De laatste weken zijn in Bangladesh best wel een beetje spannend geweest. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, werd eind september een Italiaanse man in onze hoofdstad Dhaka doodgeschoten. Een aantal dagen later werd in Rangpur, 1,5 uur rijden bij ons vandaan, een Japanner op vergelijkbare wijze vermoord. Dit in een land waar er wel sprake is van veel geweld, maar waar wij ons als buitenlanders altijd erg veilig hebben gevoeld. Het is nog steeds niet duidelijk of het hierbij om terroristische aanslagen ging of dat er een andere aanleiding was voor de moorden. Gevolg is wel dat alle buitenlandse ambassades het advies geven om zo min mogelijk te reizen en dan alleen per auto, niet per riksja of ander open transport middel.

Wij hebben nu in LAMB naast onze eigen bewaking zes politieagenten die meehelpen met de beveiliging. Sinds die tweede moord zijn er geen verdere aanslagen op buitenlanders gepleegd. De vraag is nu een beetje hoelang we doorgaan met onze beperkte bewegingsvrijheid en wanneer we beginnen de adviezen te negeren. De adviezen van de ambassades zijn altijd strenger geweest dan wat wij redelijk vonden, maar we willen ons ook niet onverantwoordelijk gedragen.

In het dagelijks werk heb ik geen last van de veiligheidsmaatregelen. Ik woon tenslotte op het ziekenhuisterrein en kan dus altijd naar mijn werk komen. Daarnaast gelden de veiligheidsmaatregelen alleen voor de buitenlanders. De patiënten kunnen dus in alle vrijheid bij ons komen. Wel is het deze week vrij rustig geweest in het ziekenhuis. Er was deze week een groot hindoe festival aan de gang dat min of meer de hele week duurde. In voorgaande jaren ben ik tijdens dit festival bij een aantal stafleden op bezoek geweest, dat heb ik dit jaar toch maar niet gedaan. Je moet de grote menigtes ook weer niet op gaan zoeken…

Hieronder een foto van de dokters die in ons ziekenhuis werken. De foto werd genomen tijdens het afscheid van 2 van onze artsen. Zoals je ziet is de verhouding buitenlander:Bangladeshi ongeveer 1:2.

Ongeveer een maand geleden kreeg mijn hulp, Rani, haar eerste kleinkind. De moeder van het kind woont en werkt in Dinajpur, ongeveer 40 km bij ons vandaan, maar kwam haar zwangerschapsverlof bij Rani doorbrengen. Dat gebeurt hier heel regelmatig. De vader van het kindje moest gewoon doorwerken en er is geen kraamzorg. Zo krijgt de moeder de zorg en het advies van haar ouders. Onderstaande foto is genomen tijdens mijn kraambezoekje...

Tenslotte nog een foto van een patiëntje dat ik op het ogenblik heb. Sumaya is drie jaar oud en heeft op de leeftijd van één jaar haar voet verbrand omdat ze in de as van het kookvuur stapte. Nu is haar grote teen vergroeid. Deze week heb ik haar voor die vergroeiing geopereerd. Het is een erg vrolijk en vriendelijk kind dat mij (en alle anderen) als ik op de afdeling kom enthousiast begroet. Dit is extra bijzonder omdat de meeste kinderen mij met vervelende onderzoeken en verbandwissels associeren en dus beginnen te huilen als ik kom. Begrijpelijk, tenslotte gaat het bij de vergroeiingen van brandwonden om kinderen die in het verleden grote, pijnlijke wonden hebben gehad en dus het recht hebben getraumatiseerd te zijn. Extra leuk dat er af en toe een kind tussen zit dat mij toch nog leuk vindt :-)