In het project kregen we alleen de dag van het feest zelf vrij en die viel op vrijdag, onze normale vrije dag. De meeste overheidsinstellingen sluiten echter voor 5 dagen, dus mensen hebben de kans om feest te vieren. Massaal wordt er gereisd om familieleden te bezoeken, meestal gaan mensen naar het dorp waar de familie vandaan komt en waar nog een oom of tante woont. Dit weekend is het weekend na Eid en waren er berichten van hele lange files (90km) richting Dhaka. Hierbij moet je bedenken dat het vooral om bussen gaat en geen privé auto's. Een soort zwarte zaterdag dus. Ter illustratie een foto uit de krant van vandaag: 
En met de veerboot is niet veel beter:
We hebben een vreemd regenseizoen gehad. Het hoort vanaf midden juni goed te regenen. Dit jaar begonnen mensen ongeveer een maand geleden de velden te irrigeren omdat er te weinig regen was gevallen. Ongeveer 2 weken geleden begon het dan toch behoorlijk te regenen. Zelfs zo erg dat mensen zich nu zorgen beginnen te maken dat de rijst in de lager gelegen velden zou kunnen verdrinken. Het is ook nooit goed☺
Om te illustreren wat het verschil is tussen het regenseizoen en de droge tijd hier twee foto's. Deze foto's zijn allebei vanuit ons keukenraam genomen. De bovenste foto is van deze week. Je ziet een stukje braak liggend terrein van het ziekenhuis; in de toekomst zullen hier huizen op gebouwd worden. Vlak achter de muur komt een trein langs en daarachter rijstvelden. De velden met veel water zijn nog maar net beplant, de velden die er groener uitzien hebben dezelfde hoeveelheid water, maar de rijstplantjes zijn inmiddels groter en groener. 
Als contrast de foto hieronder. Deze is in maart genomen tijdens mijn verjaardagsfeest. Je ziet hoe droog het land toen was. Je ziet wel groene rijstvelden op de achtergrond, maar dat is niet door regen, maar door irrigatie.
Ramadan
Geschreven door Antje op 21 juli 2013 21:52
Sinds een week ben ik weer terug van mijn vakantie naar Thailand. Het was lekker om helemaal weg en lui aan het strand te zijn. Het was lekker warm, maar veel minder vochtig dan hier en daardoor heel goed uit te houden. En voor het eerst sinds in naar Bangladesh ben gekomen had ik weer westerse kleren aan. Ik heb ervan genoten.
Met dat ik terugkwam begon wel het echte leven weer meteen. Ik had na thuiskomst nog een vrije dag gepland om mijn spullen uit te pakken en me voor te bereiden op het werk, maar dat liep anders. Er bleek al een aantal dagen eerder een meisje van 9 jaar, Arjina, opgenomen te zijn met een darmafsluiting. De kinderartsen hadden geprobeerd haar ouders over te halen om haar over te plaatsen naar Rangpur, 2 uur hier vandaan, om haar daar te laten opereren, maar de ouders konden zich dat niet veroorloven. Uiteindelijk heb ik haar de ochtend na mijn terugkomst geopereerd. Ze had een darmafsluiting door een verkleving met darm die er al behoorlijk paars uitzag. Gelukkig knapte zij na de operatie heel goed op en kon na 4 dagen worden ontslagen. Ik ben blij dat ik een dag eerder terug kwam dan ik werd verwacht.
Ons ziekenhuis heeft een systeem waarin we acute dingen eerst behandelen en dan over geld praten. Mensen, die arm zijn krijgen hulp met het betalen van de rekening, maar daar wordt wel altijd over onderhandeld. Deze onderhandelingen kunnen enkele dagen duren, dus het meisje Arjina is 3 dagen na ontslag nog wel op de afdeling, dus ik kan zelfs controleren dat het nog steeds goed met haar gaat....
Arjina en haar moeder
Sinds ruim een week is het ook Ramadan. Dit betekent dat moslims over de hele wereld een maand lang van zonsopgang tot zonsondergang niet eten en niet drinken. In Bangladesh betekent dat dat 85% van de mensen met dit vasten bezig zijn. Het gaat hierbij om patiënten en om medewerkers in het ziekenhuis. De dagen zijn lang en warm en het valt dus niet mee om te vasten. Daar komt bij dat de nachten kort zijn omdat mensen eten voor zonsondergang en ook nog eens een deel van de nacht in gebed doorbrengen. Velen van hen zijn in deze tijd extra op zoek naar een ontmoeting met God.
Rondom het breken van de vast wordt er elke avond wel extra lekker gegeten. Er zijn speciale lekkernijen in deze maand. Ik moest wel een beetje lachen toen ik in de krant een stukje las dat deze maand de export van 5 essentiële producten is stilgelegd om te zorgen dat de prijzen in Bangladesh voor deze producten niet teveel stijgen. Wat denk je dat de essentiële producten zijn? Groene pepers, aubergine, komkommer, knoflook en koriander!
