De afgelopen weken is het rustig geweest in het ziekenhuis. Dit had er vooral mee te maken dat in de afgelopen week zowel het Hindu festival Durga Puja gevierd werd, als het islamitische slachtfeest (hier Korbani Eid genoemd). Heel begrijpelijk willen de mensen geen geplande operatie vlak voor de feestdagen ondergaan, dus ik had de week voor de feesten al weinig te doen.

Gisteren kwam er wel een 5 dagen oude baby die een aangeboren afwijking heeft waarbij de anus niet is aangelegd. Ik was toch wel geschokt dat de familie van deze baby in Rangpur, de dichtstbijzijnde stad met een academisch ziekenhuis, werd weggestuurd omdat er geen chirurg beschikbaar was. Als je dan niet rijk genoeg bent om je een privékliniek te kunnen veroorloven, zijn de opties beperkt. Ons ziekenhuis is tijdens feestdagen wel open en gelukkig wisten ze ons te vinden. Vandaag hebben we bij deze baby een stoma aangelegd. Op termijn zal ik dan een anus moeten reconstrueren en het stoma weer moeten sluiten. Dit zijn tijden dat ik dankbaar ben dat ik ruim een jaar kinderchirurgie heb gedaan voordat ik hier kwam. Daardoor heb ik de meeste van dit soort operaties tenminste een keer gezien voordat ik ze zelf doe.

Ik heb laatst wat moeten glimlachen over de manier waarop ik door patiënten wordt aangesproken. Aan de titel die mensen mij geven kan ik vaak al iets van de achtergrond raden. De meeste mensen worden niet met hun naam aangesproken. Er wordt altijd gezocht naar een relatie. Dus iemand is je grote zus, schoonzus (als de relatie vooral met de echtgenoot is), tante, etc. Dat hangt vaak af van leeftijd. Ik word hier vaak aangesproken met grote zus ('didi' voor hindu's en christenen en 'appa' voor moslims). Bij mensen, die gewerkt hebben in of rond internationale organisaties, wordt dat dan vaak 'sister'. Als een patiënt me met respect wil aanspreken dan wordt het meestal 'madam'. De aanspreektitel die me altijd een beetje doet glimlachen is 'sir'. Dit gebeurt vaak door mensen, die weinig opleiding hebben genoten en op het platteland wonen.

De meeste mensen, ook patiënten, zijn nieuwsgierig naar hoe ik hier woon. De eerste vraag is meestal: hoeveel kinderen heb je? Of: woont je gezin hier ook? Het feit dat ik als volwassen vrouw geen gezin heb is heel moeilijk te vatten. De aanhoudende manier die mensen hebben om te vragen of ik dan geen man heb en waarom dan niet kan soms irritant worden. Vooral omdat het moeilijk uit te leggen is dat wij in het westen geen gearrangeerde huwelijken hebben, maar in plaats daarvan zelf op zoek gaan naar een partner. Laatst vroeg een patiënte mij in een gesprek over mijn niet aanwezige gezin: "Heb jij dan geen Dhulabhai?" Dhulabhai is het woord voor de man van een oudere zus. Zij vroeg dus indirecter dan ik gewend ben naar hetzelfde: "Heb jij als mijn grote zus geen echtgenoot?"

In de komende week zal het werk weer gewoon op gang komen.

In de laatste weken is het wat aan het afkoelen. Vorige week hadden we het 's avonds koud bij 25 graden :-). Vandaag is het wel weer 30 graden, dus we krijgen wel tijd om te wennen. Erg lekker dat het 's nachts niet meer zo heel erg warm is.

Zonsondergang tijdens een wandeling in onze buurt.