Geschreven door Antje op 25 juni 2017 19:15
Sinds enkele dagen ben ik weer thuis in Bangladesh! Het is goed om weer thuis te zijn, mijn gewone gang te gaan en weer te beginnen met werken. Het is hier het einde van de ramadan en dat betekent dat het tempo in het land minder hoog is dan anders. Er komen minder patiënten naar het ziekenhuis en onze stafleden die moslim zijn gaan in de komende tijd in ieder geval een paar dagen met verlof.
Mijn tijd in Nederland was goed. Voor ik met verlof ging leek 4 maanden heel lang, maar de tijd is snel voorbij gegaan.
In de tweede week van februari ging ik allereerst naar een medische bijscholingsconferentie in Thailand. Dit is een conferentie die door een Amerikaanse christelijke organisatie wordt georganiseerd speciaal voor mensen zoals ik die in het buitenland werken en niet regelmatig naar bijscholingen kunnen gaan. Naast een intensief programma, met degelijke voordrachten om ons bij te praten over de laatste ontwikkelingen in de chirurgie en ons te helpen die ontwikkelingen in onze eigen setting toe te passen, is het ook een goede gelegenheid om mensen te ontmoeten in vergelijkbare situaties. De conferentie werd gehouden in een vrij luxe resort. Al met al is de conferentie naast bijscholing ook bedoeld om ons te laten bijkomen.
Eind februari kwam ik dan rechtstreeks uit Thailand naar Nederland. Ik werd opgewacht door mijn familie, altijd fijn om te weten dat ik welkom ben….
Mijn tijd in Nederland heb ik doorgebracht met een mix van praatjes, mensen ontmoeten, bijscholen en vakantie.
Hieronder een plaatje van mijn voordracht in mijn kerk in Maastricht. Naast Maastricht ben ik in een aantal andere kerken geweest en heb ook nog in een aantal privé-situaties mijn presentatie kunnen laten zien. Het is bijzonder om te ervaren dat jullie allemaal geïnteresseerd zijn in mijn verhaal en door mee te leven en te bidden en zo deel kunnen zijn van mijn werk in Bangladesh.
Wat vakantie betreft: Ik was erg blij dat ik 12 dagen op de Eendracht mocht varen. Voor ik naar Bangladesh vertrok, voer ik op dit schip als vrijwillig bootsman en ik heb ervan genoten (ondanks zeeziekte) dat ik weer met oude bekenden en nieuwe Eendrachters dit schip mocht varen. Naast het varen op het grote schip heb ik ook nog enkele dagen met vrienden op een kleiner schip door Friesland gevaren. Mooi weer, wisselende wind, goede vrienden: duidelijk vakantie dus.
Gedurende mijn tijd in Nederland is mijn jongste nichtje geboren. Dat was veel te vroeg, zij was pas in de komende maand uitgerekend. Bij de geboorte woog ze minder dan 1 kg en ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ben dankbaar dat ik in de spannendste tijd na haar geboorte in Nederland was en mee kon leven. Haar 2 oudere broers verbleven gedurende 2 maanden bij mijn ouders. Omdat ik ook veel bij mijn ouders was kon ik ze intensief meemaken. Ik heb ervan genoten deze 2 jongens mee te maken en zo op een bijzondere manier te leren kennen. Op se foto hieronder ben ik onderweg met mijn neefjes naar het ziekenhuis (en natuurlijk moest er op elke steen geklommen worden).
Verder ben ik vooral bezig geweest met bijscholingen. Ik moet dit jaar opnieuw registreren als chirurg in Nederland en om aan de voorwaarden te voldoen heb ik nog een aantal punten nodig. Ik heb een aantal conferenties en symposia bezocht en verder ben ik online bezig geweest. Ik hoop binnenkort genoeg punten te hebben en dan weer een registratie voor 5 jaar te krijgen.
De komende week in Bangladesh zal redelijk rustig zijn. Morgen is het in Bangladesh het suikerfeest (einde van de Ramadan) en daarom zijn de mensen vooral met familie bezig en hebben we ook een aantal vrije dagen. Het is wel lekker om tijd te hebben om met mensen bij te praten voordat mijn taken als chirurg en als medisch directeur weer in volle hevigheid losbarsten!