Drukke tijd
Geschreven door Antje op 25 juni 2013 21:58
De afgelopen weken zijn vrij druk geweest op het werk. Dit kwam omdat we bezoek hebben gehad van een uroloog uit Korea die patiënten heeft geopereerd met afwijkingen die ik (nog) niet kan opereren. Tijdens zo'n bezoek ben ik samen met één van onze gynaecologes verantwoordelijk voor de logistiek. De patiënten moeten opgeroepen en beoordeeld worden. Daarnaast moeten we zorgen dat er assistentie is tijdens de moeilijkere operaties. Bepaalde ingrepen wilde ik graag mee-opereren om te zien of ik ze in de toekomst zelf kan gaan doen.
Een deel van de operaties waren bij patiëntes met een verbinding tussen de blaas of de urineleider en de schede, waardoor ze continue urine lekken (vesico-vaginale fistels). Deze afwijking ontstaat soms na een hele moeizame bevalling, maar toenemend ook na een operatie zoals een keizersnede of het verwijderen van de baarmoeder. Er waren ook 3 kleine meisjes met een verbinding tussen de urineleider en de schede als aangeboren afwijking. Een van deze meisjes werd niet toegelaten op school, een ander meisje na lang aandringen wel, maar moest achterin de klas blijven staan omdat ze anders haar bankje vies maakte. Je kunt je voorstellen dat het leven van deze meisjes, maar ook van de volwassen vrouwen, drastisch verandert als ze geen urine meer lekken en daardoor deel kunnen nemen aan het normale leven!
Mijn 'gewone' patiënten moesten tijdens deze twee weken wachten op hun beurt, met als gevolg dat ik het na het bezoek van de uroloog extra druk kreeg. Daarnaast doe ik sinds deze maand af en toe een dienst voor de gynaecologie/verloskunde. Er zijn op die afdeling wat dokters uitgevallen en dit helpt om hun werkdruk wat te verminderen. De eerste twee diensten, die ik voor hen deed, waren vrij rustig, maar de dienst van vorige week was dramatisch. Een jonge vrouw, die een maand eerder in een andere kliniek was bevallen van een doodgeboren baby, kwam met een heftige bloeding. Vaak ontstaat zo'n bloeding omdat er na de bevalling een deel van de moederkoek in de baarmoeder is achtergebleven. Toen deze vrouw in de ochtend voor mijn dienst kwam was dit dan ook de theorie en was de baarmoeder 'schoongemaakt'. Daarna leek de bloeding te zijn gestopt. Tijdens de avond begon ze weer heftig te bloeden. Ik heb nog een aantal dingen geprobeerd, ik zal jullie de details besparen, maar moest uiteindelijk de baarmoeder verwijderen om de bloeding te stoppen. Deze operatie heeft met zekerheid het leven van deze vrouw gered, maar is in elk land en situatie een hele drastische stap bij een jonge patiënte. In dit land is die stap misschien nog wel drastischer dan in Nederland. Hier hangt de positie van een vrouw af van het feit dat zij kinderen, liefs zonen, heeft. Het feit dat zij nu geen kinderen meer kan krijgen betekent in de normale gang van zaken dat haar echtgenoot zich van haar zal laten scheiden en zij terug naar haar ouders zal moeten en zich door haar familie moet laten onderhouden. Alternatief kan zijn dat haar man een tweede vrouw neemt en zij als een soort goedkope arbeidskracht zal worden gebruikt. Bij deze patiënte is er een klein lichtpuntje: tijdens deze opname werd door de familie over adoptie gesproken, mochten zij hiermee doorgaan, dan is er hoop dat zij een waardig bestaan zal leiden.
Verder kost het leven hier de laatste weken veel energie omdat het warm en vochtig is. Het is de laatste 3 weken zelden onder de 30 graden geweest (ook 's nachts!) en daarbij altijd boven 70% luchtvochtigheid. Je moet jezelf er dan steeds aan herinneren dat je rustig aan moet doen.
Gelukkig heb ik bijna vakantie. Ik ga met een van de leraressen van de school van het project voor 2 weken naar Thailand. Lekker aan het strand en verder niets doen. Hopelijk geeft dat voldoende rust om er na deze vakantie weer met frisse moet tegenaan te gaan.
Binnenkort zal een kort filmpje met een rondleiding door het ziekenhuis worden geplaatst; nu eerst een paar foto's.
Waslijnen van patiënten.
De ingang van het ziekenhuis.
Bruiloftsfeest
Geschreven door Antje op 9 mei 2013 20:28
Mijn webposts gaan de laatste paar keren vooral over feesten.
Gelukkig nieuwjaar!
