Gisteren was het Bengaals Nieuwjaar. Normaalgesproken een feestdag met tijd voor een optocht, spelletjes, een soort kermis met lekkere hapjes en een cultureel programma. Het is één van de feesten, die voor alle Bangladeshi gelijk toegankelijk is: alle religies en geen politieke connotaties.

Dit jaar was het akelig stil. Iedereen thuis, geen feesten. Dit plaatje is een tekening van een flat in een gegoede buurt… Zie ook de mensen beneden in volledige PPE (personal protective equipment).

Het laatste grote evenement dat we hebben gehad, voor Corona haar intrede deed, was de picknick van onze organisatie, LAMB, op 28 februari. Ik was toen net een paar dagen terug van mijn verlof. We vertrokken vroeg in de morgen, mooi opgedoft in 13 bussen vanuit ons ziekenhuisterrein:

We reden naar een ‘picknick spot’: een plek waar vele bedrijven/organisaties met hun staf naartoe komen om het park te bekijken, goedkoop speelgoed voor hun kinderen en hopen snoep te kopen. Daarnaast is er een lunchpakket voor iedereen. Ik heb het zelf niet zo op die parken, die bomvol met mensen zijn, en vind het leuk om ,in plaats van het park te bekijken, de lunchpakketten te maken. Hier vullen we plastic zakken met linzen:

Een stapel met verpakte pakketten: rijst, geitencurry, barbecue kip, linzen. Daarbij een klein flesje seven-up:

De rij om het eten in ontvangst te nemen. Altijd een hele logistieke organisatie om 600 pakketten te verdelen!

Maar kort na de picknick begon de dreiging van Covid-19 reëler te worden: allereerst steeds meer berichten over de epidemie in Europa, mensen die terug naar Bangladesh kwamen uit China en ook uit Europa in quarantaine, scholen gesloten… En uiteindelijk zitten we nu sinds 26 maart nu in ‘lockdown’. Er is geen transport van personen meer, de meeste winkels zijn gesloten en niet essentiële beroepen werken vanuit huis. Dat klinkt een beetje als de situatie in Nederland.

Wat hier bij ons heel anders is dat we in Bangladesh een hele grote groep mensen hebben die in de ‘informele economie’ werken: dagloon werkers, mensen met kleine theewinkeltjes, mensen die snoepjes verkopen waar file is, mensen die riksja's rijden. Al deze mensen hebben nu bijna 3 weken geen inkomen meer en hebben dus ook geen geld om eten te kopen. Er zijn nu hulpprogramma’s opgezet om deze mensen te helpen met eten…

Een andere groep mensen die getroffen is, zijn mensen die als hulp in de huishouding werken. Veel families zijn bang om mensen van buiten binnen te laten.

De afgelopen weken zijn wij in het ziekenhuis heel hard bezig geweest om een isolatieafdeling in te richten. Daarnaast worden nu alle patiënten, die naar het ziekenhuis komen, gescreend op koorts en contact met mensen die mogelijk corona virus hebben.

Het verkrijgen van genoeg beschermingspakken is heel lang een probleem geweest. Dat lijkt nu iets beter te worden. Op de foto een van onze artsen die een pak, dat we gedoneerd hebben gekregen, aan heeft gedaan om de donor te bedanken. Tot nu toe hebben we nog geen echte verdachte patiënten gehad.

Sinds het begin van de crisis zijn de meeste privéklinieken gesloten en worden op de meeste plekken alleen nog maar spoedpatiënten gezien. Wij hebben als doel om in ieder geval de zorg voor zwangeren en rondom de bevalling overeind te houden.

Het zorgsysteem in Bangladesh is echt ontoereikend voor een echte epidemie. Er zijn nauwelijks IC’s met beademingscapaciteit. Als er hier echt een epidemie toeslaat dan zullen veel mensen overlijden. Wij bidden hard dat het mee zal vallen. De laatste week zijn er echter vele nieuwe gevallen bekend geworden, door het hele land, onder andere omdat er nu meer testen kunnen worden afgenomen.