Veel schade door storm
Geschreven door Antje op 25 april 2015 21:10
In de afgelopen week is ons gebied getroffen door een onweer met een korte periode met zware windstoten. In totaal duurde de wind maar 10-20 minuten, maar de schade op het ziekenhuisterrein en ook in de omgeving was enorm. Hieronder een foto van het pad dat ik normaalgesproken neem van mijn huis naar het ziekenhuis:
Ook het binnenplein van het ziekenhuis, waar ruimte is om te zitten en om de was op te hangen, was getroffen. Wat ik bijzonder vond om te zien was dat, bij gebrek aan voldoende waslijn, (op een deel ervan waren afgebroken takken gevallen) de takken als wasrek werden gebruikt. De mensen hier hebben een enorme veerkracht!
Op de dag na de storm kregen we berichten van de schade buiten het ziekenhuis. Veel van onze medewerkers waren ’s nachts op geweest omdat het dak van hun huis was gewaaid, of omdat ze bang waren dat hun huis zou instorten.
Veel van de huizen hier hebben daken van golfplaten die tussen bamboe zijn bevestigd. Als daar de wind onder komt dan kan het zomaar in zijn geheel wegwaaien. We hoorden verhalen van mensen die na lang zoeken hun golfplaten weer hadden gevonden; maar ook van mensen die zelfs de vijver hadden gedregd, maar de platen niet konden vinden. En dan werd er ook nog ruzie gemaakt over van wie de gevonden golfplaten waren. Hoe herken je je eigen golfplaat???
In de middag maakte ik met een vriendin een wandeling in de omgeving. We hadden verwacht dat we nog een hoop schade tegen zouden komen, maar ondertussen was er al enorm veel werk verzet. Alle wegen en paden waren alweer vrij gemaakt, de meeste afgewaaide daken zaten alweer op de huizen, al was dat vaak nog wel wat gammel. Ik heb dus ook niet echt foto’s van de schade rondom het ziekenhuis.
De allerarmsten zijn ook na deze ramp wel de zwaarst getroffenen. Hun huizen zijn het minst stevig en ze hebben ook de minste reserve. Vandaag werd er bij ons in het ziekenhuis voor deze groep een werkdag georganiseerd waarbij de werkers meer dan normaal salaris kregen om zo een deel van de schade te kunnen dragen.
Wat mijn werk betreft: sinds ik terug ben uit Nederland heb ik veel geopereerd. In totaal zo’n 20 patiënten, met name kinderen, met vergroeiingen na brandwonden. Daarvan hebben een aantal een erg goed resultaat behaald, bij anderen was het teleurstellend. Daarnaast ook een aantal kinderen met aangeboren darmafwijkingen. Ook hierbij wisselende resultaten. Hierbij moet ik mijzelf bij de teleurstellende resultaten of ernstige complicaties altijd voorhouden dat ik hier het beste doe wat ik kan en dat de meeste van mijn patiënten niet echt andere opties hebben voor behandeling.
Pasen
Geschreven door Antje op 11 april 2015 21:08
Ik weet dat ik beloofd heb dat deze webpost over mijn werk zou gaan, maar met pasen net achter de rug denk ik dat het goed is om daar toch nog even aandacht aan te besteden, al was het maar om te laten zien hoe mooi onze kerk versierd kan worden!
Palmpasen
Vorige week was het eerst palmpasen: zondagen zijn bij ons gewone werkdagen en ik had een vrij drukke dag gehad. Daardoor heb ik de palmpaas optocht gemist. De mensen van onze kerk gaan dan zwaaiend met palmtakken in processie om de intocht van Jezus in Jeruzalem na te spelen. De optocht eindigde in de kerk waar we in een volle, met palmtakken versierde, kerk een dienst hadden.
