Reflecties op 1 jaar corona in Bangladesh
Geschreven door Antje op 6 april 2021 20:52
In de afgelopen maand heb ik een flink aantal vragen gekregen over het coronavirus in Bangladesh. Hieronder een aantal reflecties op het effect van corona op het leven hier.
In Bangladesh werd de eerste persoon positief getest op 8 maart 2020. Het ging toen om 3 personen die uit Italië waren terug gekeerd. De eerste patiënt overleed 10 dagen later. Op 26 maart begon een vrij strenge lockdown, die echter 4 dagen van tevoren werd aangekondigd, dus anders dan in India konden mensen naar hun dorpen terugkeren. De scholen waren al op 15 maart 2020 gesloten.
De sfeer was toen heel anders dan nu. Toen was er blinde paniek. Het enige wat mensen over het coronavirus wisten kwam van de beelden die ze op TV vanuit Italië hadden gezien.
Onze staf dacht dat als ze ook maar in de buurt van een coronapatiënt zouden komen, ze zeker dood zouden gaan. Wij staken veel energie in het onderwijzen over handen wassen en afstand houden. Daarnaast installeerden we extra wasbakken voor staf en patiënten om handen te wassen en werkten hard om beschermingsmiddelen voor stafleden te vinden. Alles wat ook maar iets met persoonlijke bescherming te maken had, werd een schaarste artikel.
Ons doel was om de ’niet verdachte’ patiënten zoveel mogelijk te blijven zien en behandelen. Aan het begin van de crisis waren de meeste privé klinieken gesloten, wij wilden dat voorbeeld niet volgen. We richtten een pre-triage in waar patiënten met een vragenlijst en een thermometer werden gescreend, een ‘mondelinge zwangerschapscontrole’ waar zwangeren met hoest of koorts door een van onze artsen te woord werden gestaan en een aparte eerste hulp kamer voor patiënten met benauwdheidsklachten.
Daarnaast kwam er een isolatieafdeling met 10 bedden en een isolatie-verloskamer.
Uiteindelijk viel de pandemie in onze regio geweldig mee. We hebben een handjevol patiënten die verdacht waren voor corona gezien. Een deel ervan werd doorverwezen naar regerings-corona-ziekenhuizen (die het niet erg druk hadden), een ander deel werd door ons op onze isolatie afdeling opgenomen. We hebben geen ernstig zieke patiënten gezien.
Er zijn veel mogelijke redenen waarom patiënten hier niet erg ziek worden. Mensen in Bangladesh zijn minder oud dan in Nederland, overgewicht komt nauwelijks voor. Daarnaast is er een theorie dat in een land als Bangladesh waar nog veel TBC voorkomt de bevolking meer afweer heeft tegen corona. Hoe het ook zij, wij zijn erg dankbaar dat we geen ernstige pandemie hebben gezien.
Tot voor kort leek het in onze omgeving dat ‘men’ had besloten dat corona een rijkeluisziekte is. Officieel moesten we buiten een mondkapje dragen (deed bijna niemand meer) en afstand houden (kunnen Bangladeshi’s echt niet). In de praktijk was alles, behalve de regeringsinstanties, gewoon open, vaak wel met een bordje ’no mask, no service’ aan de deur.
Vorige maand is men in Bangladesh gaan vaccineren (Astra Zenica vaccin). We hebben een donatie ontvangen van 50 miljoen doses vanuit India. Op een bevolkingsaantal van 170 miljoen is dat niet erg veel. In eerste instantie zou het vaccin alleen aan risicogroepen worden gegeven. Het animo was echter niet groot na wilde verhalen over bijwerkingen op Facebook. Nu kan iedereen boven de 40 jaar het vaccin krijgen. Een heel aantal van onze staf hebben inmiddels hun eerste dosis gekregen. De tweede dosis is voor deze maand gepland. Voor zover ik weet zijn er niet meer doses dan de 50 miljoen. Ik weet niet wat het plan is als deze op zijn.
Voorlopig is het vaccin niet beschikbaar voor buitenlanders, behalve buitenlanders die aan de ambassades zijn verbonden, dus ik moet sowieso nog even wachten…
Helaas zijn de scholen nog steeds gesloten. Tragisch voor schoolgaande kinderen, online onderwijs wordt officieel aangeboden, maar is moeilijk toegankelijk voor de meeste kinderen.
In de afgelopen weken is het aantal corona gevallen in de hoofdstad weer gestegen. De regering heeft strengere maatregelen aangekondigd, die zijn echter vrij vaag geformuleerd, waardoor het nog maar de vraag is of dit consequenties voor ons dagelijks werk zal hebben.
Sinds tweede paasdag is er een officiële lockdown van kracht: er rijden geen bussen of treinen en niet-essentiële winkels zijn gesloten. De lockdown is voor 1 week afgekondigd, maar het is onwaarschijnlijk dat het bij 1 week blijft. We merken dit direct in onze patiënten aantallen. Het is erg rustig in de polikliniek.
Onze grootste onzekerheid blijft de vraag of de visa van een aantal van onze essentiële staf vernieuwd gaan worden. We blijven bidden dat we in de komende maanden een aantal visa zullen krijgen. In het hele laatste jaar heeft niemand ’security clearance’ (de eerste stap in het lange termijn visa proces) gekregen. Deze security clearance is normaal gesproken voor 5 jaar. Die van mij is nog geldig tot 2023.
Hieronder nog wat foto’s van ons ziekenhuis in tijden van corona.
Eerste hulp voor patiënten met benauwdheidsklachten:
Pre-triage voor het screenen van patiënten:
Artsen helpen elkaar de beschermende kleding aan te trekken:
Kerstdienst werd buiten gehouden om afstand houden mogelijk te maken:
Leven met een mondmasker:
Op bezoek bij het hoofd van het NGO (non governmental organisations) bureau om proberen uit te vinden waarom onze visa worden afgewezen:
