Ten tijde van mijn vorige blog waren mijn vader en ik van plan om op bezoek te gaan bij het project waar ik in 1998 en 1999 heb gewerkt. Dat project is in het zuiden van het land, een regio waar veel meer water is dan in het noordwesten waar ik nu werk. Omdat het de laatste tijd vrij onrustig is in het land was het lange tijd onzeker of we wel zouden kunnen reizen, maar alles is op de dagen dat we reisden rustig gebleven en we hebben een hele goede reis gehad. Het was bijzonder om oude bekenden na ruim 10 jaar weer terug te zien. De meeste werknemers in de lagere niveaus (bewaking, schoonmakers, hulpverpleegkundigen) waren nog precies dezelfde mensen als toen ik wegging. Er waren wel wat gemengde gevoelens. Het project heeft veel problemen gekend in de afgelopen jaren en is ook nog niet uit de problemen. We spraken uiteraard steeds weer over de tijd toen ik er nog werkte en het project een sterke leiding en goede relaties had. De vraag of ik niet weer terug kon komen om te komen werken werd dan ook herhaaldelijk bij mij neergelegd. Ik denk niet dat dat de problemen zou oplossen.

Onder de hoogtepunten van de reis viel zeker onze reis erheen in een achtzits-vliegtuigje dat op water kan landen. Het blijft verbazingwekkend om te zien hoe zo'n landing in no time en grote groep kinderen aantrekt.

Daarnaast was er ook een wandeling naar de rivier in de buurt van het project en het bekijken van de zonsondergang. Het blijft me verbazen hoeveel ik van water houd en hoe zo'n zonsondergang me dagenlang een tevreden gevoel kan geven.

Sinds 2 weken ben ik nu terug in het noordwesten in mijn eigen project. In het paasweekend was er de bruiloft van de zoon van een van de hulpen in de huishouding. Het was een hindoe bruiloft en we waren allemaal uitgenodigd.

Hier een foto van het bruidspaar (het is de gewoonte dat een bruidspaar op de dag van de bruiloft niet te vrolijk mag kijken) tijdens het ontvangen van de cadeaus.

Iedereen mocht zijn of haar cadeau bij het bruidspaar neerleggen en het bruidspaar zegenen. Daarna ging het door naar een grote tent voor een rijstmaaltijd. Er is tijdens bruiloften zelden tijd voor een goed gesprek, gastvrijheid wordt afgemeten aan hoeveel mensen te eten hebben gekregen.

En dan is het natuurlijk ook nog Pasen geweest. We hadden een mooie kerkdienst in een overvolle kerk en daarna een maaltijd voor iedereen op het ziekenhuisterrein.

Een foto van mij en mijn huisgenoten op ons paasbest.