Mocht je denken dat dit poëtischer is dan ik normaalgesproken ben, dan heb je gelijk: ik heb dit niet zelf bedacht, het is de eerste regel van het Bangladeshi volkslied. In de afgelopen week moest ik daaraan denken, toen ik met mijn huisgenote een wandeling door de velden rond LAMB maakte. Het is de oogsttijd en de velden hebben de kleur van goud!

De oogsttijd betekent ook dat mensen het te druk hebben om naar het ziekenhuis te komen. Daarnaast is er ook pas weer geld als de rijst verkocht is…

Sinds een paar weken is ook duidelijk dat het winterseizoen eraan komt. Op de foto zie je dat ik een fleece vest draag. Met name ’s morgens vroeg en gedurende de nacht is het koel, onder 20°C. Overdag warmt het best lekker op, dan is het vest niet echt nodig, maar ik ben blijkbaar niet zo flexibel

Sinds een aantal weken heb ik chirurgische hulp. Een Nederlandse chirurg, die al een aantal keren eerder is geweest om mij te vervangen. De eerste 2 weken dat hij er was, hadden we ook een Britse anesthesiste, dus daar had ik wat hoogrisico-patiënten gepland. We hadden met de patiënten afgesproken dat we zouden bellen als we data wisten wanneer de anesthesiste zou komen.
Een van de patiënten was een jongetje van twee jaar oud met een aangeboren afwijking aan de darmen (ziekte van Hirschsprung). In de afgelopen jaren had ik de operatie die daarvoor nodig is een paar keer gedaan, had echter een aantal kinderen gehad met ernstige complicaties na deze operatie, waarbij een aantal kinderen zelfs was overleden. Daarom had ik vorig jaar besloten deze operatie niet langer uit te voeren, tenzij ik de operatie met een andere chirurg kon doen. Het was een feest om deze operatie samen te doen, het kind knapte snel op en kon na een paar dagen naar huis. Het heeft nog wel een stoma dat we over een maand of zo zullen opheffen.

De meesten van de andere patiënten, die op de lijst stonden, kwamen niet opdagen. Interessant was vooral dat er een aantal patiënten waren, die over de telefoon beloofden te zullen komen, maar later toch niet kwamen. Toen we ze probeerden te bellen werd de telefoon niet opgenomen. Interessant in deze cultuur: het is minder erg om niet op te komen dagen dan over de telefoon te zeggen dat je liever niet wilt komen…

Onlangs hadden we openschooldag van ons verloskundigentrainingsprogramma. De dag werd geopend met toespraken van officials uit onze omgeving en een aantal mensen van ons project (op de foto mijn toespraak). Daarna waren er kraampjes waarin de studenten iets lieten zien van wat ze leren. Deze kraampjes moesten uiteraard ook door de officials bezocht worden!

Een dans van een aantal studenten waar de 6 stappen van het handen wassen worden uitgebeeld

De chairman van een van onze locale overheden gaat op de foto ‘I love being a midwife’

En nu heb ik bijna 2 weken vakantie! Ik ben met een vriendin in het guest house van een ziekenhuis in het zuiden van Bangladesh. Het is hier heel rustig op een groot terrein, we kunnen de weg niet eens horen! Vogels, zonnetje erbij. Ik ben echt toe aan vakantie en hoop echte een beetje tot rust te komen. Morgen gaan we een dagje naar het strand. Moeten we wel een uurtje met de bus…

Houthakkers en regen

Geschreven door Antje op 16 september 2018 14:31

Ons project bestaat 40 jaar en in die tijd zijn heel wat bomen geplant. Bomen in Bangladesh groeien snel en ons ziekenhuisterrein had de bomen te dicht op elkaar staan. Daarom is er besloten de bomen wat uit te dunnen. Het is bijzonder om te zien hoe het proces van houthakken te werk gaat. Ik heb geen foto’s van het omhakken zelf, maar de boom wordt als het ware in stukken omgehakt, waarbij de takken door iemand die in de boom is geklommen worden afgehakt. Ik heb geen boomstam zelf zien omzagen, maar was erg geïntrigeerd door het proces om de bomen op aanhangwagens te laden…