Pasen
Paaszondag was wel een vrije dag. We hadden 's morgens een kerkdienst met een volgepakte kerk (de versiering was aangepast, maar zal nu waarschijnlijk nog lange tijd op zijn plaats blijven). Het is een feest om samen de opstanding van Jezus te vieren. Wat je op de foto niet kan zien is dat er buiten ook nog banken stonden waarop nog eens zeker 50 mensen zaten.
Tegen het einde van de kerkdienst brak er ineens een stortbui uit, waardoor iedereen die buiten zat en masse naar binnen stormde. Omdat de dienst toch bijna afgelopen was vluchtte ik met twee vriendinnen naar het huis van een van hen. Je ziet nog net de mensen onder het afdakje staan....
Elk goed feest in Bangladesh wordt gevierd met eten. Op deze foto zie je de pannen vanwaaruit het eten werd opgeschept. Uiteraard betekent eten hier een rijstmaaltijd: rijst met linzen en curry van geitenvlees.
Dit is de partytent. De tent is niet waterdicht. Gelukkig duurde de bui maar 15 minuten, dus het eten kon als gepland doorgaan. Er waren 3 'zittingen': mensen konden gaan zitten, kregen te eten, moesten dan weg en dan werd de tafel opnieuw gedekt voor de volgende groep. Er wordt met de hand gegeten, scheelt een hoop bestek.
Als afsluiting een foto van mij op z'n 'paasbest'.
De volgende keer zal ik dan echt over het werk schrijven.....
Treinreis in onrustige tijden
Geschreven door Antje op 23 maart 2015 16:54
Ik ben nu 1,5 maand terug in Bangladesh en alweer helemaal gewend aan het werk. Het was met name in de eerste weken rustiger dan normaal in het ziekenhuis omdat de oppositie probeert de regering ten val te brengen en daarvoor transport blokkades heeft uitgeroepen. Het was dus voor patiënten moeilijker om naar het ziekenhuis te komen. Officieel zijn de blokkades nog steeds aan de gang, maar in de praktijk is het nu allemaal veel meer ontspannen en kunnen de patiënten weer min of meer normaal reizen. Bussen rijden weer overdag, de nachtbussen rijden echter niet.
Afgelopen weekend hadden we een conferentie met alle mensen van mijn uitzendende organisatie in de hoofdstad Dhaka. Ongeveer de helft van onze mensen werken en wonen in ons project, de rest woont in en rond Dhaka. Het was dus zaak om de mensen naar de conferentie te laten reizen. Aan mij de taak om het transport te regelen. Vanwege de blokkades konden we niet zoals anders een bus regelen, maar besloten we om met de trein te reizen. Uiteindelijk reisden we in twee groepen met de trein en was er nog een klein groepje die met het vliegtuig ging.
Voor het groepje waar ik mee reisde hadden we voor de helft eersteklas tickets gekregen, maar de andere helft zat in tweedeklas. Ik heb nog niet zo vaak tweedeklas gereisd en het was best een ervaring.
Station
Intercity trein
Tweedeklas wagon
In de tweedeklas zijn de compartimenten, zoals je kunt zien, open met een smal gangpad ernaast. In elk compartiment zijn twee banken met elk vier zitplaatsen tegenover elkaar met vrij rechte rugleuningen. De stoelen waren ook niet echt zacht te noemen. Na ruim 6 uur moest ik toch een poosje gaan staan om mijn billen wat rust te gunnen….
Daar kwam bij dat het feit dat er vier zitplaatsen zijn natuurlijk niet betekent dat er ook vier mensen gaan zitten. Er zaten steeds tenminste vijf mensen en dan had mijn buurvrouw nog een twee jaar oud kind op schoot en kwam er aan het andere einde ook nog af en toe een kind bij. Al met al was er niet veel plek om te gaan verzitten. Maar goed, als je bedenkt dat het kaartje voor deze reis nog geen €5 per persoon kostte, dan mag je niet klagen. De mensen die er nog extra bij kwamen zitten hadden nog goedkopere kaartjes zonder aangewezen zitplaats.
