De afgelopen weken zijn vrij druk geweest op het werk. Dit kwam omdat we bezoek hebben gehad van een uroloog uit Korea die patiënten heeft geopereerd met afwijkingen die ik (nog) niet kan opereren. Tijdens zo'n bezoek ben ik samen met één van onze gynaecologes verantwoordelijk voor de logistiek. De patiënten moeten opgeroepen en beoordeeld worden. Daarnaast moeten we zorgen dat er assistentie is tijdens de moeilijkere operaties. Bepaalde ingrepen wilde ik graag mee-opereren om te zien of ik ze in de toekomst zelf kan gaan doen.

Een deel van de operaties waren bij patiëntes met een verbinding tussen de blaas of de urineleider en de schede, waardoor ze continue urine lekken (vesico-vaginale fistels). Deze afwijking ontstaat soms na een hele moeizame bevalling, maar toenemend ook na een operatie zoals een keizersnede of het verwijderen van de baarmoeder. Er waren ook 3 kleine meisjes met een verbinding tussen de urineleider en de schede als aangeboren afwijking. Een van deze meisjes werd niet toegelaten op school, een ander meisje na lang aandringen wel, maar moest achterin de klas blijven staan omdat ze anders haar bankje vies maakte. Je kunt je voorstellen dat het leven van deze meisjes, maar ook van de volwassen vrouwen, drastisch verandert als ze geen urine meer lekken en daardoor deel kunnen nemen aan het normale leven!

Mijn 'gewone' patiënten moesten tijdens deze twee weken wachten op hun beurt, met als gevolg dat ik het na het bezoek van de uroloog extra druk kreeg. Daarnaast doe ik sinds deze maand af en toe een dienst voor de gynaecologie/verloskunde. Er zijn op die afdeling wat dokters uitgevallen en dit helpt om hun werkdruk wat te verminderen. De eerste twee diensten, die ik voor hen deed, waren vrij rustig, maar de dienst van vorige week was dramatisch. Een jonge vrouw, die een maand eerder in een andere kliniek was bevallen van een doodgeboren baby, kwam met een heftige bloeding. Vaak ontstaat zo'n bloeding omdat er na de bevalling een deel van de moederkoek in de baarmoeder is achtergebleven. Toen deze vrouw in de ochtend voor mijn dienst kwam was dit dan ook de theorie en was de baarmoeder 'schoongemaakt'. Daarna leek de bloeding te zijn gestopt. Tijdens de avond begon ze weer heftig te bloeden. Ik heb nog een aantal dingen geprobeerd, ik zal jullie de details besparen, maar moest uiteindelijk de baarmoeder verwijderen om de bloeding te stoppen. Deze operatie heeft met zekerheid het leven van deze vrouw gered, maar is in elk land en situatie een hele drastische stap bij een jonge patiënte. In dit land is die stap misschien nog wel drastischer dan in Nederland. Hier hangt de positie van een vrouw af van het feit dat zij kinderen, liefs zonen, heeft. Het feit dat zij nu geen kinderen meer kan krijgen betekent in de normale gang van zaken dat haar echtgenoot zich van haar zal laten scheiden en zij terug naar haar ouders zal moeten en zich door haar familie moet laten onderhouden. Alternatief kan zijn dat haar man een tweede vrouw neemt en zij als een soort goedkope arbeidskracht zal worden gebruikt. Bij deze patiënte is er een klein lichtpuntje: tijdens deze opname werd door de familie over adoptie gesproken, mochten zij hiermee doorgaan, dan is er hoop dat zij een waardig bestaan zal leiden.

Verder kost het leven hier de laatste weken veel energie omdat het warm en vochtig is. Het is de laatste 3 weken zelden onder de 30 graden geweest (ook 's nachts!) en daarbij altijd boven 70% luchtvochtigheid. Je moet jezelf er dan steeds aan herinneren dat je rustig aan moet doen.
Gelukkig heb ik bijna vakantie. Ik ga met een van de leraressen van de school van het project voor 2 weken naar Thailand. Lekker aan het strand en verder niets doen. Hopelijk geeft dat voldoende rust om er na deze vakantie weer met frisse moet tegenaan te gaan.

Binnenkort zal een kort filmpje met een rondleiding door het ziekenhuis worden geplaatst; nu eerst een paar foto's.

Waslijnen van patiënten.

De ingang van het ziekenhuis.