Op het moment zitten we aan het einde van het regenseizoen. Om een indruk te geven van hoe de regen tijdens dit seizoen kan zijn hier een filmpje:

Hier twee foto’s van het terrein voor het ziekenhuis aan het einde van zo’n regenbui. Je kunt je voorstellen dat het voor patiënten op een regenachtige dag lastig is om naar het ziekenhuis te komen…

Naam geven

Geschreven door Antje op 15 juli 2018 8:41

Recent werd ik uitgenodigd om met een van onze medewerksters te vieren dat haar kinderen een naam kregen. In Bangladesh wordt meestal een aantal maanden gewacht voor een kind een naam krijgt.

Deze medewerkster is een vrouw die bij ons in het revalidatiecentrum voor kinderen werkt. Zelf ken ik haar al sinds mijn eerste termijn in Bangladesh, in 1997. Zij deed toen als 16-jarige een zelfmoordpoging door voor de trein te springen en verloor haar beide onderbenen. Zij loopt nu op 2 prothetische benen en redt zich hier heel goed mee. Helaas is haar leven ook na dit herstel niet gemakkelijk geweest. Een eerste huwelijk waarna ze al heel snel door haar man werd verlaten, daarna met moeite op haar eigen (financiële) benen leren staan, hetgeen hier best lastig is. Een vrouw wordt altijd geacht een man als ‘voogd’ te hebben, als ze ongehuwd is haar vader, na haar huwelijk haar echtgenoot. Als je door je man in de steek wordt gelaten, dan ga je terug naar het huis van je vader, maar daar ben je niet altijd meer welkom. In dit geval nam haar oudere broer - haar vader is overleden - wel een deel van deze zorg op zich, maar zij bouwde haar eigen huisje en voegde hier langzaam maar zeker extra stukjes aan toe.

Vorig jaar trouwde zij een tweede keer. De man leek een goede man te zijn, ze konden het goed samen vinden en we hadden hoop dat ze nu op zekerdere voet terecht zou komen. Helaas bleek hij nog een tweede gezin op zo’n 3 uur reizen bij ons vandaan te hebben. Net nadat zij zwanger werd van een tweeling heeft haar man haar praktisch gezien in de steek gelaten met medeneming van een groot geldbedrag dat zij had geleend om land van te kopen. Haar man komt nog wel af en toe langs, maar over het geheel genomen staat zij er weer alleen voor.

Gelukkig hebben de andere medewerkers van het revalidatie team haar wel in hun midden opgenomen en zien zij ook naar haar om.

Zo’n 2 maanden is zij bevallen van de tweeling, een jongen en een meisje, en we mochten nu vieren dat ze een naam kregen, Nayim en Rupsie. De ceremonie met de imam had al plaatsgevonden toen wij kwamen. Aan ons de eer om de kinderen vast te houden en rijst te eten….

Al met al zijn we dankbaar dat de kinderen groeien, blijven we proberen om haar bij te staan en bidden we dat de babies zullen opgroeien tot sterke kinderen, die iets van de liefde van God zullen ervaren.

Met de babies

Babies, moeder en bezoek

Altijd leuk om een baby vast te mogen houden!

De maaltijd, rijst met geitecurry, linzen en groente; we eten met de hand

Het voorplein van het huis: de hooiberg, kleren aan de lijn, bakstenen, die wachten tot er voldoende geld is om weer te bouwen.

Gelukkig nieuw jaar (1425)!

Geschreven door Antje op 17 april 2018 18:00

Afgelopen zaterdag, 14 april, vierden we hier het nieuwe jaar, 1425. Het was een groot feest.

Hier in een land waar Moslims, Hindoes en Christenen naast elkaar leven is dit een feest dat we met zijn allen kunnen vieren. En dat werd dan ook met volle teugen gedaan. Traditioneel is dit een feest waarin de Bengaalse cultuur wordt gevierd. De kleuren rood en wit zijn prominent in de ‘dress-code’.

We begonnen de dag met een mars. Voorgaande jaren was de banier die gedragen werd handgemaakt, deze keer hadden we een gedrukte. Ik vond hem iets minder mooi!

