Het is alweer bijna een maand geleden sinds mijn laatste bericht, hoog tijd om me aan mijn belofte te houden om jullie iets over mijn werk te vertellen. Na 3 maanden aan het werk te zijn hier ben ik nog steeds bezig om mijn weg te vinden. Het dagelijks werk heb ik redelijk op een rijtje, maar ik blijf het moeilijk vinden om te beslissen welke patiënten ik hier wil behandelen en waar ik mijn grenzen stel. Over het geheel genomen geniet ik wel van mijn werk en heb er ook echt voldoening in als patiënten opknappen.

Aan de andere kant is het zwaar als patiënten het minder goed doen. Ik ben de enige chirurg en dat betekent dat ik niemand heb om een second opinion te vragen. De artsen van de interne geneeskunde willen wel meedenken, maar dan moet ik ze echt nadrukkelijk vragen. Gelukkig heb ik wel een huisgenote waar ik mijn frustraties bij kwijt kan.

De afgelopen weken is het behoorlijk koud geweest in Bangladesh en dat betekent dat mensen heel dicht bij het vuur kruipen. Ik heb op het ogenblik 5 patiënten met vrij uitgebreide brandwonden doordat hun kleren hadden vlam gevat. Van deze patiënten zullen er 3 huidtransplantaties nodig hebben. In de weken ervoor waren ook al eens 2 patiënten met brandwonden overleden. Voor mij moeilijk om te verkroppen. Ik heb nog niet zo heel veel ervaring met brandwonden en moet dus nog leren inschatten wat de risicofactoren zijn en wie de patiënten zijn die een goede kans maken. Het nare van brandwondenpatiënten is dat we ze redelijk kunnen opvangen, maar dat het mis gaat als ze na een dag of 5 infecties krijgen. En de eerste paar keer was dat net het moment waarop ik opgelucht adem begon te halen. Maar goed, ook daarmee begin ik ervaring te krijgen.

Ik begin in de ochtenden meestal met een ronde van ongeveer een uur, ga dan de rest van de ochtend naar de operatiekamer en heb na de lunch polikliniek.

Hieronder wat foto's van het ziekenhuis:

De vrouwenafdeling met 21 bedden in een grote zaal. Elke patiënte heeft iemand bij zich die haar verzorgt. De lichamelijke zorg wordt hier door deze familieleden gedaan, verpleegkundigen delen medicijnen uit, controleren patiënten en doen technische handelingen.

Ronde, de verpleegkundigen dragen hier saris en vrij stijve kappen.

De open plek waar opgenomen patiënten naar buiten kunnen, in de zon kunnen zitten en hun was kunnen ophangen (achtergrond).

De operatie van het meisje op de foto hierboven: ze heeft een botvliesontsteking en er moest een stuk bot verwijderd worden. Hier zijn we bezig het gips aan te leggen na afloop. Het meisje lijkt goed op te knappen.

De foto van een bijzondere baby, Alif. Hij had een afsluiting van zijn twaalfvingerige darm en was de eerste baby onder 2 kilo, die ik hier heb geopereerd. Hij deed het de eerste dagen na de operatie goed, maar ging toen hard achteruit en leek te gaan overlijden. We hebben hem toen naar huis ontslagen waar hij wonderbaarlijk opknapte. Een collega van de kindergeneeskunde heeft hem opgezocht toen ons het gerucht bereikte dat hij niet was overleden. Hier is hij duidelijk groter dan bij ontslag. Een bijzondere ontmoeting en bemoediging. Er is heel veel voor dit kind gebeden....

Kerst in Bangladesh

Geschreven door Antje op 31 december 2012 16:55

Het is het einde van mijn vrije week en ik ben bijna vergeten hoe het is om aan het werk te zijn. Ofwel, de vakantie is goed gelukt. In eerste instantie was ik bang dat het niet zou lukken om afstand van het werk te nemen omdat ik het grootste deel van de tijd thuis zou blijven, maar mede doordat er iemand is die voor mijn patiënten zorgt is het goed gelukt.

