Sinds twee weken zijn mijn ouders bij mij op bezoek! Het is een tijd om weer eens goed bij te praten en om hen iets van mijn leven hier te laten zien. Mijn moeder is enthousiast aan het fotograferen en filmpjes aan het maken. Na het vorige bezoek van mijn ouders twee jaar geleden heeft mijn moeder een filmpje gemaakt en ook nu is ze weer bezig om te bedenken wat ze in een filmpje over mijn leven zou kunnen vertellen.

Vorige week zijn we een dagje naar Saidpur geweest, een stadje een half uur rijden bij ons vandaan. De gordijnen langs onze veranda waren hard aan vervanging toe en we gingen dus op zoek naar stof. Op de foto zie je mijn huisgenote Kris en mij toezicht houden op het wegen van de stof die we hadden gekozen. Die stof werd per kilo verkocht…

Ondertussen zijn de gordijnen genaaid en ziet onze veranda er een stuk beter uit.

Na het succesvol kiezen van onze stof hebben we in een lokaal restaurant gegeten. Hier zitten mijn ouders en ik in het VIP gedeelte van het restaurant. Er wordt in principe met de rechterhand gegeten, op de achtergrond kun je nog net de wasbak zien zodat je voor het eten je handen kunt wassen. Het was een druk restaurant met snelle service, waardoor je weet dat het eten vers gekookt en dus veilig is.

Een paar dagen na ons bezoek in Saidpur werd er weer een aanslag gepleegd op een buitenlander. Dit keer een Italiaanse priester, die al 30 jaar in Bangladesh woont en werkt. Hij werd in Dinajpur, een stad 45km bij ons verdaan, beschoten toen hij op de fiets op weg was naar zijn werk. Gelukkig heeft hij de aanslag overleefd. Rond de tijd van deze aanval speelde er ook nog een zaak in het oorlogstribunaal van de bevrijdingsoorlog in 1971 waarbij 2 mensen ter dood zijn veroordeeld. Sinds de dag van deze aanslag zijn in Bangladesh Facebook, Whatsapp en nog een aantal social media sites niet meer toegankelijk en is het internet soms ook een stuk langzamer geworden. Daarnaast zijn we weer voorzichtiger geworden in onze bewegingen buiten de poort. Een dagje lekker inkopen in Saidpur zit er nu even niet meer in.

Deze week heb ik vrij. In plaats van weg te gaan hebben we besloten hier op het ziekenhuisterrein te blijven. Tot nu toe lukt het aardig om uit het ziekenhuis weg te blijven (vandaag de tweede dag) en ik hoop dat ik aan uitrusten toe kom.

Aan het einde van de week reizen we naar Dhaka om mijn ouders weer uit te zwaaien.