Ik ben nu 1,5 maand terug in Bangladesh en alweer helemaal gewend aan het werk. Het was met name in de eerste weken rustiger dan normaal in het ziekenhuis omdat de oppositie probeert de regering ten val te brengen en daarvoor transport blokkades heeft uitgeroepen. Het was dus voor patiënten moeilijker om naar het ziekenhuis te komen. Officieel zijn de blokkades nog steeds aan de gang, maar in de praktijk is het nu allemaal veel meer ontspannen en kunnen de patiënten weer min of meer normaal reizen. Bussen rijden weer overdag, de nachtbussen rijden echter niet.

Afgelopen weekend hadden we een conferentie met alle mensen van mijn uitzendende organisatie in de hoofdstad Dhaka. Ongeveer de helft van onze mensen werken en wonen in ons project, de rest woont in en rond Dhaka. Het was dus zaak om de mensen naar de conferentie te laten reizen. Aan mij de taak om het transport te regelen. Vanwege de blokkades konden we niet zoals anders een bus regelen, maar besloten we om met de trein te reizen. Uiteindelijk reisden we in twee groepen met de trein en was er nog een klein groepje die met het vliegtuig ging.

Voor het groepje waar ik mee reisde hadden we voor de helft eersteklas tickets gekregen, maar de andere helft zat in tweedeklas. Ik heb nog niet zo vaak tweedeklas gereisd en het was best een ervaring.

Station

Intercity trein

Tweedeklas wagon

In de tweedeklas zijn de compartimenten, zoals je kunt zien, open met een smal gangpad ernaast. In elk compartiment zijn twee banken met elk vier zitplaatsen tegenover elkaar met vrij rechte rugleuningen. De stoelen waren ook niet echt zacht te noemen. Na ruim 6 uur moest ik toch een poosje gaan staan om mijn billen wat rust te gunnen….

Daar kwam bij dat het feit dat er vier zitplaatsen zijn natuurlijk niet betekent dat er ook vier mensen gaan zitten. Er zaten steeds tenminste vijf mensen en dan had mijn buurvrouw nog een twee jaar oud kind op schoot en kwam er aan het andere einde ook nog af en toe een kind bij. Al met al was er niet veel plek om te gaan verzitten. Maar goed, als je bedenkt dat het kaartje voor deze reis nog geen €5 per persoon kostte, dan mag je niet klagen. De mensen die er nog extra bij kwamen zitten hadden nog goedkopere kaartjes zonder aangewezen zitplaats.

Hier het rijtje mensen waar ik bij zat, toen ik weer wilde gaan zitten stond de vrouw die op mijn plek was gaan zitten braaf weer op.

Iets anders waar ik ook aan moest wennen, was het feit dat er in de tweedeklas continue mensen langskomen, dat is in de eersteklas meer afgeschermd. Hier kregen we dus mensen langs die allerlei snacks kwamen verkopen, maar ook heel veel bedelaars.

Nu zit ik in het huis van een vriendin te wachten op de trein voor de terugweg. De langeafstandstreinen in Bangladesh rijden allemaal de hele week heen en weer tussen hun bestemmingen. Een dag in de week is er een rustdag. Nu met de politieke onrust lukt het de treinen niet om ’s nachts goed door te rijden omdat er gekeken moet worden dat de rails niet zijn gesaboteerd. Vandaar dat de trein in de loop van de week steeds meer vertraging heeft. Op de heenweg reed onze trein op tijd omdat het de eerste dag was na de rustdag en de trein dus op tijd kon vertrekken. Nu heeft de trein al 13 uur vertraging, hetgeen betekent dat de trein die vanmorgen rond 10 uur zou vertrekken, pas laat op de avond zal rijden.

Op zich heb ik genoten van nog een dagje Dhaka na de conferentie. Ik heb een nieuwe sari gekocht om met pasen te dragen en wat dingen voor het huishouden die in Parbatipur minder goed te krijgen zijn. Ik zie alleen niet zo uit naar de tocht. We hebben weer tweedeklas kaartjes en moeten dus de hele nacht rechtop zitten. Maar goed, het komt wel goed….

Volgende keer weer iets meer over het werk.