Mijn vorige berichtje schreef ik halverwege de ramadan, dat lijkt nu alweer lang geleden. Het regenseizoen gaat gestaag door en mensen in onze omgeving zijn tevreden over de hoeveelheid regen die we hebben dit jaar. Het water in de vijver op het ziekenhuisterrein is gestegen tot een goede hoogte en de rijstvelden zijn lekker nat, in de komende weken zal de nieuwe rijst geplant gaan worden.

Mijn werk in het ziekenhuis gaat gewoon door, ik heb volle operatieprogramma’s en ook mijn poli’s zijn druk. Daarnaast heb ik het ook behoorlijk druk met managementzaken. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik ervoor verantwoordelijk ben dat conflicten worden opgepikt en opgelost voor ze escaleren (ik ben er niet zo zeker van dat ik daar erg goed in ben) en dat ik ook verantwoordelijk ben voor het ontslaan en aannemen van nieuwe werknemers. Eerlijk gezegd krijg ik veel meer stress van het management dan van mijn werk als chirurg.

Hieronder een foto van mijn favoriete patiëntje van het moment. Bithi is 3,5 jaar oud en ik heb haar in januari voor het eerst geopereerd vanwege een vergroeiing aan haar rechter knie na een brandwond toen ze een baby was. Het resultaat van de eerste operatie was redelijk, maar ze kon de knie nog steeds niet helemaal recht maken. Daarom besloot ik een tweede poging te wagen. Helaas was er een complicatie waardoor de flap die ik had gemaakt dood ging en Bithi een huidtransplantatie nodig had. Het duurde een poosje voor de wond klaar was voor transplantatie en in die tijd stal Bithi mijn hart. Altijd vrolijk, ongelofelijk dapper (ze haalde altijd zelf haar verband van de wond) en heel nieuwsgierig.

Net toen Bithis wond klaar was voor transplantatie dreigde haar vader de moeder uit huis te zetten als Bithi en haar moeder niet onmiddellijk thuis zouden komen. Met een bezwaard hart heb ik ze laten vertrekken en ze verzekerd dat ze te allen tijde terug konden komen. Gelukkig kwam het verhaal een van onze veldwerkers ter ore. Zij is bij Bithi thuis geweest en heeft de vader en oma kunnen overtuigen om Bithi en haar moeder terug te laten komen naar het ziekenhuis. Bithi heeft de huidtransplantatie succesvol ondergaan en vandaag kon ik haar met een recht been naar huis ontslaan.

Het verhaal van Bithi heeft mij er weer eens van doordrongen hoe weinig macht vrouwen in Bangladesh over hun eigen leven en dat van hun kinderen hebben en hoe belangrijk het werk van onze veldwerkers is om de hele gemeenschap mee te krijgen in het werk wat wij proberen te doen.