Geschreven door Antje op 16 april 2013 20:58
Gelukkig nieuwjaar! Afgelopen zondag hebben we gevierd dat het Bengaalse jaar 1420 is ingegaan. Hierbij een korte foto-impressie van de dag. In het hele land was het een vrije dag en in ons project werd het gevierd met een processie vanaf ons het ziekenhuisterrein naar een kleiner terrein 500 meter verderop waar ook huizen van het project zijn. Op de onderstaande foto zie je hoe de mensen voor de processie werden opgesteld. De tekst op de borden, die de kinderen vasthouden, betekent: gelukkig Bengaals nieuwjaar 1420. Jammer genoeg kun je op de foto de muziek die in de processie werd gespeeld niet horen. Er waren trommels en blaasinstrumenten en het was vooral heel hard.
In de middag was er een cultureel programma waarin door kinderen (en ook een paar volwassenen) werd gezongen en gedanst. De feesttent op de foto is gebouwd van bamboe palen en stof, er zijn professionele feesttentbouwers, die zo'n tent in een paar uur in elkaar zetten en nog sneller weer afbreken.
Daarnaast was er een soort vlooienmarkt waarin van alles werd verkocht, van lekkere hapjes tot kleren en speelgoed wat na een middagje spelen uit elkaar valt.
Maar wat vooral leuk was, waren alle kinderen in feestkleren.....
De reis naar het zuiden van het land
Geschreven door Antje op 6 april 2013 21:19
Ten tijde van mijn vorige blog waren mijn vader en ik van plan om op bezoek te gaan bij het project waar ik in 1998 en 1999 heb gewerkt. Dat project is in het zuiden van het land, een regio waar veel meer water is dan in het noordwesten waar ik nu werk. Omdat het de laatste tijd vrij onrustig is in het land was het lange tijd onzeker of we wel zouden kunnen reizen, maar alles is op de dagen dat we reisden rustig gebleven en we hebben een hele goede reis gehad. Het was bijzonder om oude bekenden na ruim 10 jaar weer terug te zien. De meeste werknemers in de lagere niveaus (bewaking, schoonmakers, hulpverpleegkundigen) waren nog precies dezelfde mensen als toen ik wegging. Er waren wel wat gemengde gevoelens. Het project heeft veel problemen gekend in de afgelopen jaren en is ook nog niet uit de problemen. We spraken uiteraard steeds weer over de tijd toen ik er nog werkte en het project een sterke leiding en goede relaties had. De vraag of ik niet weer terug kon komen om te komen werken werd dan ook herhaaldelijk bij mij neergelegd. Ik denk niet dat dat de problemen zou oplossen.
Onder de hoogtepunten van de reis viel zeker onze reis erheen in een achtzits-vliegtuigje dat op water kan landen. Het blijft verbazingwekkend om te zien hoe zo'n landing in no time en grote groep kinderen aantrekt.
Daarnaast was er ook een wandeling naar de rivier in de buurt van het project en het bekijken van de zonsondergang. Het blijft me verbazen hoeveel ik van water houd en hoe zo'n zonsondergang me dagenlang een tevreden gevoel kan geven.
Sinds 2 weken ben ik nu terug in het noordwesten in mijn eigen project. In het paasweekend was er de bruiloft van de zoon van een van de hulpen in de huishouding. Het was een hindoe bruiloft en we waren allemaal uitgenodigd.
Hier een foto van het bruidspaar (het is de gewoonte dat een bruidspaar op de dag van de bruiloft niet te vrolijk mag kijken) tijdens het ontvangen van de cadeaus.
Iedereen mocht zijn of haar cadeau bij het bruidspaar neerleggen en het bruidspaar zegenen. Daarna ging het door naar een grote tent voor een rijstmaaltijd. Er is tijdens bruiloften zelden tijd voor een goed gesprek, gastvrijheid wordt afgemeten aan hoeveel mensen te eten hebben gekregen.
En dan is het natuurlijk ook nog Pasen geweest. We hadden een mooie kerkdienst in een overvolle kerk en daarna een maaltijd voor iedereen op het ziekenhuisterrein.
Een foto van mij en mijn huisgenoten op ons paasbest.
Jarig geweest
Geschreven door Antje op 12 maart 2013 20:53
Alweer bijna een maand na mijn vorige bericht. Toen zou mijn eerste urologie 'kamp' net beginnen. Die week was een intensieve week. Uiteindelijk had ik 3 urologen op bezoek, waarvan er één de operaties deed en twee assisteerden. In 3,5 dag hebben ze 14 patiënten geopereerd en vandaag is de laatste ervan ontslagen. Gedurende die week was ik ervoor verantwoordelijk om de logistiek op de rails te houden zodat de gast-artsen de juiste patiënten te zien kregen en konden opereren zonder al teveel uitstel. Verder liep ik 's morgens voor we begonnen te opereren een rondje visite en waren we vrij lang bezig met opereren. Ik had in eerste instantie het idee dat ik zelf bepaalde kleine operaties zou kunnen leren (voor de kenners: hoe opereer ik een hypospadie?) maar ik heb vooral geleerd dat het allemaal ingewikkelder is dan het lijkt. Ik kan nu wel beter herkennen wat de eenvoudige en wat de gecompliceerde operaties zijn en dat is ook mooi meegenomen.