De afgelopen week is het echt koud geweest. Er waren 5 dagen dat we de zon niet hebben gezien en dat het dus de hele dag mistig was, met bladeren die drupten van de mist. Gevolg is dan een kou die tot op het bot doordringt. Langzaamaan begonnen we allemaal meer en meer kleding te dragen, inclusief lang ondergoed en meerdere fleecetruien over elkaar. En dan denk je dat je naar een warm land bent verhuisd! Het lastigste is dat de huizen niet verwarmd zijn en dat het dus ook in huis niet opwarmt. Mijn appartement is zelfs zo ontworpen dat het extra koel is in de zomer, met als gevolg dat het nu nogal afkoelt. Ofwel, het wordt niet warmer in huis dan 16 graden. De afgelopen 3 dagen is het echter weer zonnig. Ik zit nu dan ook met mijn computer op schoot in de zon en geniet ervan echt warm te worden.

Hieronder een aantal kerstfoto's. We hebben op onze compound een kerk die officieel Luthers is, maar omdat er mensen van allerlei denominaties hier in het ziekenhuis werken wordt daar vrij los mee omgegaan.

Op kerstdag was er een feestelijke kerstdienst waarin de kinderen een lied zongen (foto), maar ook wij als buitenlanders kregen, naast de Santali's (een inheemse stam), een kans.

Na de kerkdienst was er voor iedereen, alle kerkleden, maar ook gasten, ziekenhuispatiënten en niet-christelijke stafleden, een rijstmaaltijd. De rest van de dag wordt dan besteedt in het opzoeken van christenen, die allerlei lekkers hebben gemaakt voor deze feestelijke dag.

Mijn huisgenoten en ik (zie foto met de kerstboom) hebben daarnaast op de 24e nog een klein feestje voor alle artsen gehouden en in de avond een feest voor alle buitenlanders zonder kinderen (17 mensen inclusief een aantal gasten!). Ofwel, net als in Nederland bestaat het vieren van kerst hier ook uit een hoop eten. Een groot verschil is wel dat zodra je een beetje bij het ziekenhuis, waar relatief veel christenen wonen en werken, vandaan komt kerstmis helemaal geen rol speelt. Voor mensen die geen christen zijn is kerstmis net zo'n koude dag als alle andere, het is alleen ook een officiële feestdag.

Komende week ga ik weer aan het werk. Ik zal jullie dan iets meer over mijn werk vertellen.

Voor nu de beste wensen voor 2013!

Oogsttijd

Geschreven door Antje op 8 december 2012 17:45

Het is hier nu het begin van de winter. Mensen vinden het al behoorlijk koud. Mijn thermometer geeft overdag nog tussen de 22 en 25 graden aan, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 15 graden. Dus 's avonds heb ik een fleecevest aan en sokken, 's nachts een deken over, maar verder nog heerlijk weer. Hoewel je je wel kunt voorstellen dat voor de mensen hier, die weinig kleren hebben en niet voor iedereen in het gezin een deken, 15 graden toch behoorlijk koud is. Steeds vaker is het 's morgens en 's avonds ook wat mistig, zodat de zon pas in de loop van de dag tevoorschijn komt. Je ziet mensen dan echt in de zon bakken.

De oogst is volop aan de gang. Deze foto's zijn vanaf het balkon van mijn huis genomen. Als je de rijstvelden ziet, kun je je goed voorstellen waarom mensen Bangladesh het gouden land noemen.

Zoals je ziet is oogsten een arbeidsintensief proces. Na het oogsten liggen de aren nog een aantal dagen te drogen en worden dan van het veld gedragen. Het dorsen gebeurt met de hand, en dan moet de rijst nog gepeld worden. Dat proces snap ik nog niet helemaal, voor het pellen wordt de rijst namelijk ook nog kort gekookt. De kwaliteit van de rijst hangt ervan af of dit een of twee keer gebeurt.

In het ziekenhuis is het goed te merken dat het oogsttijd is. Mensen hebben het te druk om ziek te zijn en het is dus rustig. Aan de andere kant merken we dat mensen ook later met hun klachten komen. Er zijn nu mensen opgenomen met ernstige longontstekingen enzovoort. Daarbij moet je rekenen dat een ziekenhuisopname hier niet alleen de persoon kost die ziek is, maar ook iemand die voor de patiënt kan zorgen. Verpleegkundigen hebben hier andere taken dan in Nederland. Ze verzorgen patiënten niet maar doen alleen de technische dingen zoals medicijnen uitdelen, controles doen, infusen prikken en nog veel meer. De persoon die voor de patiënt zorgt is verantwoordelijk voor het wassen, draaien en ook voor het helpen met het gaan naar het toilet of het legen van katheter zakjes.