Geschreven door Loretta op 21 mei 2017 21:44
Vrijdag a.s., 26 mei 2017 om 15:20, komt Antje op TV bij NPO2. Het EO programma "Geloof en een Hoop Liefde" heeft een kijkje over de grens genomen en is in Bangladesh geweest. Een aantal maanden geleden zijn de opnamen gemaakt die vrijdag worden uitgezonden.
Het programma laat mensen aan het woord die verhalen van geloof, hoop en liefde hebben én delen. In de uitzending komen 3 verhalen uit Bangladesh aan bod, waaronder dus het verhaal van Antje.
De makers van het programma schrijven over Antje het volgende:
Antje is oncologisch chirurg. Zij is nu vier jaar in Bangladesh en voelde zich geroepen om er heen te gaan. Antje is vrijgezel: "Dat ik geen man en kinderen heb was een gepasseerd station. Het is nooit helemaal weg, maar dat speelde hier niet zo mee. Het is nu ook echt een voordeel. Vrienden, collega's en gemeenschap gaat hier samen en dat is makkelijker zonder man en kinderen."
Geschreven door Antje op 8 maart 2017 22:12
Sinds bijna 2 weken ben ik in Nederland. Ik zie uit naar bijna 4 maanden van bijpraten met familie en vrienden, diverse gelegenheden om over mijn werk in Bangladesh te praten en ook wat tijd voor vakantie.
Op de
home pagina van deze website zullen we de data en locaties plaatsen waar ik iets zal vertellen over mijn werk. De meeste presentaties zullen tijdens kerkdiensten worden gehouden. Op 19 maart is er een middag bij mijn zus in Schoonrewoerd die minder formeel zal zijn en waarbij er gelegenheid is om vragen te stellen.
Tot mijn schrik zag ik dat mijn laatste blog bijna 3 maanden geleden was. Hoogste tijd om er nu nog een te schrijven voor ik word opgeslokt door het leven in Nederland.
Begin februari hadden we de personeelspicknick. ’s Morgens vroeg gingen we met 18 bussen op stap naar een soort pretpark. Hier kregen mensen de gelegenheid om het park te bekijken, selfies te nemen en goedkoop speelgoed te kopen.
Iedereen was op zijn best gekleed, voor vertrek werd bij sommigen nog de makeup bijgewerkt….
Zelf zat ik in het team dat hielp om de lunchpakketjes klaar te maken. ’s nachts was er al gekookt. Allereerst moest het vlees en de groente in zakjes worden gevuld.
Daarna werden de kartonnen doosjes met rijst, vlees, kippenbout, groente, en een plakje komkommer gevuld. Als laatste kwam er dan nog een dekseltje op. In totaal ruim 700 pakketjes….
Deze pakketjes werden binnen 10 minuten uitgedeeld en binnen 30 minuten was het eten weer op! Wel een gevoel van voldoening dat het eten op tijd klaar was. Zelf had ik door deze actie weinig tijd voor het pretpark en daar had ik niet zo’n spijt van. Toen ik nog even buiten kwam werd ik direct door wildvreemden aangeklampt die een selfie met mij wilden nemen. Dit kan behoorlijk vervelend zijn.
Ondertussen heb ik het leven in Bangladesh dus achter mij gelaten. Mijn taken als medisch directeur heb ik aan diverse mensen overgedragen. Helaas heb ik geen vervangende chirurg gevonden. Chirurgische patiënten zullen zolang worden doorverwezen naar andere ziekenhuizen of zullen moeten wachten tot ik weer terug ben. Ik hoop in ieder geval dat patiënten die bij mij bekend zijn niet in mijn afwezigheid in de problemen zullen komen.
Geschreven door Antje op 23 december 2016 13:25
Op 16 december viert Bangladesh ‘victory day’. Dit is de dag dat de bloedige onafhankelijksoorlog na 9 maanden tot een einde kwam. Hier in het project vieren we dat met een verkleedwedstrijd voor de kinderen; de Bangladeshi versie van ‘oud hollandse spelletjes’ waaraan iedereen enthousiast meedoet, en een cultureel programma. In dat programma voeren met name kinderen traditionele liederen en dansen op. Hieronder een foto impressie:
Gekleed in de kleuren van de Bangladeshi vlag.
