We zitten hier midden in het regenseizoen. Op de meeste dagen is er dus tenminste een flinke regenbui. Af en toe is er ook een hele dag regen, maar hier in het noorden van het land is dat een zeldzaamheid. Als het regent, of bewolkt is, is het meestal een beetje koeler; dus dat is lekker. Wel is de luchtvochtigheid gestaag aan het stijgen. Soms is het of de lucht zich als een warme deken om me heen wikkelt.

De rijstoogst is sinds een aantal weken binnen. Voor de volgende oogst is de rijst al gezaaid op kleine veldjes, en zal in de komende maand of zo worden uitgeplant.

Wat betreft de Ramadan is het aftellen begonnen, we zijn over de helft. Het suikerfeest (hier Eid genoemd) zal op 6 of 7 juli vallen. Het lastige is dat we pas weten welke van de twee dagen het wordt als de nieuwe maan wel of niet op 5 juli wordt gezien. Bijzonder lastig om vrije dagen met zo’n onzekerheid te plannen. Het grootste deel van onze Bangladeshi dokters is moslim en wil daarom op die dag vrij hebben. We hebben daarom 2 dienstroosters voor juli, een met Eid op 6 juli en een met Eid op 7 juli….

Wat betreft patiënten is het in het ziekenhuis iets rustiger dan anders. Het is lastig om te reizen als je de hele dag niet kunt eten of drinken. Ook voor onze moslim-staf is dat zwaar. Niet alleen gedurende de dag niet eten of drinken, maar ook gedurende de nacht opstaan om te bidden en heel vroeg in de ochtend eten voordat er weer gevast wordt. Geen wonder dat in de tweede helft van de maand de lontjes wat korter worden.

Tijdens de ramadan zijn de meeste eettentjes overdag gesloten of afgeschermd met gordijnen, geprobeerd wordt om de verleiding zo klein mogelijk te maken. Niet-moslims of zieke mensen en kinderen hoeven niet te vasten.

Het breken van het vasten in de vroege avond (Iftar) gaat met een hoop traditioneel eten gepaard. Dit is een van de eettenten tegenover ons ziekenhuis. Het eten is daar in de middag uitgestald zodat mensen het kunnen kopen en mee naar huis nemen.

Deze week was ik met een aantal mensen bij een van onze medewerkers thuis uitgenodigd. Een ieder van ons kreeg een bord vol met heerlijke hapjes voorgeschoteld. De eerste 15 minuten zaten we naar het eten te kijken want uiteraard mocht er pas gegeten worden toen de zon officieel was ondergegaan. Het blijft bijzonder dat we steeds weer worden uitgenodigd om iets van het leven van mensen te delen.