Ik kom er net achter dat het alweer maart is en dat ik in februari niets voor mijn weblog heb geschreven! Hoog tijd om daar verandering in te brengen.

De winter is hier nu definitief voorbij. Sinds deze week zijn mijn winterkleren weggeborgen in plastic zodat ze later in het jaar niet beschimmelen. Het is zeker nog niet heet, maar erg lekker. Middagtemperatuur van zo'n 23 graden, 's nachts 18. Je kunt er nog echt van genieten om in het zonnetje te zitten!

Ik zit nu achter mijn bureau en door het raam komen de geluiden van krekels en kikkers die in de rijstvelden wonen. De rijst is nu overal geplant en begint te groeien en je merkt dat patiënten weer tijd hebben om naar het ziekenhuis te komen. Als het te koud is dan kunnen mensen de energie bijna niet opbrengen om te komen en als het de tijd is voor werk in de velden, dan zijn alle arbeidskrachten nodig en zijn er dus geen mensen beschikbaar om patiënten naar het ziekenhuis te begeleiden. Alles een kwestie van prioriteiten.

In de afgelopen weken heb ik hier een gastchirurg gehad. De chirurg die hier, voor ik kwam, 7 jaar heeft gewerkt, is voor een maand terug om patiënten met gespleten lippen en verhemeltes te opereren. We hadden in het afgelopen jaar een behoorlijke wachtlijst opgebouwd en ik had verwacht dat ik meer patiënten zou hebben dan hij aankon, maar dat blijkt mee te vallen. In de wijde omgeving worden toch regelmatig kampen gehouden voor dit soort operaties en ongeveer de helft van mijn wachtlijst is inmiddels elders geopereerd. Gelukkig is hij flexibel en vindt hij het niet heel erg dat ik minder voor hem te doen heb dan hij had verwacht. Hij zal hier nog 2 weken zijn en dan gaat hij weer terug naar zijn welverdiende pensioen.

Gisteren had ik weer een dilemma wat het verschil tussen werken in Nederland en in Bangladesh benadrukte. We hadden sinds een paar dagen een 2 weken oude baby in het ziekenhuis, die met een afwijking aan de buikwand is geboren waardoor de navel niet goed is gesloten, met een dunne zak in plaats van huid over het gaatje (voor de kenners: een omphalocele). In Nederland zou de diagnose al voor de geboorte zijn gesteld en zou het kind in een ziekenhuis zijn geboren en zou de behandeling meteen zijn begonnen waarbij we proberen om zoveel mogelijk van de inhoud van de buik weer in de buik te krijgen en de dunne zak te laten indrogen. Deze baby was thuis geboren en kwam zoals gezegd pas na 2 weken. Hij had tekenen van infectie en ondertussen was het niet meer mogelijk om de darmen terug in de buik te krijgen omdat ze aan de zak waren verkleefd. Daar kwam bij dat het in de loop van de afgelopen dagen duidelijk werd dat de darmen in de zak klem zaten en niet goed meer werkten. In Nederland was het kind op de couveuse afdeling opgenomen, hier ligt het op de gewone afdeling. Ik kon geen grote operatie doen omdat de nazorg voor zo'n kleintje na een narcose heel lastig is, en heb ik geprobeerd de darmen onder plaatselijke verdoving meer ruimte te geven. Helaas overleed de baby vanmorgen toch nog.

Ergens is het frustrerend dat we voor zo'n kindje niet alle middelen beschikbaar hebben, aan de andere kant moet ik mijzelf eraan herinneren hoeveel kinderen met minder ernstige ziektebeelden zoals diarree of longontsteking voor de prijs van een couveuse kunnen worden behandeld. En dan kan ik er wel weer mee leven dat we hier roeien met de riemen die we hebben.

Bewijs dat de rijst hier echt met de hand wordt geplant: voetstappen in de modder.

Een wandeling bij ons in de buurt langs vers geplante velden.