Ik schrijf dit bericht op het vliegveld in Dhaka waar ik op mijn vlucht wacht die mij uiteindelijk naar Nederland zal brengen. De komende drie maanden ben ik dus ‘thuis’. Een tijd om bij te komen, vriendschappen weer aan te halen en familie weer wat uitgebreider te zien. Daarnaast zal ik in mijn kerk en op wat andere plekken over mijn werk en leven in Bangladesh vertellen.

In november heb ik ook nog de gelegenheid twee weken mee te lopen in het brandwondencentrum in Beverwijk. Ik hoop dat ik daar de gelegenheid zal hebben om met experts over de behandeling van brandwonden te praten en de problemen waar ik tegenaan loop te bespreken. De voornaamste vraag die ik heb is: waarom pakt een bepaald type huidtransplantatie bij mijn patiënten niet of nauwelijks? Wat kan ik doen om dat te verbeteren?

Twee weken geleden was het Durga Puja, een van de grotere hindoe festivals in het jaar. Een van de medewerkers van de operatiekamer had mijn huisgenote Rebecca en mij uitgenodigd om langs te komen. Op de foto de verschillende speciale lekkernijen die ter ere van dit feest waren gemaakt. Helaas heb ik geen foto van Debashish en zijn gezin.

De laatste weken ben ik druk geweest. Een operatieprogramma dat net iets voller was dan normaal en veel patiënten in de polikliniek. Het werd bekender dat ik een poos weg zou zijn dus allerlei patiënten kwamen nog even langs voor mijn vertrek. Omdat ik wist dat ik er een paar maanden niet zou zijn, wilde ik geen patiënten achterlaten die eventueel problemen zouden veroorzaken, maar dat is niet helemaal gelukt. Met name een meisje van negen maanden die ik aan een aangeboren afwijking aan de anus had geopereerd en die ik de dag voor mijn vertrek nog een stoma moest geven omdat de naad die ik had gemaakt is gaan lekken. Liefst had ik deze behandeling zelf afgesloten. Nu moeten onze kinderartsen het doen met mij op de achtergrond via e-mail. Het is dus met wat gemengde gevoelens dat ik wegga.

Afgelopen week heb ik nog een avondwandeling gemaakt voor mijn vertrek. Zoals je kunt zien, is de rijst goed aan het groeien, over een week of drie kan er geoogst worden. De brug op de foto is gemaakt van bamboe met een gevlochten bamboe netwerk als loopoppervlak. Het veert als je eroverheen loopt...

Deze foto wilde ik jullie ook niet onthouden. Er was hier een informele voetbalwedstrijd aan de gang en deze mannen waren aan het kijken. Het kalf was duidelijk toe aan een knuffel.

De weg van Parbatipur naar ons ziekenhuis.....

Dank jullie wel voor jullie meeleven in de afgelopen twee jaar. Zodra ik iets duidelijker weet wanneer ik in de komende maanden waar zal zijn zal dat ook op deze website verschijnen. Wie weet binnenkort tot ziens.