De foto van vandaag is een foto van mijn schoenmaker. Het teenstuk van mijn teenslipper was eergisteren losgescheurd en in Nederland zou deze teenslipper niet meer te repareren zijn. Nu zijn deze teenslippers mijn favorieten. Niet alleen zijn ze vlak voordat ik naar Bangladesh ging door een goede vriendin van mij betaald en hebben dus goede herinneringen, maar ze hebben ook een voetbed waardoor ze erg lekker lopen. Allemaal goede redenen om ze niet kwijt te willen.

De schoenmaker zit aan de overkant van de straat als je uit de ziekenhuis poort komt. Zoals je ziet is hij op allerlei soorten reparaties en ook op het poetsen van schoenen voorbereid. Ik heb mijn teenslipper daar afgeleverd (zie cirkel op de foto) en kon hem na een half uurtje weer ophalen. Uiteraard had ik er ook op kunnen wachten, maar dan had ik daar moeten staan of zitten en dan krijg ik altijd meer aandacht dan wat ik prettig vind. Het teenstukje heeft nu een nieuw stukje stof om het te verlengen en is weer aan de zool vastgemaakt. En hij kan dus weer een poosje mee!

In mijn vorige bericht schreef ik over een operatie bij een meisje van 10 jaar met een niertumor. Die operatie is gelukkig goed gegaan en het meisje is goed opgeknapt. Het wachten is nu nog wel op de uitslag van de patholoog om te horen of er nog lymfeklieren waren met uitzaaiingen.

In de afgelopen weken is het redelijk druk geweest in het ziekenhuis. Bij tijden had ik rond de 20 patiënten opgenomen voor de chirurgie en dat is zo'n beetje het maximum wat ik kan overzien. Ik doe namelijk altijd mijn visite in het ziekenhuis in het uur voordat ik ga opereren en als het meer patiënten worden dan 20 dan kan ik het niet aan in een uur.

Deze week komt er in ons ziekenhuis een uroloog uit India om te helpen met operaties die ik zelf niet kan doen. Voor mijn gevoel hebben we veel te veel patiënten voor hem, dus ik hoop dat het lukt om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden. Mijn rol tijdens zo'n urologie kamp is om de logistiek in de gaten te houden. Welke patiënten kunnen we deze week opereren en welke patiënten moeten wachten tot de volgende keer? Wie is wanneer aan de beurt? Enzovoorts, enzovoorts.... Daarnaast zijn er een paar operaties waarvan ik denk dat ik ze in de toekomst ook zelf zou kunnen gaan doen en bij die operaties wil ik graag mee opereren.

Als extra probleem is er voor de dag dat de uroloog aankomt een staking aangekondigd en dat betekent dat we hem niet met een auto bij de grens kunnen ophalen zoals gepland, maar dat er alternatief transport moet worden geregeld. Hij en zijn collega zullen nu met een aantal motorfietsen worden opgehaald en ik hoop dat dat allemaal soepel zal gaan en dat ze geen kwaadwillende demonstranten zullen tegenkomen.

Langzaamaan begin ik ook over mijn verlof in Nederland na te denken. Ik zal eind oktober tot eind januari in Nederland zijn en moet gaan plannen wanneer ik bijscholing zal volgen, hoe ik de contacten met mijn 'achterban' kan aanhalen en daarnaast zal ik ook tijd inplannen voor ontspanning. Ik houd jullie op de hoogte!