In de afgelopen week is ons gebied getroffen door een onweer met een korte periode met zware windstoten. In totaal duurde de wind maar 10-20 minuten, maar de schade op het ziekenhuisterrein en ook in de omgeving was enorm. Hieronder een foto van het pad dat ik normaalgesproken neem van mijn huis naar het ziekenhuis:

Ook het binnenplein van het ziekenhuis, waar ruimte is om te zitten en om de was op te hangen, was getroffen. Wat ik bijzonder vond om te zien was dat, bij gebrek aan voldoende waslijn, (op een deel ervan waren afgebroken takken gevallen) de takken als wasrek werden gebruikt. De mensen hier hebben een enorme veerkracht!

Op de dag na de storm kregen we berichten van de schade buiten het ziekenhuis. Veel van onze medewerkers waren ’s nachts op geweest omdat het dak van hun huis was gewaaid, of omdat ze bang waren dat hun huis zou instorten.

Veel van de huizen hier hebben daken van golfplaten die tussen bamboe zijn bevestigd. Als daar de wind onder komt dan kan het zomaar in zijn geheel wegwaaien. We hoorden verhalen van mensen die na lang zoeken hun golfplaten weer hadden gevonden; maar ook van mensen die zelfs de vijver hadden gedregd, maar de platen niet konden vinden. En dan werd er ook nog ruzie gemaakt over van wie de gevonden golfplaten waren. Hoe herken je je eigen golfplaat???

In de middag maakte ik met een vriendin een wandeling in de omgeving. We hadden verwacht dat we nog een hoop schade tegen zouden komen, maar ondertussen was er al enorm veel werk verzet. Alle wegen en paden waren alweer vrij gemaakt, de meeste afgewaaide daken zaten alweer op de huizen, al was dat vaak nog wel wat gammel. Ik heb dus ook niet echt foto’s van de schade rondom het ziekenhuis.

De allerarmsten zijn ook na deze ramp wel de zwaarst getroffenen. Hun huizen zijn het minst stevig en ze hebben ook de minste reserve. Vandaag werd er bij ons in het ziekenhuis voor deze groep een werkdag georganiseerd waarbij de werkers meer dan normaal salaris kregen om zo een deel van de schade te kunnen dragen.

Wat mijn werk betreft: sinds ik terug ben uit Nederland heb ik veel geopereerd. In totaal zo’n 20 patiënten, met name kinderen, met vergroeiingen na brandwonden. Daarvan hebben een aantal een erg goed resultaat behaald, bij anderen was het teleurstellend. Daarnaast ook een aantal kinderen met aangeboren darmafwijkingen. Ook hierbij wisselende resultaten. Hierbij moet ik mijzelf bij de teleurstellende resultaten of ernstige complicaties altijd voorhouden dat ik hier het beste doe wat ik kan en dat de meeste van mijn patiënten niet echt andere opties hebben voor behandeling.