Verder kan ik jullie vertellen dat ik sinds afgelopen zaterdag 45 jaar oud ben. Mijn vader had besloten dat dat een goede gelegenheid was om bij mij op bezoek te komen, wat erg gezellig is. Zijn bezoek betekende ook dat ik mijn verjaardag niet echt kon negeren. Uiteindelijk heb ik het vrij groots maar toch ontspannen aangepakt. Op het veldje naast mijn huis heb ik een barbecue gehouden. Ik had alle buitenlanders en ongeveer 25 Bangladeshi mensen uitgenodigd, uiteindelijk kwamen er zo'n 60 man.
Het was precies goed (zie foto), iedereen had of een salade of een toetje meegenomen, voor het vlees was gezorgd en de temperatuur was ook perfect. 's Middags was het wat erg warm geweest, maar tijdens het feestje zakte de zon achter de bomen en was het heel aangenaam. Uiteindelijk werd het feest met een kampvuurtje afgesloten. Ik voelde me echt het midden van de belangstelling zonder dat ik de stress had gehad van het organiseren van een groot feest. En nu hoef ik de komende 5 jaar mijn verjaardag niet perse te vieren :-)
Komende week is het de bedoeling dat ik met mijn vader op reis ga naar een project in het zuiden van het land, waar ik in 1998 en 1999 heb gewerkt. Het is echter de laatste weken wat onrustig in het land, dus het blijft een beetje onzeker of het veilig is om te reizen. Op het ogenblik organiseren we de hele reis, maar blijven we ook bereid om het op korte termijn af te blazen. Ik zie er wel naar uit om te zien wat er van het project is geworden, met name omdat ik toen mede aan het begin heb gestaan van het openen van het ziekenhuis.
Ik zal jullie op de hoogte houden.
Het is lente!
Geschreven door Antje op 16 februari 2013 20:57
De winter in Bangladesh is nu officieel voorbij. Op 13 februari was het de eerste dag van de Bengaalse maand Phalgun en dat is het begin van de lente. Een aantal vrouwen vierden dat door gele of oranje kleren te dragen. Het is ook duidelijk te merken in het weer. Het is nu overdag tussen de 20 en 25 graden en 's avonds rond de 20. Terwijl ik dit zit te schrijven hoor ik de kikkers en de kerkels in de velden.
In de afgelopen 2 weken is het landschap in recordtempo van droge velden (zie de voorgrond van de foto) in geïrrigeerde en geplante rijstvelden veranderd. Het blijft me verbazen dat binnen een uur zo'n veld door 2-3 man met de hand wordt volgeplant met kleine rijstplantjes. De omgeving wordt er een stuk minder stoffig van. Nadeel is wel dat muskieten het stilstaande water ook prima vinden. En omdat het de droge tijd is, wordt het vermenigvuldigen van de muskieten niet door regens verstoord.
Wat het werk betreft ga ik een drukke week tegemoet. We krijgen bezoek van een team van urologen (chirurgen met verstand van urinewegen) en hopen in vier dagen tijd rond de 25 patiënten te opereren. Ik ben er verantwoordelijk voor dat dit allemaal een beetje loopt, dat de urologen goed verzorgd worden, maar ook dat het operatiekamer personeel netjes wordt behandeld en dat de urologen niet al onze materialen opgebruiken zonder erover na te denken. Daarnaast gaat het gewone werk natuurlijk ook door, dus het wordt een week waarin ik regelmatig zal wensen dat ik op 3 plaatsen tegelijk kon werken. Aan de andere kant zijn 4 dagen natuurlijk goed door te komen en hopelijk hebben we daarna een aantal tevreden patiënten.
De brandwondenpatiënten waar ik de vorige keer over schreef doen het allemaal redelijk. Een meisje van 7 kon vandaag met goed genezen wonden naar huis. Bij twee vrouwen heb ik deze week huidtransplantaties gedaan en hoop en bid nu dat die zullen aanslaan. Als dat lukt, dan zijn deze vrouwen goed op weg naar genezing. Als het niet lukt dan zal ik over een aantal weken opnieuw moeten proberen. Gelukkig zijn er de afgelopen 2 weken geen nieuwe patiënten bij gekomen.
Ik zal jullie na het urologiekamp schrijven hoe het is gegaan.
