Het is alweer bijna een maand geleden sinds mijn laatste bericht, hoog tijd om me aan mijn belofte te houden om jullie iets over mijn werk te vertellen. Na 3 maanden aan het werk te zijn hier ben ik nog steeds bezig om mijn weg te vinden. Het dagelijks werk heb ik redelijk op een rijtje, maar ik blijf het moeilijk vinden om te beslissen welke patiënten ik hier wil behandelen en waar ik mijn grenzen stel. Over het geheel genomen geniet ik wel van mijn werk en heb er ook echt voldoening in als patiënten opknappen.

Aan de andere kant is het zwaar als patiënten het minder goed doen. Ik ben de enige chirurg en dat betekent dat ik niemand heb om een second opinion te vragen. De artsen van de interne geneeskunde willen wel meedenken, maar dan moet ik ze echt nadrukkelijk vragen. Gelukkig heb ik wel een huisgenote waar ik mijn frustraties bij kwijt kan.

De afgelopen weken is het behoorlijk koud geweest in Bangladesh en dat betekent dat mensen heel dicht bij het vuur kruipen. Ik heb op het ogenblik 5 patiënten met vrij uitgebreide brandwonden doordat hun kleren hadden vlam gevat. Van deze patiënten zullen er 3 huidtransplantaties nodig hebben. In de weken ervoor waren ook al eens 2 patiënten met brandwonden overleden. Voor mij moeilijk om te verkroppen. Ik heb nog niet zo heel veel ervaring met brandwonden en moet dus nog leren inschatten wat de risicofactoren zijn en wie de patiënten zijn die een goede kans maken. Het nare van brandwondenpatiënten is dat we ze redelijk kunnen opvangen, maar dat het mis gaat als ze na een dag of 5 infecties krijgen. En de eerste paar keer was dat net het moment waarop ik opgelucht adem begon te halen. Maar goed, ook daarmee begin ik ervaring te krijgen.

Ik begin in de ochtenden meestal met een ronde van ongeveer een uur, ga dan de rest van de ochtend naar de operatiekamer en heb na de lunch polikliniek.

Hieronder wat foto's van het ziekenhuis:

De vrouwenafdeling met 21 bedden in een grote zaal. Elke patiënte heeft iemand bij zich die haar verzorgt. De lichamelijke zorg wordt hier door deze familieleden gedaan, verpleegkundigen delen medicijnen uit, controleren patiënten en doen technische handelingen.

Ronde, de verpleegkundigen dragen hier saris en vrij stijve kappen.

De open plek waar opgenomen patiënten naar buiten kunnen, in de zon kunnen zitten en hun was kunnen ophangen (achtergrond).

De operatie van het meisje op de foto hierboven: ze heeft een botvliesontsteking en er moest een stuk bot verwijderd worden. Hier zijn we bezig het gips aan te leggen na afloop. Het meisje lijkt goed op te knappen.

De foto van een bijzondere baby, Alif. Hij had een afsluiting van zijn twaalfvingerige darm en was de eerste baby onder 2 kilo, die ik hier heb geopereerd. Hij deed het de eerste dagen na de operatie goed, maar ging toen hard achteruit en leek te gaan overlijden. We hebben hem toen naar huis ontslagen waar hij wonderbaarlijk opknapte. Een collega van de kindergeneeskunde heeft hem opgezocht toen ons het gerucht bereikte dat hij niet was overleden. Hier is hij duidelijk groter dan bij ontslag. Een bijzondere ontmoeting en bemoediging. Er is heel veel voor dit kind gebeden....