Klaar voor de mars: als je goed kijkt, zie je dat de volgende generatie veel langer wordt dan de vorige!

Met luide muziek en tromgeroffel lopen we in processie.

Er was ruimte voor dans.

Daarna was er ‘Pantha Bhat’ rijst die overnacht in water heeft gestaan en daardoor licht gefermenteerd is. Dit komt voort uit de geschiedenis dat er een keer per dag gekookt werd en de rijst op die manier bewaard werd voor het ontbijt.

In de middag was er een ‘open podium’ waarin vooral kinderen dans en zang konden opvoeren.

Er was genoeg publiek!

Ook wij als buitenlanders mochten een lied opvoeren. Daarin probeerden we zoveel mogelijk van onze moedertalen te laten horen.

Al met al was het een drukke, maar ook een hele leuke dag. Het was vooral leuk om te zien hoe onze staf en hun families van de dag genoten.

Verjaardag gevierd!

Geschreven door Antje op 18 maart 2018 18:39

Het is alweer een week geleden dat ik mijn verjaardag heb gevierd. Mijn ouders zijn voor de gelegenheid naar Bangladesh gekomen. Het is een privilege om hen hier te hebben en te kunnen laten zien hoe ik leef en werk.

En natuurlijk waren zij de koeriers van een hele grote stapel kaarten en cadeaus!

Omdat een mens maar een keer in zijn leven 50 wordt, had ik besloten om een groot feest te geven. Ik had alle buitenlanders en daarnaast collega’s en wat vrienden uitgenodigd, in totaal 100 mensen! We hadden een barbecue en rijst en een hoop gesprekken.

Ik ben dankbaar dat ik zo fit, met mijn ouders nog in leven, deze leeftijd heb bereikt en dat ik hier in Bangladesh mag werken!

Een kleine fotoreportage van mijn feest:

Met mijn ouders.

In mijn huis met nieuwe kleren voor de gelegenheid.

De barbecue kip is bijna klaar!

Korte toespraak aan het begin van het feest.

Vijf kaarsjes uitblazen.

Alle kaartjes lezen...

Winter bijna voorbij!

Geschreven door Antje op 6 februari 2018 14:08

Mijn vorige weblog schreef ik over kerst- en bruiloftsvieringen. Terugkijkend was januari een erg rustige maand. Grotendeels kwam dit doordat we een erg koude winter achter de rug hebben. Thermo ondergoed, dik vest en alle andere lagen die ik kon bedenken waren geen overbodige luxe! Er waren een aantal dagen dat de temperatuur niet boven de 16 graden uitkwam. Als je geen verwarming in huis hebt dan is dat koud.

Als gevolg van de kou was het ook rustig in het ziekenhuis. Mensen komen niet voor geplande chirurgische ingrepen of voor problemen die kunnen wachten als het koud is. Doordat het rustiger was had ik meer tijd om aan administratie te besteden. Wel lekker dat dat een keer niet allemaal in de avonduren hoefde te gebeuren.

In de afgelopen dagen is het weer wat warmer aan het worden. Ik heb nog wel een vest aan, maar het lange ondergoed is niet meer nodig. Naar verwachting zal het dan ook wel weer drukker worden in het ziekenhuis.

Afgelopen week kreeg ik een bijzonder bezoek van Suruj, een jongen van nu 11 jaar oud, die 4 jaar geleden met ernstige brandwonden op zijn buik en zijn rechter arm en schouder bij ons kwam. Ik heb hem toen behandeld met huidtransplantaties met matig succes. Hij kreeg ondanks de transplantaties vergroeiingen van zijn schouder, elleboog en pols. Later dat jaar heb ik hem nog 2 keer geopereerd om die vergroeiingen te verhelpen. Deze week was er een familielid van hem bij ons opgenomen en bracht zijn moeder hem mee. Hij gaat naar school en heeft een vrijwel volledige functie van zijn arm en schouder. Ik vond het erg bemoedigend om hem te zien. Vooral ook omdat in de afgelopen week 2 patiëntes met ernstige brandwonden (rond 40%) zijn overleden. Frustrerend was vooral dat zij al 3 weken bij ons waren en nu aan de gevolgen van infectie overleden. Ik zal in de komende weken proberen uit te vinden hoe ik eerder met de huidtransplantaties kan beginnen om zo deze late infecties te voorkomen.

