Het is hier nu het begin van de winter. Mensen vinden het al behoorlijk koud. Mijn thermometer geeft overdag nog tussen de 22 en 25 graden aan, maar 's nachts koelt het af tot zo'n 15 graden. Dus 's avonds heb ik een fleecevest aan en sokken, 's nachts een deken over, maar verder nog heerlijk weer. Hoewel je je wel kunt voorstellen dat voor de mensen hier, die weinig kleren hebben en niet voor iedereen in het gezin een deken, 15 graden toch behoorlijk koud is. Steeds vaker is het 's morgens en 's avonds ook wat mistig, zodat de zon pas in de loop van de dag tevoorschijn komt. Je ziet mensen dan echt in de zon bakken.

De oogst is volop aan de gang. Deze foto's zijn vanaf het balkon van mijn huis genomen. Als je de rijstvelden ziet, kun je je goed voorstellen waarom mensen Bangladesh het gouden land noemen.

Zoals je ziet is oogsten een arbeidsintensief proces. Na het oogsten liggen de aren nog een aantal dagen te drogen en worden dan van het veld gedragen. Het dorsen gebeurt met de hand, en dan moet de rijst nog gepeld worden. Dat proces snap ik nog niet helemaal, voor het pellen wordt de rijst namelijk ook nog kort gekookt. De kwaliteit van de rijst hangt ervan af of dit een of twee keer gebeurt.

In het ziekenhuis is het goed te merken dat het oogsttijd is. Mensen hebben het te druk om ziek te zijn en het is dus rustig. Aan de andere kant merken we dat mensen ook later met hun klachten komen. Er zijn nu mensen opgenomen met ernstige longontstekingen enzovoort. Daarbij moet je rekenen dat een ziekenhuisopname hier niet alleen de persoon kost die ziek is, maar ook iemand die voor de patiënt kan zorgen. Verpleegkundigen hebben hier andere taken dan in Nederland. Ze verzorgen patiënten niet maar doen alleen de technische dingen zoals medicijnen uitdelen, controles doen, infusen prikken en nog veel meer. De persoon die voor de patiënt zorgt is verantwoordelijk voor het wassen, draaien en ook voor het helpen met het gaan naar het toilet of het legen van katheter zakjes.

Het werk is nu echt wel begonnen, al is het nog steeds niet vreselijk druk, maar dat is prima. Het opereren gaat goed, het operatiekamer personeel is al aardig aan me gewend en ook de polikliniek werkt goed. Ik merk dat ik het meeste plezier beleef aan de patiënten die om de een of andere reden voor langere tijd zijn opgenomen. Dat geeft ons tijd om wat aan elkaar te wennen en een beetje een relatie op te bouwen.

Het is wel duidelijk een tijd van grenzen verleggen. Ik doe hier operaties die in Nederland een plastisch chirurg of een uroloog zou doen. Steeds is de overweging: als ik het niet doe, gaat de patiënt dan naar een ander ziekenhuis en kunnen ze het daar beter dan ik hier? Voor sommige patiënten betekent dat dat ze doorverwezen worden en voor andere patiënten dat ik het zelf doe, omdat ik weet dat ze anders naar huis gaan en slechter af zijn dan als ik hier mijn best doe.