Het werk is nu echt wel begonnen, al is het nog steeds niet vreselijk druk, maar dat is prima. Het opereren gaat goed, het operatiekamer personeel is al aardig aan me gewend en ook de polikliniek werkt goed. Ik merk dat ik het meeste plezier beleef aan de patiënten die om de een of andere reden voor langere tijd zijn opgenomen. Dat geeft ons tijd om wat aan elkaar te wennen en een beetje een relatie op te bouwen.

Het is wel duidelijk een tijd van grenzen verleggen. Ik doe hier operaties die in Nederland een plastisch chirurg of een uroloog zou doen. Steeds is de overweging: als ik het niet doe, gaat de patiënt dan naar een ander ziekenhuis en kunnen ze het daar beter dan ik hier? Voor sommige patiënten betekent dat dat ze doorverwezen worden en voor andere patiënten dat ik het zelf doe, omdat ik weet dat ze anders naar huis gaan en slechter af zijn dan als ik hier mijn best doe.

Eerste bericht vanuit het ziekenhuis

Geschreven door Antje op 13 november 2012 22:33

Ik ben nu een dikke twee weken in mijn nieuwe ziekenhuis en begin mijn draai een beetje te vinden. Omdat ik hier in het verleden ook al heb gewerkt, is het voor een deel allemaal wel bekend. De verantwoordelijkheid ligt nu anders omdat ik hier lange termijn ben en dus meer management taken heb.

Het ziekenhuis is zes dagen per week open. Vrijdag is in Bangladesh de normale vrije dag, dan zijn ook wij alleen voor noodgevallen geopend. Ik werk in principe van zondag t/m donderdag, waarbij ik op zaterdag wel een visite doe voor de patiënten die opgenomen liggen. Mijn werkdagen zien er in principe als volgt uit: vanaf 8 uur visite op de afdeling, om 9 uur starten met operaties meestal tot ongeveer 13 uur, dan is er tijd voor lunch. Omdat ik in een appartement op het ziekenhuisterrein woon, kan ik in 5 minuten naar huis lopen en eet ik thuis de maaltijd die onze hulp voor ons heeft klaargemaakt. 's Middags heb ik polikliniek. Daar zie ik vooral mensen die eerst door iemand anders zijn gezien en zijn doorverwezen naar de chirurg, maar ook een enkele controlepatiënt. Wat opereren betreft heb ik nog niet zo heel veel bijzonders gedaan. Een paar liesbreuken en wat kleiner spul. Deze week stelt het iets meer voor met een tweetal operaties bij vrouwen waarbij continue urine lekte na een baarmoederoperatie. Tijdens die operatie was een verbinding van de urineleider met de vagina ontstaan. Helaas een toenemend probleem in dit land waar een aantal mensen opereren die onvoldoende getraind zijn. De oplossing voor dit probleem was om de urineleider opnieuw in de blaas te zetten. Tot nu toe doen die vrouwen het goed.

Wat betreft het privé-leven gaat het rustig aan. Van mijn twee huisgenoten is er één voor een aantal weken in Amerika, we wonen op het moment dus met zijn tweeën. In de avonden betekent het vooral een beetje kletsen, e-mailen en lezen.

Wat het weer betreft is het duidelijk herfst geworden. Overdag is het een heerlijke temperatuur, waarschijnlijk rond de 22 graden. 's Avonds koelt het af, eergisteren heb ik zelfs mijn fleecevest tevoorschijn gehaald, maar het is zeker nog niet koud te noemen. Voor de mensen hier voelt het echter al wel koud en je ziet dan ook de meest bijzondere combinaties van sjaals, truien en mutsen.

De hoofdingang van het ziekenhuisgebouw. Op de bovenverdieping zijn kantoren en de kinderafdeling.
De foto werd genomen op een Hindu-feestdag, voor ons een rustige dag in het ziekenhuis.

De 'parkeerplaats' voor het ziekenhuis. Mensen komen vaak vanuit de dorpen in groepjes op deze 'vangari's': riksja's met een platte achterkant waar je met verschillende mensen op kunt zitten en waar een patiënt zelfs op kan liggen. De chauffeurs wachten tot iedereen weer klaar is om terug te gaan

Ik ben thuis

Geschreven door Antje op 27 oktober 2012 22:04

Sinds afgelopen woensdag ben ik in mijn nieuwe thuis in LAMB Hospital. Woensdag was een vrije dag hier vanwege een Hindu festival en omdat het op 27 oktober offerfeest van de moslims is, nam een groot deel van de bevolking de gelegenheid te baat om naar hun familie te reizen. Ook ik had besloten om op die dag te reizen, omdat de taalschool voor een week dicht ging en men mij hier in het ziekenhuis beter kon gebruiken.

Om met woensdag te beginnen: afgezien van het feit dat het een hele lange reis was, ging het goed. We hadden kaartjes met twee gereserveerde stoelen en dit was een luxe bus, dus er waren maar vijf kaartjes meer dan stoelen verkocht. Die vijf mannen zaten naast de bestuurder op de motorkap. Wij hadden dus echt twee stoelen en geen kippen in onze nek of mensen op onze schoot.

De reis van huis naar de bus was nog even een verhaal apart. Ik was zelf nog nooit met de bus gegaan, dus ik wist ook niet waar de bus zou vertrekken. Onze eigen chauffeur van het kantoor in Dhaka was op vakantie, we hadden daarom via via een andere auto met chauffeur geregeld. Het busstation is aan de westkant van de stad, wij woonden meer aan de oostkant. Op zich was het leeg op de weg, dus we schoten lekker op. Het begon mis te gaan toen Ria, het Bengaalse tienermeisje waar ik mee zou reizen, een bordje van onze busmaatschappij zag. Zij was vaker met de bus geweest, maar had blijkbaar nooit zo heel goed opgelet. Toen zij het bordje zag waren we er al langs, dus moesten we omdraaien (vierbaansweg met betonnen middenscheiding, dus we moesten een rondje rijden om er weer te komen). Bij de tweede keer zag zij het bordje niet en pas bij de derde keer konden we op tijd stoppen. Vol dankbaarheid stapten wij uit de auto, de chauffeur was een beetje chagrijnig en reed vrijwel meteen weg. Toen we bij het kantoor navraag deden bleken we echter niet bij het goede kantoor te zijn, het kantoor waar we moesten zijn was een paar kilometer verderop. Dit verklaarde wel waarom Ria het kantoor niet echt herkende en ik heb nu geleerd dat je de chauffeur moet laten wachten tot je zeker weet dat het de goede plek is. De tijd begon nu een beetje te dringen en we zaten echt in de buurt van de plek waar iedereen vandaan vertrekt, dus het werd behoorlijk druk op de weg. Uiteindelijk is het gelukt om een lege taxi te vinden met een hele vriendelijke chauffeur die ons op de goede plek afleverde en ook nog controleerde dat het de goede plek was.

Uiteindelijk vertrok de bus om tien uur. En het ging langzaam! We stonden in een file van voornamelijk bussen, het werd daardoor meteen duidelijk dat gewone personenauto's binnen de stad populair zijn, maar dat mensen buiten Dhaka toch vooral met de bus gaan. In de tegengestelde rijrichting stond ook file, vooral vrachtwagens met koeien. Voor het offerfeest op zaterdag kopen mensen in Bangladesh letterlijk een koe of geit, die tijdens het offerfeest geslacht wordt. In Dhaka wonen 16 miljoen mensen en 80% is moslim, dus dat zijn heeeeeeel veel koeien!

Uiteindelijk waren we om 11 uur 's avonds in LAMB (nog een voordeel van deze bus is dat hij letterlijk voor de deur stopt), een reis die zo'n vijf uur langer heeft geduurd dan de normale acht uur.

Nu ben ik bezig mij in te richten in mijn nieuwe huis en tijdens deze feesten zal ik een paar diensten doen voor de gynaecologie. Volgende week begin ik dan met het chirurgische werk. Ik houd jullie op de hoogte.