Deze maand zie ik uit naar bezoek. Mijn schoonzus komt met 2 vriendinnen een paar dagen langs en een week later mijn ouders voor 3 weken. Het is altijd bijzonder om iets van de manier waarop ik hier woon en werk te kunnen delen.

Weken van feesten!

Geschreven door Antje op 31 december 2017 16:34

In mijn vorige blog schreef ik over de rijstoogst. Ruim een week geleden kwam ik langs dit tafereel. Deze mannen slaan de schoven van de rijst tegen planken aan aan om de rijstkorrels eruit te slaan.

De rijstkorrels worden in water gekookt, dan gedroogd (en voor sommige soorten nog eens gekookt en gedroogd), waarna de rijst gepeld kan worden. Helaas maakt dit proces de rijstoogst tijd een gevaarlijke tijd voor kinderen. We hebben al verscheidene kinderen in het ziekenhuis gezien met brandwonden doordat ze in deze hete massa zijn gevallen.

Op 16 december viert Bangladesh ‘Victory Day’, de dag dat in 1971 een einde kwam aan de 9 maanden durende bevrijdingsoorlog na de onafhankelijkheidsverklaring. Het is een dag met spelletjes voor staf en hun kinderen en in de middag een cultureel programma.
Ik had dit jaar een sari gekocht in de kleuren van Bangladesh (rood en groen).

Hieronder een filmpje van mij deelnemend aan een race om water met de blote hand van een kant naar de andere kant te brengen. Het bleek dat rennen in een sari een hele kunst is :-). Ons team van 3 mensen heeft gewonnen!

Cultureel programma:

In mijn vorige blog liet ik zien hoe voor kerst de sterren werden bedekt met rood papier en plastic. Hier kun je zien hoe de sterren op bamboe palen boven de gebouwen van het ziekenhuis terrein zijn gemonteerd.

De donderdag voor kerst hadden we de kerstviering voor het ziekenhuis. De ingang werd versierd…

…we hadden een overdenking in de wachtkamer van de polikliniek (let op de versiering met vele ballonnen)…

…en de verjaardagstaart voor Jesus werd aangesneden. Het is altijd een mooie gelegenheid om aan onze staf en patiënten te vertellen wat wij als christenen geloven over kerst.

Picture of Cake.jpg

Uiteraard hadden we ook een mooi versierde kerk voor kerst (ja, de lampjes aan de voorkant van de kerk knipperen rood en groen!)

We kleedden ons mooi voor de dag…

…en vierden verder met een gezamenlijke maaltijd van rijst met geitencurry. Dit jaar mocht ik helpen met de bediening.

Tweede kerstdag gingen we over naar de bruiloftsfeesten! Joati, een van onze ‘medical assistants’, ging trouwen. Medical assistants hebben 3 jaar interne training van ons gekregen en functioneren een beetje als huisartsen in onze organisatie. Zij zien patiënten in eerste instantie en mogen ze binnen bepaalde protocollen zelf behandelen. Alle andere patiënten worden doorverwezen naar artsen. Zonder onze medical assistants zouden we ons ziekenhuis niet kunnen runnen.
De dag voor de bruiloft had Joati haar ‘gaye holud’, wat zoveel betekent als ‘geel op de huid’. Het is de Bengaalse variant op het vrijgezellen feest.

Iedereen krijgt de gelegenheid om de aanstaande bruid (of bruidegom, bij hem thuis) te besmeren met kurkuma gemengd met olie. Daarnaast geef je haar een klein hapje zoetigheid en kun je haar een zegen meegeven. De kleine meisjes naast Joati genieten mee van de aandacht. Bij andere bruiden waren de meisjes die erbij zaten vaak wat ouder (de eigen zussen of zo). Bij de bruidegom zijn de mensen die erbij zitten mannen, maar het feest op zich is voor de hele groep van familie en vrienden van de betreffende helft van het bruidspaar.