Hier het rijtje mensen waar ik bij zat, toen ik weer wilde gaan zitten stond de vrouw die op mijn plek was gaan zitten braaf weer op.
Iets anders waar ik ook aan moest wennen, was het feit dat er in de tweedeklas continue mensen langskomen, dat is in de eersteklas meer afgeschermd. Hier kregen we dus mensen langs die allerlei snacks kwamen verkopen, maar ook heel veel bedelaars.
Nu zit ik in het huis van een vriendin te wachten op de trein voor de terugweg. De langeafstandstreinen in Bangladesh rijden allemaal de hele week heen en weer tussen hun bestemmingen. Een dag in de week is er een rustdag. Nu met de politieke onrust lukt het de treinen niet om ’s nachts goed door te rijden omdat er gekeken moet worden dat de rails niet zijn gesaboteerd. Vandaar dat de trein in de loop van de week steeds meer vertraging heeft. Op de heenweg reed onze trein op tijd omdat het de eerste dag was na de rustdag en de trein dus op tijd kon vertrekken. Nu heeft de trein al 13 uur vertraging, hetgeen betekent dat de trein die vanmorgen rond 10 uur zou vertrekken, pas laat op de avond zal rijden.
Op zich heb ik genoten van nog een dagje Dhaka na de conferentie. Ik heb een nieuwe sari gekocht om met pasen te dragen en wat dingen voor het huishouden die in Parbatipur minder goed te krijgen zijn. Ik zie alleen niet zo uit naar de tocht. We hebben weer tweedeklas kaartjes en moeten dus de hele nacht rechtop zitten. Maar goed, het komt wel goed….
Volgende keer weer iets meer over het werk.
Bijna weer thuis in LAMB-Hospital
Geschreven door Antje op 3 februari 2015 21:50
Mijn ruim drie maanden in Nederland zitten er weer op. Vandaag zal ik het laatste stukje naar mijn huis op het terrein van LAMB Hospital in Bangladesh reizen. Ik zie met dankbaarheid terug op maanden vol met ontmoetingen met mensen waarin ik over mijn werk in Bangladesh kon vertellen. Ik ben dankbaar voor de gastvrijheid die ik heb ontvangen en heb genoten van de tijd met mijn familie. Tijdens de kerstdagen was mijn broer uit Spanje met zijn gezin overgekomen en was dus ‘iedereen’ in Nederland, in totaal 21 mensen.
In totaal heb ik ruim 8500 km gereden in de laatste maanden, dankzij het autootje dat ik tot mijn beschikking had. Het was een genot om te kunnen gaan en staan waar ik wilde zonder op te vallen in de menigte. Dat is in Bangladesh toch heel erg anders.
En ik ben in de laatste maanden ruim 10kg aangekomen! Dat heb je met een hoop lekker eten wat ik anders niet krijg en de beperkte beweging in het Nederlandse kwakkelweer.
Hieronder een foto van mijn praatje in mijn uitzendende kerk in Maastricht. Ook hier was het goed om mensen opnieuw vertrouwd te maken met mijn werk in het ziekenhuis.
Al hebben we in deze winter nauwelijks een echte winter gehad, toch waren er een paar dagen met wat sneeuw…
Schaatsen op de kunstijsbaan in Utrecht. Op deze foto sta ik met mijn vader, 2 broers en een schoonzus, hier heb ik de schaatsen al uit, maar ik verzeker jullie dat ik echt een stuk heb geschaatst, op erg zwabberende enkels…
En nu? Terug aan het werk vanaf morgen. In de afgelopen maand is er een vervangend chirurg uit Emmen geweest, dus ik weet dat er nog wat patiënten liggen na diverse operaties. Er is ook al contact geweest met het ziekenhuis over een patiënt met een wondabces. Verder zie ik het morgen wel. Ik houd jullie op de hoogte!
