In mijn vorige blog schreef ik over de rijstoogst. Ruim een week geleden kwam ik langs dit tafereel. Deze mannen slaan de schoven van de rijst tegen planken aan aan om de rijstkorrels eruit te slaan.

De rijstkorrels worden in water gekookt, dan gedroogd (en voor sommige soorten nog eens gekookt en gedroogd), waarna de rijst gepeld kan worden. Helaas maakt dit proces de rijstoogst tijd een gevaarlijke tijd voor kinderen. We hebben al verscheidene kinderen in het ziekenhuis gezien met brandwonden doordat ze in deze hete massa zijn gevallen.

Op 16 december viert Bangladesh ‘Victory Day’, de dag dat in 1971 een einde kwam aan de 9 maanden durende bevrijdingsoorlog na de onafhankelijkheidsverklaring. Het is een dag met spelletjes voor staf en hun kinderen en in de middag een cultureel programma.
Ik had dit jaar een sari gekocht in de kleuren van Bangladesh (rood en groen).

Hieronder een filmpje van mij deelnemend aan een race om water met de blote hand van een kant naar de andere kant te brengen. Het bleek dat rennen in een sari een hele kunst is :-). Ons team van 3 mensen heeft gewonnen!

Cultureel programma:

In mijn vorige blog liet ik zien hoe voor kerst de sterren werden bedekt met rood papier en plastic. Hier kun je zien hoe de sterren op bamboe palen boven de gebouwen van het ziekenhuis terrein zijn gemonteerd.

De donderdag voor kerst hadden we de kerstviering voor het ziekenhuis. De ingang werd versierd…

…we hadden een overdenking in de wachtkamer van de polikliniek (let op de versiering met vele ballonnen)…

…en de verjaardagstaart voor Jesus werd aangesneden. Het is altijd een mooie gelegenheid om aan onze staf en patiënten te vertellen wat wij als christenen geloven over kerst.

Picture of Cake.jpg

Uiteraard hadden we ook een mooi versierde kerk voor kerst (ja, de lampjes aan de voorkant van de kerk knipperen rood en groen!)

We kleedden ons mooi voor de dag…

…en vierden verder met een gezamenlijke maaltijd van rijst met geitencurry. Dit jaar mocht ik helpen met de bediening.

Tweede kerstdag gingen we over naar de bruiloftsfeesten! Joati, een van onze ‘medical assistants’, ging trouwen. Medical assistants hebben 3 jaar interne training van ons gekregen en functioneren een beetje als huisartsen in onze organisatie. Zij zien patiënten in eerste instantie en mogen ze binnen bepaalde protocollen zelf behandelen. Alle andere patiënten worden doorverwezen naar artsen. Zonder onze medical assistants zouden we ons ziekenhuis niet kunnen runnen.
De dag voor de bruiloft had Joati haar ‘gaye holud’, wat zoveel betekent als ‘geel op de huid’. Het is de Bengaalse variant op het vrijgezellen feest.

Iedereen krijgt de gelegenheid om de aanstaande bruid (of bruidegom, bij hem thuis) te besmeren met kurkuma gemengd met olie. Daarnaast geef je haar een klein hapje zoetigheid en kun je haar een zegen meegeven. De kleine meisjes naast Joati genieten mee van de aandacht. Bij andere bruiden waren de meisjes die erbij zaten vaak wat ouder (de eigen zussen of zo). Bij de bruidegom zijn de mensen die erbij zitten mannen, maar het feest op zich is voor de hele groep van familie en vrienden van de betreffende helft van het bruidspaar.

Een dag later was de bruiloft. Joati was bijna onherkenbaar door alle makeup, maar ze leek het wel goed met de bruidegom te kunnen vinden en er werd ook gelachen tijdens de dienst. Dit is niet vanzelfsprekend. Bruid en bruidegom kennen elkaar hier vaak nauwelijks, de meeste huwelijken zijn gearrangeerd en zelfs als ze elkaar zelf hebben uitgekozen is het vaak niet op basis van een lange vriendschap.

Na de dienst moesten Joati en haar nieuwe man onderhandelen met een groep jonge mensen om uit de kerk gelaten te worden. Ik heb me laten vertellen dat dit is om interactie tussen de bruidegom en de jonge familieleden van de bruid te stimuleren.

Hierna was er een rijstmaaltijd voor iedereen en vertrok het bruidspaar in de loop van de middag naar het dorp van de bruidegom, waar zij de volgende dag ontvangen zouden worden met een feest en een rijstmaaltijd ter ere van de bruid.

Nog een dag later was er een dergelijke rijstmaaltijd om de bruid te ontvangen van een andere familie. Deze jongen is in Rajshahi getrouwd en ‘bracht’ zijn bruid nu dus mee naar haar nieuwe thuis. We aten rijst en mochten een cadeau presenteren. In het verleden zou deze bruid nu in het huishouden van de ouders van de bruidegom worden opgenomen, maar in deze moderne tijd is de kans groot dat ze samen op een nieuwe plek zullen gaan werken en wonen groter.

Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met al deze feesten, maar terugkijkend naar mijn foto’s leken feesten het enige te zijn wat ik heb meegemaakt…

Ik wens jullie een gezegend 2018 toe!