Een dag later was de bruiloft. Joati was bijna onherkenbaar door alle makeup, maar ze leek het wel goed met de bruidegom te kunnen vinden en er werd ook gelachen tijdens de dienst. Dit is niet vanzelfsprekend. Bruid en bruidegom kennen elkaar hier vaak nauwelijks, de meeste huwelijken zijn gearrangeerd en zelfs als ze elkaar zelf hebben uitgekozen is het vaak niet op basis van een lange vriendschap.

Na de dienst moesten Joati en haar nieuwe man onderhandelen met een groep jonge mensen om uit de kerk gelaten te worden. Ik heb me laten vertellen dat dit is om interactie tussen de bruidegom en de jonge familieleden van de bruid te stimuleren.

Hierna was er een rijstmaaltijd voor iedereen en vertrok het bruidspaar in de loop van de middag naar het dorp van de bruidegom, waar zij de volgende dag ontvangen zouden worden met een feest en een rijstmaaltijd ter ere van de bruid.

Nog een dag later was er een dergelijke rijstmaaltijd om de bruid te ontvangen van een andere familie. Deze jongen is in Rajshahi getrouwd en ‘bracht’ zijn bruid nu dus mee naar haar nieuwe thuis. We aten rijst en mochten een cadeau presenteren. In het verleden zou deze bruid nu in het huishouden van de ouders van de bruidegom worden opgenomen, maar in deze moderne tijd is de kans groot dat ze samen op een nieuwe plek zullen gaan werken en wonen groter.

Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld met al deze feesten, maar terugkijkend naar mijn foto’s leken feesten het enige te zijn wat ik heb meegemaakt…

Ik wens jullie een gezegend 2018 toe!

Begum Rokeya dag en advent

Geschreven door Antje op 19 december 2017 21:27

Eerder deze maand, op 9 december, was het Begum Rokeya dag. Een dag waarop Begum Rokeya, een vrouw die voor onderwijs van vrouwen vocht als middel voor emancipatie van vrouwen, wordt herdacht. Zij werd geboren in onze regio en was een bekende naam in Kolkata in het begin van de 20e eeuw. Bij ons stond de viering in het kader van het vechten tegen geweld tegen en onderdrukking van vrouwen. Zoals op de ‘banner’ staat: Leave no one behind: end violence against women and girls.

Er was een mars door voornamelijk onze verloskunde-leerlingen en er waren speeches. Het is een thema dat niet genoeg aandacht kan krijgen in een land waar meisjes soms niet naar school kunnen omdat het niet veilig is om naar school te gaan en waar geweld door een echtgenoot vaak als normaal wordt gezien.

De tekst op de lijst die ik in de foto vasthoud meldt: Gender Based Violence in Education is a Human Right Issue. Zero Tolerance for (Gender) Based Violence in Education.

Zoals de meesten van jullie weten is het de adventstijd. We leven toe naar kerst. Bij ons op het ziekenhuisterrein houdt een deel van de voorbereiding in dat de verlichte sterren voor op de daken worden voorbereid. De bamboe skeletten worden beplakt met gekleurd papier en later met plastic en dan op lange bamboestaken strategisch over het terrein verspreid. Wij doen dat hier op ons terrein maar het is een wijdverspreid fenomeen in het land. Overal waar christenen zijn kun je voor de kerst de verlichtte sterren boven de daken uit zien steken.

Als laatste nog beelden van de rijstoogst die binnen wordt gehaald. In de zomer hadden we heftige overstromingen en er was angst dat de oogst zou tegenvallen, maar dat is niet zo. De oogst is wel een aantal weken later dan normaal, maar de hoeveelheid rijst is goed.

In het ziekenhuis merken we de gevolgen van de oogst zeker. Mensen hebben het te druk om naar het ziekenhuis te komen. Aan de andere kant krijgen we ook verwondingen die het gevolg zijn van de activiteiten. Mannen die zich in de vingers hebben gesneden tijdens het oogsten, maar ook kinderen die de vingers in een machine om de rijst te dorsen hebben gestoken...