Ik ben in Nederland
Geschreven door Antje op 3 december 2014 12:11
Mijn vorige webpost is alweer 6 weken geleden. Toen zat ik op het vliegveld op mijn vlucht te wachten. Dat lijkt nu alweer lang geleden. Sinds mijn terugkomst in Nederland voel ik mij vooral verwend. Ik heb van een oom en tante een klein rood autootje tot mijn beschikking gekregen en rijd daarmee door het hele land.
Daarnaast worden mij overal waar ik kom logeeradressen aangeboden en krijg ik het beste eten voorgezet. Kortom: ik kom niets tekort (en ben ook alweer 5 kg aangekomen). Op het ogenblik ben ik vooral bij mijn ouders in Oosterbeek met uitstapjes naar de rest van het land.
Eind oktober ben ik allereerst lekker gaan klussen op de Eendracht. De Eendracht is een driemastschoener van 58 meter lang waarop ik voor mijn vertrek naar Bangladesh als vrijwillig bootsman voer. Het schip lag nu in dok, dus er viel niet te varen, maar er was een hoop te klussen. Tegen het einde van de 10 dagen die ik op het schip doorbracht werden we weer te water gelaten. Ik geniet er altijd van om met verstand op nul heel hard te werken en vooral om in hoekjes van het schip te komen waar je normaalgesproken niet komt. Ik merk hierbij wel dat ik ouder word. Ik had na 10 dagen op de Eendracht nog weken last van mijn knieën!
De afgelopen 2 weken liep ik stage in het brandwondencentrum in Beverwijk. In mijn werk in Bangladesh kom ik meer brandwonden tegen dan waar ik voor ben opgeleid en ben in de afgelopen 2 jaar ook tegen mijn beperkingen aangelopen. Nu had ik de gelegenheid om te zien wat de moderne aanpak van brandwonden is, hoe je beslist wanneer en hoe er geopereerd moet worden en wat de (on)mogelijkheden zijn van de zorg. Daarnaast had ik de gelegenheid om de foto’s die ik van patiënten, die ik met contracturen van brandwonden heb behandeld, samen met de brandwondenarts en een van de plastisch chirurgen te bekijken. Een hele fijne gelegenheid en een zeer leerzame ervaring.
In deze 2 weken logeerde ik bij de collega die de stage voor mij had georganiseerd. Ik ken haar nog uit Maastricht en werd koninklijk ontvangen. Het was fantastisch om haar en haar man zo beter te leren kennen.
Vanaf nu heb ik geen officiële stages of congressen meer gepland maar ben vooral bezig om mensen op te zoeken (lang leve het rode autootje!). Wel ga ik op verschillende plaatsen nog iets over mijn werk vertellen. Daarbij zijn jullie uiteraard ook van harte uitgenodigd.
- 7 december 10 uur: in de kerkdienst van de Baptistengemeente Maastricht
- 21 december 10.30 uur: in de kerkdienst van het Baken, Eindhoven
- 4 januari 15 uur: in de schuur van mijn zus, Schoonrewoerd
Zie voor nadere gegevens ‘Nieuws vanuit de TFC' op de home page.
Ik ga naar Nederland
Geschreven door Antje op 21 oktober 2014 21:09
Ik schrijf dit bericht op het vliegveld in Dhaka waar ik op mijn vlucht wacht die mij uiteindelijk naar Nederland zal brengen. De komende drie maanden ben ik dus ‘thuis’. Een tijd om bij te komen, vriendschappen weer aan te halen en familie weer wat uitgebreider te zien. Daarnaast zal ik in mijn kerk en op wat andere plekken over mijn werk en leven in Bangladesh vertellen.
In november heb ik ook nog de gelegenheid twee weken mee te lopen in het brandwondencentrum in Beverwijk. Ik hoop dat ik daar de gelegenheid zal hebben om met experts over de behandeling van brandwonden te praten en de problemen waar ik tegenaan loop te bespreken. De voornaamste vraag die ik heb is: waarom pakt een bepaald type huidtransplantatie bij mijn patiënten niet of nauwelijks? Wat kan ik doen om dat te verbeteren?