File in de tegengestelde richting, dit is de plek waar wij op de bus stapten.

Als de bus te vol is, kun je ook een plekje op het dak kopen.....

Een vrachtwagen met koeien, deze had een probleem waaraan gewerkt werd. Van dit soort heb ik er honderden gezien die richting Dhaka reden. De reden dat de foto scherp is: wij stonden ook stil....

Dagje binnenstad

Geschreven door Antje op 14 oktober 2012 21:03

Het is nu half oktober en sinds ongeveer een week begint het wat koeler te worden. Dit merk ik vooral aan het feit dat ik 's nachts minder zweet en daardoor ook wat beter doorslaap in de nacht. Het is zeker nog niet koud te noemen, we hebben bijvoorbeeld nog niet de neiging om de plafondventilator uit te schakelen, maar het is wel het eerste teken dat de herfst eraan komt.

De afgelopen twee weken is de taalschool gestaag doorgegaan. Ik leer met plezier en het kost me niet veel moeite, dus het is eigenlijk een vrij rustige tijd hier in Dhaka. Ik weet dat het over een maand, als ik echt aan het werk ben, heel anders zal zijn. Ofwel: ik geniet eigenlijk wel van de rust.

In de afgelopen week had mijn huisgenote gasten en zijn we samen naar de oude binnenstad van Dhaka geweest. Wat daar vooral opvalt zijn de hele smalle straatjes en de grote hoeveelheid mensen. We zijn eerst naar de terminal gegaan waar de grote rivierboten aanleggen die 's nachts naar de steden in het zuiden van Bangladesh varen. Naast de grote boten wordt daar ook intensief met kleine bootjes gevaren. De bootjes, die je op de foto ziet, worden door 1 persoon geroeid en er worden per boot zo'n tien mensen overgezet naar de andere kant van de rivier. Aan de overkant bevindt zich een deel van de kledingindustrie. Bangladesh krijgt door export van kleding zo'n 75% van haar inkomsten binnen.

Kleine rivierboten bij de veerbotenterminal.

Na de veerbotenterminal gingen we door naar enkele andere bezienswaardigheden. We reden door hele smalle straatjes waaraan heel veel winkels liggen. Het straatje was zo smal dat twee auto's elkaar nauwelijks zouden kunnen passeren en we kwamen gelukkig ook geen andere auto tegen. Wel was de straat vol met riksja's, voetgangers en mensen die dingen op hun hoofd droegen. Daarnaast werd er overal geladen en gelost waardoor we om voertuigen heen moesten rijden. We kwamen letterlijk slechts stapvoets vooruit, wat het wel mogelijk maakte om uitgebreid om ons heen te kijken.

Dhaka_oude_binnenstad_vanuit_auto_gezien_DSC00663_klein.png Stapvoets rijden (gereden worden) door drukke smalle straatjes.

De komende anderhalve week gaat de taalschool gewoon door en staat er weinig anders gepland. Op 24 oktober ga ik verhuizen naar mijn ziekenhuis en gaat het echte werk beginnen. Ik houd jullie op de hoogte.

Taalschool

Geschreven door Antje op 28 september 2012 22:42

De eerste twee weken had ik privéles, volgende week krijg ik ook nog les in een klasje.

De afgelopen 2 weken hebben vooral in het teken van de taalschool gestaan. Ik had 2 uur per dag les en daarna de tijd om huiswerk te maken en alles te herhalen. Tot mijn opluchting gaat het best goed met de taal. Ik versta het allemaal redelijk goed en kan ook wel normale zinnen zeggen en over koetjes en kalfjes praten. Het vertellen van een verhaal gaat daarentegen veel moeilijker.

Het bewijs dat ik echt kan schrijven!

