Deze week hebben we gevierd dat Bangladesh nu 43 jaar een onafhankelijk land is. Eigenlijk vieren we die onafhankelijkheid hier twee keer per jaar. 26 Maart is de dag dat Bangladesh zichzelf onafhankelijk verklaarde van Pakistan. Hierop volgde een bloedige oorlog die eindigde op 16 december, op die dag vieren wij nu overwinningsdag. De dag werd begonnen met spelletjes voor de kinderen. Om 11 uur werd in het hele land op hetzelfde moment het volkslied gezongen. Dit was een recordpoging voor het guinness world book of records. Ik moet bekennen dat ik niet weet of de recordpoging gelukt is.

In de middag was er een cultureel programma voor de kinderen. Hierbij werd gedanst en gezongen. Hierbij valt toch op dat men in Bangladesh nog erg bezig is met de bloedige kant van de onafhankelijkheidsoorlog. Zelfs in de dansen werd deze bloedige kant elke keer weer uitgebeeld. Aan de andere kant is het leuk om te zien hoeveel energie mensen steken in de culturele training van hun kinderen.

Danseresjes. De kostuums hebben de Bangladeshi vlag op de buik.

Wachten op hun beurt.

In de afgelopen week zijn we bezig met de overgang van lekker warm naar echt warm weer. Op het ogenblik is het 30 graden in mijn woonkamer. De luchtvochtigheid valt gelukkig nog wel mee, dus zolang je je niet al te erg inspant is het nog prima te doen. En in de avond en nacht koelt het nog steeds wel een beetje af, dus dat is ook mooi. Het zal in de komende twee maanden alleen maar warmer, en vooral vochtiger, worden. Als troost zien we wel al de kleine mango's aan de bomen hangen, de beloning voor het doorzetten in het warmste seizoen....

Wat werk betreft zijn we nu terug naar normaal. In totaal heeft mijn voorganger 27 kinderen met gespleten lip en/of gehemelte geopereerd en de resultaten zijn tot nu toe goed. De laatste twee weken werd het ineens drukker en waren mijn operatieprogramma's vol maar niet overvol. In de afgelopen week heb ik wel twee patiënten teruggezien, die ik vorig jaar geopereerd heb aan verschillende vormen van kanker en waarbij de kanker nu terug is gekomen. Niet geheel onverwacht omdat we hier niet de normale nabehandeling met chemotherapie en radiotherapie hebben, maar toch wel confronterend. Weer een moment waarin ik mij moet afvragen of wat ik heb gedaan goed genoeg is geweest. Bij deze twee patiënten ben ik uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat mijn operaties op zich goed waren, maar dat dit de beperkingen zijn van de zorg die ik hier kan geven.

Vorige week hadden we de jaarlijkse vergadering van onze kerk hier. Een vergadering over wat er goed en wat er niet zo goed gaat en wat verbeterd moet worden. De vergadering was inclusief lunch. Een voordeel van het met de hand eten is dat je geen mes en vork nodig hebt en dat het veel makkelijker is om met een bord op schoot te eten.....