Twee weken geleden was het Durga Puja, een van de grotere hindoe festivals in het jaar. Een van de medewerkers van de operatiekamer had mijn huisgenote Rebecca en mij uitgenodigd om langs te komen. Op de foto de verschillende speciale lekkernijen die ter ere van dit feest waren gemaakt. Helaas heb ik geen foto van Debashish en zijn gezin.
De laatste weken ben ik druk geweest. Een operatieprogramma dat net iets voller was dan normaal en veel patiënten in de polikliniek. Het werd bekender dat ik een poos weg zou zijn dus allerlei patiënten kwamen nog even langs voor mijn vertrek. Omdat ik wist dat ik er een paar maanden niet zou zijn, wilde ik geen patiënten achterlaten die eventueel problemen zouden veroorzaken, maar dat is niet helemaal gelukt. Met name een meisje van negen maanden die ik aan een aangeboren afwijking aan de anus had geopereerd en die ik de dag voor mijn vertrek nog een stoma moest geven omdat de naad die ik had gemaakt is gaan lekken. Liefst had ik deze behandeling zelf afgesloten. Nu moeten onze kinderartsen het doen met mij op de achtergrond via e-mail. Het is dus met wat gemengde gevoelens dat ik wegga.
Afgelopen week heb ik nog een avondwandeling gemaakt voor mijn vertrek. Zoals je kunt zien, is de rijst goed aan het groeien, over een week of drie kan er geoogst worden. De brug op de foto is gemaakt van bamboe met een gevlochten bamboe netwerk als loopoppervlak. Het veert als je eroverheen loopt...
Deze foto wilde ik jullie ook niet onthouden. Er was hier een informele voetbalwedstrijd aan de gang en deze mannen waren aan het kijken. Het kalf was duidelijk toe aan een knuffel.
De weg van Parbatipur naar ons ziekenhuis.....
Dank jullie wel voor jullie meeleven in de afgelopen twee jaar. Zodra ik iets duidelijker weet wanneer ik in de komende maanden waar zal zijn zal dat ook op deze website verschijnen. Wie weet binnenkort tot ziens.
Teenslipper gerepareerd!
Geschreven door Antje op 31 augustus 2014 21:41
De foto van vandaag is een foto van mijn schoenmaker. Het teenstuk van mijn teenslipper was eergisteren losgescheurd en in Nederland zou deze teenslipper niet meer te repareren zijn. Nu zijn deze teenslippers mijn favorieten. Niet alleen zijn ze vlak voordat ik naar Bangladesh ging door een goede vriendin van mij betaald en hebben dus goede herinneringen, maar ze hebben ook een voetbed waardoor ze erg lekker lopen. Allemaal goede redenen om ze niet kwijt te willen.
De schoenmaker zit aan de overkant van de straat als je uit de ziekenhuis poort komt. Zoals je ziet is hij op allerlei soorten reparaties en ook op het poetsen van schoenen voorbereid. Ik heb mijn teenslipper daar afgeleverd (zie cirkel op de foto) en kon hem na een half uurtje weer ophalen. Uiteraard had ik er ook op kunnen wachten, maar dan had ik daar moeten staan of zitten en dan krijg ik altijd meer aandacht dan wat ik prettig vind. Het teenstukje heeft nu een nieuw stukje stof om het te verlengen en is weer aan de zool vastgemaakt. En hij kan dus weer een poosje mee!
In mijn vorige bericht schreef ik over een operatie bij een meisje van 10 jaar met een niertumor. Die operatie is gelukkig goed gegaan en het meisje is goed opgeknapt. Het wachten is nu nog wel op de uitslag van de patholoog om te horen of er nog lymfeklieren waren met uitzaaiingen.
In de afgelopen weken is het redelijk druk geweest in het ziekenhuis. Bij tijden had ik rond de 20 patiënten opgenomen voor de chirurgie en dat is zo'n beetje het maximum wat ik kan overzien. Ik doe namelijk altijd mijn visite in het ziekenhuis in het uur voordat ik ga opereren en als het meer patiënten worden dan 20 dan kan ik het niet aan in een uur.
Deze week komt er in ons ziekenhuis een uroloog uit India om te helpen met operaties die ik zelf niet kan doen. Voor mijn gevoel hebben we veel te veel patiënten voor hem, dus ik hoop dat het lukt om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden. Mijn rol tijdens zo'n urologie kamp is om de logistiek in de gaten te houden. Welke patiënten kunnen we deze week opereren en welke patiënten moeten wachten tot de volgende keer? Wie is wanneer aan de beurt? Enzovoorts, enzovoorts.... Daarnaast zijn er een paar operaties waarvan ik denk dat ik ze in de toekomst ook zelf zou kunnen gaan doen en bij die operaties wil ik graag mee opereren.
Als extra probleem is er voor de dag dat de uroloog aankomt een staking aangekondigd en dat betekent dat we hem niet met een auto bij de grens kunnen ophalen zoals gepland, maar dat er alternatief transport moet worden geregeld. Hij en zijn collega zullen nu met een aantal motorfietsen worden opgehaald en ik hoop dat dat allemaal soepel zal gaan en dat ze geen kwaadwillende demonstranten zullen tegenkomen.
Langzaamaan begin ik ook over mijn verlof in Nederland na te denken. Ik zal eind oktober tot eind januari in Nederland zijn en moet gaan plannen wanneer ik bijscholing zal volgen, hoe ik de contacten met mijn 'achterban' kan aanhalen en daarnaast zal ik ook tijd inplannen voor ontspanning. Ik houd jullie op de hoogte!
Rijst planten
Geschreven door Loretta op 17 augustus 2014 21:55
In het vorige weblog bericht vertelde Antje dat ze zich blijft verbazen over de snelheid waarmee de rijst geplant wordt. Ze heeft hier ook een filmpje van gemaakt dat wij graag met jullie willen delen.
De Ramadan voorbij
Geschreven door Antje op 2 augustus 2014 21:14
Afgelopen dinsdag was het Eid, het suikerfeest dat het einde van de Ramadan betekent. In deze week heeft zo'n beetje heel Bangladesh heeft vrij en reist naar zijn voorvaderlijk dorp om dit met familie te vieren. In het ziekenhuis was de polikliniek 2 dagen gesloten om onze moslim stafleden de kans te geven om het feest ook te vieren. Zelf heb ik, op twee uitnodigingen om te komen lunchen na, niet zo heel veel van de feestelijkheden gemerkt.
Wel merk je over het geheel genomen dat mensen uitgelaten zijn en opgelucht dat het vasten voorbij is. Vasten kost een hoop energie en daar komt bij dat in de vastentijd er ook 's nachts gebeden wordt dus de mensen die de Ramadan serieus nemen hebben ook nog eens hele gebroken nachten. Als je dat met een baan moet combineren dat tikt het allemaal wel aan.
Het loopt nu tegen het einde van de regen tijd. Dat betekent dat de velden voor het grootste deel onder water staan en dat het grootste deel van de rijst is geplant. De rijst wordt meestal op een klein veldje gezaaid en als de plantjes groot genoeg zijn gegroeid uitgeplant in het veld. Hieronder twee foto's die vanaf mijn balkon zijn genomen. Je ziet een groep mannen die aan het planten zijn met een vangari (riksja met een platte achtergrond) op de weg vanaf Parbatipur. Het blijft mij verbazen hoe snel deze mannen kunnen planten. Dit veld was binnen een half uur vol geplant.