Als laatste nog een foto van mij aan het werk. En van een kindje met een defect van de buikwand(omphalocele) sinds haar geboorte. Normaalgesproken hebben we geen artsen om anesthesie te geven, maar met dit kind hadden we gewacht tot we 2 weken lang een arts-anesthesist op bezoek hadden. Bij de operatie om de buikwand te sluiten bleek de hele lever buiten de buik te liggen en zich maar met moeite terug in de buik te laten duwen. Wel spannend om te zien of er iets zou afknikken nadat de lever en de darmen naar binnen waren geduwd. Gelukkig ging alles voorspoedig en kon het kind na een dikke week naar huis. Op termijn zal het matje wat ik gebruikt heb om de buik te sluiten er nog een keer uit moeten, maar dat is pas over een paar jaar.

08_DSCN2409 Preop.jpg

Overstromingen in Noordwest-Bangladesh

Geschreven door Antje op 1 september 2017 11:50

In mijn vorige blog schreef ik dat het regenseizoen hier mooi aan de gang was. Op die dag heb ik onderstaande foto genomen van het planten van de rijst. Ik kon toen niet weten dat die dag het begin zou zijn van 2 dagen onafgebroken regen, waarin de regen die normaalgesproken gedurende de hele maand valt in die 2 dagen viel.

Aan het einde van die regen zag mijn uitzicht er zo uit:

Er stond ook water op ons terrein, maar de schade was beperkt. Op een aantal plekken dreigde het water de huizen in te komen, maar de regen stopte wat ons betreft net op tijd. Wel kwamen er bij een aantal mensen de slangen naar binnen!

In de directe omgeving van het ziekenhuis viel de schade mee. In de afgelopen 2 weken is het water voldoende gezakt dat de rijst weer geplant kan worden. Een deel van de net geplante rijst is dood gegaan, maar een deel heeft het ook overleefd. Mensen proberen nu in de velden waar de planten zijn overleden nieuwe planten bij te planten. Helaas zijn deze plantjes gezien de toegenomen vraag nu extra duur.

In de iets verdere omgeving van het ziekenhuis heeft de regen en het overstromen van rivieren meer schade opgeleverd. In onze provinciehoofdstad Dinajpur is een dijk doorgebroken en een deel van de stad is overstroomd. Ook is een deel van de spoordijk tussen ons stadje Parbatipur en Dinajpur weggespoeld met onderstaande gevolgen. De treinen die altijd duidelijk hoorbaar mijn slaapkamerraam passeren reden 2 weken niet. Tot mijn verbazing duurde het slechts 2 weken om de spoordijk weer te repareren, deze week begonnen de treinen weer te rijden.

03_Screen Shot 2017-09-01 at 09.18.02.png

Onderstaande wat foto’s uit het nieuws over de overstromingen. Op dit kaartje heb ik (met een rode ster) aangegeven waar wij zo ongeveer zijn in het gebied met de overstromingen:

Een bijkomend probleem in deze regio is dat traditioneel de huizen van leem gebouwd worden. Deze huizen kunnen er niet goed tegen om in het water te staan en vallen nu in elkaar (helaas heb ik daar geen foto’s van). Het zijn altijd de armeren die in de lager gelegen gebieden wonen en de slechtste huizen hebben en dus ook het hardste getroffen worden door de overstromingen.

Ons project is gevraagd om samen te werken met UNFPA (United Nations Populations Fund) in noodhulp. Dit is dus niet direct in onze omgeving, maar wel in het werkgebied van ons community health and development department. We hebben daar dus locale staf die kan helpen om te zorgen dat de hulp bij de mensen terecht komt die de hulp nodig hebben. De hulp zal bestaan uit voedselhulp, hulp met mobiele fornuizen en een aantal gezondheidsklinieken.

Deze week hadden we een avond om noodhulppakketjes te maken. Een pakketje met zeep, desinfectievloeistof en doeken. En daarnaast pakketten met rijst, linzen, olie en zout. Onderstaande foto’s zijn niet erg goed gelukt, maar tonen vrijwilligers die pakketjes maken. Dat zal in de komende weken nog een aantal keren gebeuren.