De jongen in de witte kleren en het zwarte vestje is verkleed als de ‘vader van de natie’,
de man die aan het hoofd stond van de onafhankelijks beweging.
Meisjes, klaar om te dansen, wachten op hun beurt.
Een combinatie van verschillende dansgroepen tijdens een gezamenlijke dans.
En dan is het natuurlijk komende zondag kerst. In het ziekenhuis hadden we afgelopen maandagochtend een kerstviering.
De voorkant van het ziekenhuis was versierd met ballonnen en een kerstbanner.
Een deel van het team dat voor het versieren heeft gezorgd.
We vierden het feest met te zingen van een aantal liederen en het delen van de kerstboodschap. Ik mocht daar aan bijdragen met een toespraak.
Hier vertel ik dat ik het verbazingwekkend vind dat God ervoor heeft gekozen om een hulpeloze baby als redder van de wereld te sturen (met name als we kijken naar de kinderen die bij ons geboren worden en hoe klein en kwetsbaar deze zijn).
Na een kerstspel waarin we een Maria, Josef, engelen en herders inclusief levend schaap hadden,
zongen we ook ‘happy birthday to you’ voor Jezus en was er een grote verjaardagstaart.
De medisch directeur en chirurg mocht snijden….
Ter ere van het feest had ik een sari aan (hier op de foto met de directeur van onze verpleegkundigen-school).
Naast dit feest wordt kerst nog op allerlei plaatsen (in de kerk, bij de verpleging, met de artsen) gevierd en hebben we het er maar druk mee.
Ik wens jullie goede feestdagen toe en veel zegen voor het komende jaar!
Geschreven door Antje op 9 december 2016 11:50
Vandaag is de laatste dag van een week vakantie die ik in Darjeeling heb doorgebracht. Darjeeling is een stadje in het voorgebergte van de Himalayas. In de Britse koloniale tijd werd het ontwikkeld als een vakantieoord, vooral voor mensen die de hitte van Calcutta wilden ontvluchten. Sommigen van hen brachten 6 maanden van het jaar in Darjeeling door. Het is hier prachtig! Vanuit het hotel waar we verblijven hebben we uitzicht op de bergen.
We deden er een dag over om hier te komen: bijna 3 uur van LAMB naar de grens tussen Bangladesh en India, 3 uur met formaliteiten aan de grens en dan nog eens 5 uur van de grens naar Darjeeling. Vooral het oversteken van de grens was een ervaring op zich. De Britten hebben bureaucratie in deze regio ingevoerd, maar deze bureaucratie is hier nog eens verder doorgevoerd. We hadden 4 plaatsen aan de Bangladeshi kant waar onze papieren werden gecontroleerd en nog eens 4 aan de Indiase kant.
Ook bijzonder was om te zien hoe plotseling de overgang is tussen het vlakke land van Bangladesh (vergelijkbaar met Nederland) naar laaggebergte en dan de Himalaya’s in de verte.
Hier in Darjeeling hebben we het vooral rustig aan gedaan. Ik ben op stap met mijn huidige baas, zijn vrouw en zijn ouders, die in 1997 en 1998 toen ik in het zuiden van Bangladesh werkte mijn bazen waren. Het is een ontspannen combinatie. Op een van de dagen hebben we ons naar de top van de hoogste heuvel in de buurt laten rijden en zijn terug gelopen naar ons hotel. Zo’n 10 km in totaal en een hoop hele mooie uitzichtspunten!
Gisteren zijn we met de trein naar het eerstvolgende plaatsje gereden. Een heel avontuur: de trein rijdt grotendeels op de straat en autos moeten hier rekening mee houden.
De winkeltjes komen ook akelig dichtbij!
Morgen gaan we terug naar huis. De komende twee weken worden druk met kerstactiviteiten en gewoon werk. Omdat ik afgelopen week weg ben geweest houd ik er rekening mee dat er een hoop patiënten op me zullen wachten.
Tussen kerst en oud en nieuw doen we geen geplande chirurgie om de christelijke staff de kans te geven vrij te nemen voor kerst. Daarna gaat het werk weer beginnen.
Deze maand moet ik trouwens ook nog een keer naar Dhaka om de aanvraag voor de verlenging van mijn visum in te dienen. Het gaat nog een tijd duren voor ik dat visum ga krijgen, maar omdat mijn huidige visum op de 31ste december afloopt moet die aanvraag voor die datum zijn ingeleverd. Vroeger konden de mensen van ons kantoor in Dhaka dat voor ons doen, maar sinds dit jaar moeten we er persoonlijk heen gaan.
1000 Rupee biljetten ongeldig verklaard. Voor mensen is het nog steed heel moeilijk om voldoende geld in handen te krijgen. Dit is een van de vele rijen voor een geldautomaat. Als er geen rij staat, dan is er geen geld in de automaat…..
Geschreven door Antje op 27 november 2016 21:23
Zoals sommigen van jullie wel zullen weten, was het afgelopen donderdag het Amerikaanse Thanksgiving feest. Ik heb een Amerikaanse huisgenote en voor haar is het een belangrijk feest. Thanksgiving is ontstaan als een feest van dankbaarheid omdat de eerste groep immigranten vanuit Engeland het eerste jaar in Amerika hadden overleefd (of tenminste de helft van hen). Dit was gebeurd dankzij de hulp van de inheemse bevolking en het was een feest waarin de eerste oogst werd gevierd.
Hier hebben we het feest met onze Expat en Bangladeshi buren gevierd. Al met al ruim 100 mensen. We hadden alle belangrijke Amerikaanse onderdelen (pumpkin pie, gans als kalkoen-vervanger) en de gasten waren gevraagd ook een bijdrage mee te nemen.
Een leuk feest met gelegenheid elkaar eens op een andere manier te ontmoeten.
Vier pumpkin pies van mijn hand. De pompoenen zijn bij de ingang van het ziekenhuis te koop.
De gans als kalkoen-vervanger; moeilijker te snijden dan de kalkoen die we vorig jaar hadden!
Het buffet met een grote variatie aan eten.
Wat betreft het werk in het ziekenhuis: het is best druk, de laatste week veel acute ingrepen gehad, ook buiten werktijd, wat betekent dat ik wel toe ben aan vakantie.
Over een week ga ik voor een week naar Darjeeling. Dat is een dagreis bij ons vandaan over de grens in India. Ik ben er nog nooit geweest, het ligt aan de rand van de himalaya’s en moet erg mooi zijn. Ik zie vooral uit naar een week weg van hier. Na mijn week op Kreta in April heb ik geen vakantie meer gehad en ik ben er wel aan toe.
Geschreven door Antje op 22 oktober 2016 21:54
Deze keer begin ik met een huiselijke scene op onze ‘sterilisatie afdeling’. Dat is een ruimte in onze operatieafdeling waar we thee drinken, maar waar ook de instrumenten en andere benodigdheden, zoals operatiejassen, worden verpakt om dan in de autoclaaf te worden gesteriliseerd. Op onderstaande foto’s zie je hoe onze steriele gazen worden bereid. Grote lappen met zo’n 10 lagen gaas-stof worden op maat geknipt, daarna worden de gaasjes met de hand gevouwen en dan in verschillende pakketten gesteriliseerd om gebruikt te kunnen worden op de afdelingen. Bij grotere operaties gebruiken we deze gaasjes liever niet omdat ze geen looddraad hebben en dus op röntgenfoto’s niet zichtbaar zijn als we er per ongeluk een achter zouden laten. We gebruiken dan een groter gaas van zo’n 30x30cm waarbij verschillende lagen aan elkaar genaaid zijn en dat dus moeilijker kwijt kan raken.
Mijn werk in de chirurgie blijft bij tijden moeilijk. Er zijn succesverhalen van patiënten die goed opknappen na een operatie en waarvan ik vrij zeker ben dat ze zonder mijn ingrijpen zouden zijn overleden, maar er zijn ook moeilijkere tijden. Deze week overleed een kind de nacht na een vrij grote operatie. Ondanks vrij intensieve zorg ging het kind toch heel hard achteruit. Het is frustrerend en moeilijk om zo een kind te verliezen zonder te weten waarom. Vooral omdat het dan ook moeilijk is om van de situatie te leren.
Recent ben ik ook nog op een verjaardagsfeest geweest van een meisje dat 1 jaar oud werd. Zij is de dochter van twee van onze artsen en de eerste verjaardag is altijd een groot feest. In dit geval was er een partytent opgebouwd, was de dominee gevraagd om voor het kind te bidden en was er een gigantische verjaardagstaart besteld. Aan de ene kant is het altijd mooi om te zien hoe gevierd wordt dat een kind het eerste jaar goed heeft overleefd, aan de andere kant voelt het een beetje vreemd om zo’n groot feest te houden voor een kind dat er zelf weinig van zal onthouden.
Geschreven door Antje op 17 september 2016 21:02
In de afgelopen week hebben we hier het offerfeest gevierd. Tijdens dit feest herdenken moslims dat Abraham bereid was zijn zoon Ishmael (in de Bijbel gaat het om de zoon Izaäk) aan God te offeren, dat God dit op het laatste moment tegenhield en Abraham een ram in plaats van zijn zoon offerde. Elk jaar offeren gezinnen die het zich kunnen veroorloven een rund of anders een geit of zelfs een kip. Het vlees wordt in 3 delen verdeeld: 1 deel voor het gezin zelf, 1 deel voor de buren en 1 deel voor de armen. Dit jaar was ik in 4 dagen bij 6 mensen uitgenodigd. Elke keer een forse rijstmaaltijd met diverse curries…. Het is bijzonder om bij mensen thuis te komen, te zien hoe ze leven en ze een beetje beter te leren kennen.
Onze eerste uitnodiging bij een van de medewerkers van ons revalidatiecentrum voor kinderen.
Hier een voorbeeld van het ‘digitale’ Bangladesh met smartphones en het nemen van selfies.
Het ziekenhuis was 1 dag gesloten voor het offerfeest, maar verder waren we gewoon open. Wel was het vrij rustig, omdat mensen feest aan het vieren waren en ook omdat mensen niet verwachtten dat we open zouden zijn. Veel centra sluiten voor een volle week.
Hieronder een foto als illustratie van hoe weinig privacy patiënten hier hebben. De groep staat rondom een ambulance waarin een patiënt vervoerd zou gaan worden. Ik sta er elke keer weer verbaasd over hoeveel mensen vinden dat ze iets te zeggen hebben over hoe het transport geregeld zou moeten worden (en ook over hoe klein sommige ambulances zijn). De ambulances hier zijn trouwens niet zo uitgerust als je in Nederland zou verwachten: er is plek om iemand liggend te vervoeren, er is vaak een cylinder met zuurstof, maar verder is het gewoon een busje. De chauffeur heeft zeker niet de medische opleiding die je in Nederland van ambulancepersoneel zou verwachten…..
Geschreven door Antje op 28 augustus 2016 16:14
Aan het begin van deze maand was het wereld borstvoedingsweek. In ons ziekenhuis werd dat gevierd door een bijeenkomst met toespraken, een aantal liederen en een toneelstukje over het belang van borstvoeding voor de baby en goede voeding voor de moeder. In Bangladesh is het in veel gezinnen het gebruik dat de jongste schoondochter het laatste te eten krijgt en vrouwen zijn daardoor vaak ondervoed terwijl dit ook de jaren zijn waarin ze zwanger zijn en borstvoeding geven. Het thema van dit jaar, 'Borstvoeding, een sleutel tot duurzame ontwikkeling’, is daarom een zeer actueel thema voor het gebied waarin wij werken.Als medisch directeur moet ik bij dit soort gelegenheden nu altijd een toespraakje achter de hand hebben, want meestal kom ik ook aan de beurt. Soms krijg ik dat van tevoren te horen, maar vaak vindt men het zo vanzelfsprekend dat ik iets ga zeggen dat ik niet gewaarschuwd word.
Zoals ik vorige keer schreef is het in Bangladesh het regenseizoen. Vorige keer schreef ik dat er genoeg regen was gevallen, maar helaas is die regen vlak na mijn blog opgehouden. Nu moet men helaas irrigeren om de velden nat genoeg te houden. Op de foto kun je zien hoe de rijst wordt uitgeplant (dat veld is zo nat omdat er water met een dieselpomp is opgepompt). De foto eronder laat zien hoe droog het veld is geworden door gebrek aan regen.
Het feit dat er geïrrigeerd moet worden, maakt de rijst veel duurder. Veel gezinnen in onze buurt planten tijdens het natte seizoen de rijst die zij het hele jaar zullen eten, de rijst in het droge seizoen is meer voor de mensen die het geld hebben om te investeren en er wat aan te verdienen. Als er nu extra kosten moeten worden gemaakt voor de rijst, dan wordt de rijst ook duurder of hebben mensen een veel kleinere oogst.
Met het ophouden van de regen is het meteen ook een stuk warmer en vochtiger geworden. Gevoelstemperatuur hangt zo rond de 40°C. Ik heb de laatste 2 weken constant jeuk van de uitslag door de hitte en kan mij troosten dat het weer begin oktober aangenamer zal beginnen te worden ;-)
Geschreven door Antje op 31 juli 2016 21:37
Mijn vorige berichtje schreef ik halverwege de ramadan, dat lijkt nu alweer lang geleden. Het regenseizoen gaat gestaag door en mensen in onze omgeving zijn tevreden over de hoeveelheid regen die we hebben dit jaar. Het water in de vijver op het ziekenhuisterrein is gestegen tot een goede hoogte en de rijstvelden zijn lekker nat, in de komende weken zal de nieuwe rijst geplant gaan worden.
Mijn werk in het ziekenhuis gaat gewoon door, ik heb volle operatieprogramma’s en ook mijn poli’s zijn druk. Daarnaast heb ik het ook behoorlijk druk met managementzaken. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik ervoor verantwoordelijk ben dat conflicten worden opgepikt en opgelost voor ze escaleren (ik ben er niet zo zeker van dat ik daar erg goed in ben) en dat ik ook verantwoordelijk ben voor het ontslaan en aannemen van nieuwe werknemers. Eerlijk gezegd krijg ik veel meer stress van het management dan van mijn werk als chirurg.
Hieronder een foto van mijn favoriete patiëntje van het moment. Bithi is 3,5 jaar oud en ik heb haar in januari voor het eerst geopereerd vanwege een vergroeiing aan haar rechter knie na een brandwond toen ze een baby was. Het resultaat van de eerste operatie was redelijk, maar ze kon de knie nog steeds niet helemaal recht maken. Daarom besloot ik een tweede poging te wagen. Helaas was er een complicatie waardoor de flap die ik had gemaakt dood ging en Bithi een huidtransplantatie nodig had. Het duurde een poosje voor de wond klaar was voor transplantatie en in die tijd stal Bithi mijn hart. Altijd vrolijk, ongelofelijk dapper (ze haalde altijd zelf haar verband van de wond) en heel nieuwsgierig.
Net toen Bithis wond klaar was voor transplantatie dreigde haar vader de moeder uit huis te zetten als Bithi en haar moeder niet onmiddellijk thuis zouden komen. Met een bezwaard hart heb ik ze laten vertrekken en ze verzekerd dat ze te allen tijde terug konden komen. Gelukkig kwam het verhaal een van onze veldwerkers ter ore. Zij is bij Bithi thuis geweest en heeft de vader en oma kunnen overtuigen om Bithi en haar moeder terug te laten komen naar het ziekenhuis. Bithi heeft de huidtransplantatie succesvol ondergaan en vandaag kon ik haar met een recht been naar huis ontslaan.
Het verhaal van Bithi heeft mij er weer eens van doordrongen hoe weinig macht vrouwen in Bangladesh over hun eigen leven en dat van hun kinderen hebben en hoe belangrijk het werk van onze veldwerkers is om de hele gemeenschap mee te krijgen in het werk wat wij proberen te doen.