Verder ben ik bezig met lezen en schrijven. Ik merk na twee weken dat het al een stuk vlotter gaat, maar het is nog steeds wel moeizaam. Mijn leraar heeft me aangemoedigd om de krant te proberen te lezen, maar dat valt toch nog zwaar tegen. Een deel van het probleem is dat in het geschreven Bangla veel meer moeilijke woorden worden gebruikt dan in het gesproken woord. En het lezen in vreemde tekens gaat ook nog niet vlot. Dus als ik een artikel aan het lezen ben en er allerlei lange namen van belangrijke mensen worden genoemd, dan duurt het vaak even voor ik me realiseer dat het inderdaad om een naam en niet om een moeilijk woord gaat. Maar goed, oefening baart kunst. Deze week heb ik de eerste module succesvol afgesloten, dus dat is goed.

Verder wen ik aan het leven in Dhaka. Ik woon bij een vriendin in haar appartement, hetgeen heel rustig en beschermd is. We hebben hulp voor het poetsen, wassen en koken (1 maaltijd per dag), dus je zou kunnen zeggen dat het een lui leven is.

Ik ga lopend naar de taalschool hetgeen 15-20 minuten kost. Op zich is het hier niet normaal dat iemand die het zich kan veroorloven loopt en niet een riksja neemt. Onderweg heb ik dan ook meestal tenminste 4 riksja's die een poosje met mij opfietsen om te zien of ik niet toch met ze mee wil. Verder is het vooral druk met auto's. Onderweg is er een weg, die ik moet oversteken, die vrij druk is. Hij is gebouwd als 4-baansweg, maar dat betekent hier dat je hem gemakkelijk als 6-baansweg kunt gebruiken. Elk stukje weg dat vrij is, moet tenslotte gebruikt worden. Als auto steek je over of sla je af, door gewoon in het eerste beschikbare gaatje te rijden en ervan uit te gaan dat de volgende auto wel zal stoppen. En omdat iedereen dat doet, werkt het uitstekend. Al moet ik wel toegeven dat er veel auto's met tenminste 1 deuk rondrijden. Ik ben ondertussen vrij handig geworden met oversteken, het gaat namelijk min of meer volgens hetzelfde principe: als er een gaatje is en de auto's al een beetje langzaam rijden stort je je in dat gaatje en houdt je een hand op naar de bestuurder van de auto die aan komt rijden om aan te geven dat hij even moet inhouden. Blijft een klein beetje eng.
Na die weg loop ik een stuk door een vrij rustige straat, waar je een beeld krijgt van de parallelle werelden in Dhaka. De belangrijke mensen zijn binnen op kantoor of in hun huis, het 'voetvolk', de chauffeurs, riksja rijders, huishulpen, hangt op straat rond. Auto's worden gewassen of afgestoft, er zijn geïmproviseerde winkeltjes die thee verkopen, koekjes, broodjes en sigaretten per stuk. Iets verderop is een blinde muur waar zelfs echt gekookt wordt. Daar kun je een rijstmaaltijd krijgen, chapaties (pannenkoekjes die met groente worden gegeten) en shingara (de met pittige groenten gevulde bollen, die ik ook op mijn feestje had). Ik geniet ervan om door die rustige straat te lopen en heb al een aantal mensen die mij herkennen en die mij groeten. Er hangt een hele vriendelijke sfeer.

Wat het weer betreft: het is warm en vochtig, de laatste week heeft het nauwelijks meer geregend en dat betekent dat het ook niet meer afkoelt. Het is een beetje aftellen tot half oktober, wanneer het zal beginnen koeler te worden.

Met de stroom heb ik geluk: De stroom valt wel regelmatig uit, maar zowel het gebouw van mijn taalschool als het gebouw waar ik in woon hebben een generator, die in ieder geval een deel van de groepen van stroom voorziet, dus we zitten nooit in het donker en de plafond ventilatoren blijven werken.

De komende maand worden de taallessen iets intensiever en zal ik me ook wat meer gaan richten op de dingen die ik moet doen om me op mijn baan in november voor te bereiden.

De beloofde foto's

Geschreven door Antje op 16 september 2012 20:58

Het straatbeeld van Dhaka met auto's en riksja's.

Let ook op de telefoondraden.

Ik ben in Dhaka

Geschreven door Antje op 14 september 2012 22:21

Sinds 2 dagen ben ik in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh en het is toch nog wel even omschakelen.

De laatste weken in Nederland waren redelijk ontspannen. Ik had de tijd om nog bij broers en zus en wat vrienden langs te gaan, kon uitgebreid tijd met mijn ouders doorbrengen en had ook nog tijd om alles in te pakken.

De uitzenddienst op 9 september was een mooie, maar ook een emotionele dienst. Pas op het moment dat het zover was, realiseerde ik me goed dat ik nu echt zou vertrekken en jullie zou achterlaten.

Mijn reis naar Dhaka verliep vlot zonder enig probleem en sinds woensdagochtend ben ik hier. De komende 1,5 maand mag ik bij een vriendin in Dhaka logeren en vanaf komende zondag begin ik met de taalschool. De nadruk zal op lezen en schrijven liggen.

Ik woon hier in een buitenwijk van Dhaka die 12 jaar geleden, toen ik uit Bangladesh wegging, nog vrij rustig was. Nu zijn vrijwel alle vrijstaande huizen vervangen door appartementencomplexen en staan de wegen eigenlijk continue vast met files. Daarbij gaat het vooral om auto's maar zijn er ook nog CNG's (kleine brommer taxi's) en fietsriksja (een driewieler met een bankje achterop waarop je je kunt laten rijden). Het is in de loop van de tijd echt opvallend drukker geworden. De statistieken bevestigen dat: in 1991 waren er in Dhaka 6,5 miljoen mensen, in 2011 waren dat er 14,5 miljoen!

Wat mij elke keer weer opvalt, is het contrast tussen arm en rijk. In deze relatief rijke wijk wonen op elk stukje onbebouwd land ook nog mensen. Veel mensen slapen in hun kleine winkeltje of op hun riksja, vaak pal naast een appartementengebouw met een wacht ervoor.

Ik zal proberen om de komende dagen wat foto's te maken en op dit log te plaatsen.

Vrijdag en zaterdag zijn hier het weekend en ik besteed deze dagen om kennis te maken met wat mensen in Dhaka en om gewoon een beetje bij te komen van de reis.

Aftellen

Geschreven door Antje op 28 augustus 2012 21:14

Het aftellen is begonnen. Sinds ruim een week werk ik niet meer in het ziekenhuis in Maastricht en kan ik me dus volop concentreren op mijn vertrek. Ik ben nu het grootste deel van mijn tijd bij mijn ouders in Oosterbeek en we genieten erg van de tijd die we zo nog samen hebben. Daarnaast logeert de oudste dochter van mijn broer die in Spanje woont nu in Nederland, dus ook met haar kan ik nog wat tijd doorbrengen.

Tussendoor gaan de voorbereidingen natuurlijk gewoon verder. Zo hebben we een aantal kleren, die ik in Bangladesh kan gaan dragen, vermaakt zodat ze me iets beter passen. De bijgevoegde foto geeft een idee van hoe ik er in Bangladesh ongeveer bij zal lopen. Daarnaast zijn er gesprekken met mijn uitzendende organisatie, moeten de verzekeringen nog worden geregeld en moesten mijn vaccinaties worden opgefrist.

Vorige week waren er ineens vrienden, die ook in Bangladesh werken en na een zomer in Nederland weer terug zouden keren, die aanboden om een koffer van 30 kg mee te nemen. Uiteraard zei ik daar geen 'nee' tegen. Die koffer was in een halve dag gepakt en aan ze meegegeven!

En dan probeer ik nog een aantal dagen bij vrienden en mijn broers en mijn zus door te brengen. Ik geniet ervan om hun kinderen nog eens iets uitgebreider mee te maken voordat ik ze voor langere tijd niet meer zal zien.

Op zondag 9 september is mijn uitzenddienst in de kerk en zal er aansluitend een klein afscheidsfeestje zijn. Jullie zijn daar uiteraard allemaal voor uitgenodigd (zie de homepagina van deze website). Natuurlijk kan ik me goed voorstellen dat het voor de mensen die wat verder weg wonen niet haalbaar is om naar Maastricht te komen, maar weet dat je van harte welkom bent. Dat afscheid is dan ook echt het laatste afscheid, op 11 september vertrek ik naar Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, waar ik de komende 1,5 maanden taalstudie zal doen. Daar zal ik jullie tegen die tijd wat meer over vertellen.

Volgende tien berichten

Vorige tien berichten