Tijdens de ramadan was het rustig in het ziekenhuis. Alles wat even kon wachten werd uitgesteld en ik heb dan ook heel weinig geplande chirurgie gedaan. Nu gaat het leven weer gewoon door. In de komende week heb ik een paar wat grotere ingrepen gepland. Onder ander een 10 jarig meisje met een grote niertumor. De boeken vertellen me dat die tumoren nogal makkelijk barsten en dat verslechtert de prognose, dus ik hoop dat het lukt om die nier er goed uit te krijgen. De familie van dit meisje is te arm om haar ergens anders te laten opereren, laat staan dat ze chemotherapie kunnen betalen als ze die nodig zou hebben, dus het komt allemaal aan op nette chirurgie.
Ik blijf dankbaar voor de jaren training die ik in Maastricht heb gehad nadat ik klaar was met mijn chirurgie opleiding. Ik weet niet of ik anders 'zomaar' een nier zou verwijderen....
Ik hoop dat jullie allemaal genieten van jullie zomervakantie!
Voetbalgekte
Geschreven door Antje op 13 juli 2014 20:33
Vorige week heb ik met 2 andere buitenlandse vrouwen een wandeling naar Parbatipur gemaakt. LAMB Hospital is ongeveer 3 kilometer buiten het stadje en het is een wandeling van een uurtje om in het centrum te komen. We lopen dan direct langs het spoor en hebben dus geen last van het verkeer op de weg.
Het bezoek aan Parbatipur was bedoeld om stof voor kleren te kopen, maar vooral ook om een indruk te geven van de voetbalgekte in dit land. Bangladesh heeft zelf geen team in het WK voetbal en ook nog nooit gehad, maar dat kan de pret niet drukken. Ik heb me laten vertellen dat, toen TV wat algemener beschikbaar kwam in Bangladesh, vooral Brazilië en Argentinië het goed deden en de aanhang is min of meer gelijk verdeeld tussen die landen. Veel mensen zijn al sinds hun kindertijd fan van het ene of het andere land.
Hier een sfeerimpressie van de vlaggen boven een dorp:
En zo ziet het eruit in de stad. Deze foto is genomen op een hoek waar ook een groot scherm is ingericht om de wedstrijden te kijken. De oplettende kijker kan ook een Nederlandse vlag ontdekken....
De wedstrijden vinden hier midden in de nacht plaats. Ik heb voor de laatste twee wedstrijden van Nederland de wekker moeten zetten op kwart voor twee.
Het feit dat het Ramadan is, biedt hierbij een voordeel. Tijdens de Ramadan vasten moslims van zonsopgang tot zonsondergang. Daarnaast zijn er in de nacht ook nog tijden vastgelegd om te bidden. Mensen zijn dus al heel vroeg, of moet ik zeggen midden in de nacht, wakker. En ze hebben dus de kans om het voetbal te volgen.
De laatste twee foto's zijn foto's van de vernieuwing van de spoorlijn. In een groot deel van het land is er sprake van enkel spoor en moeten treinen dus op elkaar wachten om te kunnen passeren. Daarnaast heeft een deel van het land smalspoor en een deel breedspoor, wat inhoudt dat bepaalde treinstellen alleen bepaalde routes kunnen rijden. De lijn tussen Parbatipur en Dinajpur wordt op het ogenblik vernieuwd zodat er zowel brede als smalle treinstellen zullen kunnen rijden. Wij liepen langs het punt waar het nieuwe en het oude spoor samen komen. Zoals je ziet gaat hier ook de signalering door middel van handwerk. Op de tweede foto zie je het spoor dat naar de noodbrug zal gaan als de brug wordt vernieuwd.
Wat het werk betreft is het nu best rustig. In onze omgeving is ruim 70% van de mensen moslim en is dus aan het vasten. De meesten van deze mensen willen niet tijdens de vastenmaand naar het ziekenhuis komen en willen dus geen geplande chirurgie ondergaan. Hierdoor heb ik de tijd om wat onderwijs voor te bereiden en ook om een beetje lui te doen. Het is best heet en vochtig geweest de afgelopen weken en dat kost toch ook veel energie. Je weet dat het heet is als je een koude douche hebt genomen en tijdens het afdrogen alweer nat van het zweet bent.....