Sinds afgelopen woensdag ben ik in mijn nieuwe thuis in LAMB Hospital. Woensdag was een vrije dag hier vanwege een Hindu festival en omdat het op 27 oktober offerfeest van de moslims is, nam een groot deel van de bevolking de gelegenheid te baat om naar hun familie te reizen. Ook ik had besloten om op die dag te reizen, omdat de taalschool voor een week dicht ging en men mij hier in het ziekenhuis beter kon gebruiken.

Om met woensdag te beginnen: afgezien van het feit dat het een hele lange reis was, ging het goed. We hadden kaartjes met twee gereserveerde stoelen en dit was een luxe bus, dus er waren maar vijf kaartjes meer dan stoelen verkocht. Die vijf mannen zaten naast de bestuurder op de motorkap. Wij hadden dus echt twee stoelen en geen kippen in onze nek of mensen op onze schoot.

De reis van huis naar de bus was nog even een verhaal apart. Ik was zelf nog nooit met de bus gegaan, dus ik wist ook niet waar de bus zou vertrekken. Onze eigen chauffeur van het kantoor in Dhaka was op vakantie, we hadden daarom via via een andere auto met chauffeur geregeld. Het busstation is aan de westkant van de stad, wij woonden meer aan de oostkant. Op zich was het leeg op de weg, dus we schoten lekker op. Het begon mis te gaan toen Ria, het Bengaalse tienermeisje waar ik mee zou reizen, een bordje van onze busmaatschappij zag. Zij was vaker met de bus geweest, maar had blijkbaar nooit zo heel goed opgelet. Toen zij het bordje zag waren we er al langs, dus moesten we omdraaien (vierbaansweg met betonnen middenscheiding, dus we moesten een rondje rijden om er weer te komen). Bij de tweede keer zag zij het bordje niet en pas bij de derde keer konden we op tijd stoppen. Vol dankbaarheid stapten wij uit de auto, de chauffeur was een beetje chagrijnig en reed vrijwel meteen weg. Toen we bij het kantoor navraag deden bleken we echter niet bij het goede kantoor te zijn, het kantoor waar we moesten zijn was een paar kilometer verderop. Dit verklaarde wel waarom Ria het kantoor niet echt herkende en ik heb nu geleerd dat je de chauffeur moet laten wachten tot je zeker weet dat het de goede plek is. De tijd begon nu een beetje te dringen en we zaten echt in de buurt van de plek waar iedereen vandaan vertrekt, dus het werd behoorlijk druk op de weg. Uiteindelijk is het gelukt om een lege taxi te vinden met een hele vriendelijke chauffeur die ons op de goede plek afleverde en ook nog controleerde dat het de goede plek was.

Uiteindelijk vertrok de bus om tien uur. En het ging langzaam! We stonden in een file van voornamelijk bussen, het werd daardoor meteen duidelijk dat gewone personenauto's binnen de stad populair zijn, maar dat mensen buiten Dhaka toch vooral met de bus gaan. In de tegengestelde rijrichting stond ook file, vooral vrachtwagens met koeien. Voor het offerfeest op zaterdag kopen mensen in Bangladesh letterlijk een koe of geit, die tijdens het offerfeest geslacht wordt. In Dhaka wonen 16 miljoen mensen en 80% is moslim, dus dat zijn heeeeeeel veel koeien!

Uiteindelijk waren we om 11 uur 's avonds in LAMB (nog een voordeel van deze bus is dat hij letterlijk voor de deur stopt), een reis die zo'n vijf uur langer heeft geduurd dan de normale acht uur.

Nu ben ik bezig mij in te richten in mijn nieuwe huis en tijdens deze feesten zal ik een paar diensten doen voor de gynaecologie. Volgende week begin ik dan met het chirurgische werk. Ik houd jullie op de hoogte.

File in de tegengestelde richting, dit is de plek waar wij op de bus stapten.

Als de bus te vol is, kun je ook een plekje op het dak kopen.....

Een vrachtwagen met koeien, deze had een probleem waaraan gewerkt werd. Van dit soort heb ik er honderden gezien die richting Dhaka reden. De reden dat de foto scherp is: wij stonden ook stil....