Recent werd ik uitgenodigd om met een van onze medewerksters te vieren dat haar kinderen een naam kregen. In Bangladesh wordt meestal een aantal maanden gewacht voor een kind een naam krijgt.

Deze medewerkster is een vrouw die bij ons in het revalidatiecentrum voor kinderen werkt. Zelf ken ik haar al sinds mijn eerste termijn in Bangladesh, in 1997. Zij deed toen als 16-jarige een zelfmoordpoging door voor de trein te springen en verloor haar beide onderbenen. Zij loopt nu op 2 prothetische benen en redt zich hier heel goed mee. Helaas is haar leven ook na dit herstel niet gemakkelijk geweest. Een eerste huwelijk waarna ze al heel snel door haar man werd verlaten, daarna met moeite op haar eigen (financiële) benen leren staan, hetgeen hier best lastig is. Een vrouw wordt altijd geacht een man als ‘voogd’ te hebben, als ze ongehuwd is haar vader, na haar huwelijk haar echtgenoot. Als je door je man in de steek wordt gelaten, dan ga je terug naar het huis van je vader, maar daar ben je niet altijd meer welkom. In dit geval nam haar oudere broer - haar vader is overleden - wel een deel van deze zorg op zich, maar zij bouwde haar eigen huisje en voegde hier langzaam maar zeker extra stukjes aan toe.

Vorig jaar trouwde zij een tweede keer. De man leek een goede man te zijn, ze konden het goed samen vinden en we hadden hoop dat ze nu op zekerdere voet terecht zou komen. Helaas bleek hij nog een tweede gezin op zo’n 3 uur reizen bij ons vandaan te hebben. Net nadat zij zwanger werd van een tweeling heeft haar man haar praktisch gezien in de steek gelaten met medeneming van een groot geldbedrag dat zij had geleend om land van te kopen. Haar man komt nog wel af en toe langs, maar over het geheel genomen staat zij er weer alleen voor.

Gelukkig hebben de andere medewerkers van het revalidatie team haar wel in hun midden opgenomen en zien zij ook naar haar om.

Zo’n 2 maanden is zij bevallen van de tweeling, een jongen en een meisje, en we mochten nu vieren dat ze een naam kregen, Nayim en Rupsie. De ceremonie met de imam had al plaatsgevonden toen wij kwamen. Aan ons de eer om de kinderen vast te houden en rijst te eten….

Al met al zijn we dankbaar dat de kinderen groeien, blijven we proberen om haar bij te staan en bidden we dat de babies zullen opgroeien tot sterke kinderen, die iets van de liefde van God zullen ervaren.

Met de babies

Babies, moeder en bezoek

Altijd leuk om een baby vast te mogen houden!

De maaltijd, rijst met geitecurry, linzen en groente; we eten met de hand

Het voorplein van het huis: de hooiberg, kleren aan de lijn, bakstenen, die wachten tot er voldoende geld is om weer te bouwen.