De gang waarin de tassen werden gevuld met rijst en linzen:

Kort samengevat ondervind ik zelf geen gevolgen meer van de overstroming, maar zijn deze in de iets verdere omgeving zeker nog merkbaar. Aan de andere kant maakt het land zich op voor het Islamitische offerfeest morgen. Overal worden runderen en geiten verkocht en klaar gemaakt voor het offeren morgen en bussen en treinen zijn overvol met reizigers die voor dit feest vanuit de steden naar hun dorpen gaan.

Wat betreft mijn werk: gisteren hadden we een bezoek van de Civil Surgeon, de hoogste autoriteit op gebied van gezondheid in ons district, met als doel ons te inspecteren voor onze ziekenhuislicentie. Wij hebben een nieuwe civil surgeon en hij was erg positief over wat hij zag, dus hopelijk krijgen we de licentie weer voor een jaar.

Hieronder is het filmpje te zien waaruit enkele screenshots zijn genomen.

Nieuwe verpleegkundestudenten en regenseizoen

Geschreven door Antje op 15 augustus 2017 9:18

De eerstejaars studenten van onze verpleegkundigen opleiding hadden onlangs hun ‘capping ceremony’. Dat is een officiële gelegenheid met toespraken waarin de studenten hun kapje op krijgen en de eed van Florence Nightingale afleggen. Als medisch directeur was ik voor deze ceremonie uitgenodigd en mocht ook een toespraakje houden. In een land als Bangladesh waar verpleegkundigen vaak niet gewaardeerd worden is het voor mij belangrijk om te benadrukken dat wij als artsen nergens zijn als er geen verpleegkundigen zijn om ons te ondersteunen.

Na de toespraken mochten we de kapjes opdoen.

De studenten kwamen om ons als directeurs heen staan en legden de eed van Florence Nightingale af.

De Belofte van Nightingale is in 1893 opgesteld als de eerste beroepscode voor verpleegkundigen:

‘Ik beloof plechtig voor God en in tegenwoordigheid van deze vergadering dat ik rein zal leven en mijn beroep getrouw zal uitoefenen.
Ik zal mij onthouden van alles wat verkeerd en schadelijk is en zal nooit bewust schadelijke geneesmiddelen nemen of toedienen.
Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt om mijn beroep hoog te houden en te verheffen en ik zal alle persoonlijke en familie-aangelegenheden die mij in de uitoefening van mijn beroep bekend worden, geheim houden.
Ik zal getrouwelijk trachten de arts in zijn beroep bij te staan en mijzelf geheel te wijden aan hen die aan mijn zorgen zijn toevertrouwd.’

Een bijzonder moment in de opleiding van onze verpleegkundigen. Vanaf nu mogen zij meewerken in het ziekenhuis en een klein stukje verantwoordelijkheid gaan dragen.

Ondertussen is het regenseizoen hier in volle gang. Het is rustig aan begonnen met af en toe een bui, maar de laatste 2 dagen hebben we bijna continue regen en neemt het water om ons heen zienderogen toe.

Vanmorgen in de achtertuin van het ziekenhuis:

De voortuin, met de plek waar normaal de vervoersmiddelen geparkeerd staan:

Deze foto was is van eerder in de week. De diverse fiets riksja's zijn afgedekt met plastic om ze min of meer droog te houden.

Met de komst van het regenseizoen breekt ook de tijd van het rijst planten aan. Op deze foto een groep mannen die de rijst aan het planten is. Een duidelijk voorbeeld van ‘vele handen maken licht werk’: met meer dan 10 man gaat dit echt in razende vaart binnen 30 minuten is het veld volledig volgeplant!

Vorige week ben ik een weekend in Dhaka geweest. Hier op het ziekenhuisterrein ben ik altijd beschikbaar voor chirurgische problemen en daarom probeer ik 1 keer per 6 weken echt af te schakelen. Doorgaans ga ik dan bij een vriendin in Dhaka logeren. Er is een vliegveld op ongeveer een half uur rijden bij ons vandaan en dan is het een uurtje vliegen naar Dhaka. Alternatief is 8-9 uur in de trein of bus.

Vanuit het vliegtuig viel op hoe nat Bangladesh in het regenseizoen is!

Ik houd jullie op de hoogte!

Volgende tien berichten

Vorige tien berichten