We zitten hier midden in het regenseizoen. Op de meeste dagen is er dus tenminste een flinke regenbui. Af en toe is er ook een hele dag regen, maar hier in het noorden van het land is dat een zeldzaamheid. Als het regent, of bewolkt is, is het meestal een beetje koeler; dus dat is lekker. Wel is de luchtvochtigheid gestaag aan het stijgen. Soms is het of de lucht zich als een warme deken om me heen wikkelt.
De rijstoogst is sinds een aantal weken binnen. Voor de volgende oogst is de rijst al gezaaid op kleine veldjes, en zal in de komende maand of zo worden uitgeplant.
Wat betreft de Ramadan is het aftellen begonnen, we zijn over de helft. Het suikerfeest (hier Eid genoemd) zal op 6 of 7 juli vallen. Het lastige is dat we pas weten welke van de twee dagen het wordt als de nieuwe maan wel of niet op 5 juli wordt gezien. Bijzonder lastig om vrije dagen met zo’n onzekerheid te plannen. Het grootste deel van onze Bangladeshi dokters is moslim en wil daarom op die dag vrij hebben. We hebben daarom 2 dienstroosters voor juli, een met Eid op 6 juli en een met Eid op 7 juli….
Wat betreft patiënten is het in het ziekenhuis iets rustiger dan anders. Het is lastig om te reizen als je de hele dag niet kunt eten of drinken. Ook voor onze moslim-staf is dat zwaar. Niet alleen gedurende de dag niet eten of drinken, maar ook gedurende de nacht opstaan om te bidden en heel vroeg in de ochtend eten voordat er weer gevast wordt. Geen wonder dat in de tweede helft van de maand de lontjes wat korter worden.
Tijdens de ramadan zijn de meeste eettentjes overdag gesloten of afgeschermd met gordijnen, geprobeerd wordt om de verleiding zo klein mogelijk te maken. Niet-moslims of zieke mensen en kinderen hoeven niet te vasten.
Het breken van het vasten in de vroege avond (Iftar) gaat met een hoop traditioneel eten gepaard. Dit is een van de eettenten tegenover ons ziekenhuis. Het eten is daar in de middag uitgestald zodat mensen het kunnen kopen en mee naar huis nemen.
Deze week was ik met een aantal mensen bij een van onze medewerkers thuis uitgenodigd. Een ieder van ons kreeg een bord vol met heerlijke hapjes voorgeschoteld. De eerste 15 minuten zaten we naar het eten te kijken want uiteraard mocht er pas gegeten worden toen de zon officieel was ondergegaan. Het blijft bijzonder dat we steeds weer worden uitgenodigd om iets van het leven van mensen te delen.
Zojuist heb ik mijn laatste weblog bekeken en tot mijn schrik gezien dat dat bericht al drie maanden oud is. De laatste foto van dat bericht toont het planten van de rijst, die in de laatste 2 weken is geoogst. De tijd vliegt!
De afgelopen maanden ben ik druk geweest. Mijn werk als medisch directeur van het ziekenhuis laat zich maar moeizaam met mijn werk als chirurg combineren en ik ben ook nog eens niet de beste manager. Wel merk ik dat ik in mijn taak groei en de processen binnen de organisatie beter begin te begrijpen.
In april ben ik 2 weken naar een bijscholingscongres in Griekenland geweest. Erg nuttig, veel geleerd en het was gewoon leuk om weer eens chirurgisch bijgeschoold te worden. Er waren ongeveer 30 chirurgen die allemaal in ontwikkelingslanden werken, goed om met hen te sparren.
Aansluitend ben ik een week naar Kreta geweest, waar ook mijn moeder en zus naartoe gekomen zijn. De sinaasappels op Kreta waren rijp wat we vierden met zoveel verse jus als we konden drinken.
Hier een paar beelden van het uitzicht vanuit mijn balkon. Dit is de weg naar het stadje Parbatipur. Het was de eerste keer dat ik hier een dorsmachine aan het werk zag.
Vanmorgen waren deze mannen aan het maaien. In 2 uur waren 3 velden gemaaid. De schoven liggen nog wel te wachten tot ze van het veld gedragen zullen worden.
Een van de uitdrukkingen die me de laatste tijd hebben aangesproken is: ‘ami kormo kore khai’ hetgeen zoveel betekent als ‘ik eet als ik gewerkt heb’. Het is een manier van uitdrukken dat je dagloner bent. Veel van mijn patiënten zeggen dat als ze duidelijk willen maken dat ze moeite hebben om de rekening te betalen of zich niet kunnen veroorloven om ergens anders behandeld te worden. Gelukkig hebben we in ons ziekenhuis een ‘poor fund’, een fonds dat mensen helpt hun rekening te betalen als ze inderdaad arm zijn. Er is een commissie die bepaalt hoeveel subsidie een patiënt krijgt met een systeem dat beoordeelt hoe arm iemand is. Het doel is dat mensen die arm zijn hulp krijgen, maar dat mensen die het zich wel kunnen veroorloven wel hun rekening betalen.
Hieronder twee foto’s van mensen die aan het aren lezen zijn. De velden waarin zij lopen zijn al gemaaid, zij zoeken naar halmen met rijst die niet zijn meegenomen. Een arbeidsintensief proces dat doet denken aan het verhaal van Ruth in de Bijbel…
Sinds ruim een week zijn de lychees rijp! Dit is de boom voor ons huis. Verse lychees zijn echt veel lekkerder dan de lychees uit blik die je soms in Nederland kunt krijgen. Een beloning voor het overleven van het warme weer :-)
Dit wordt een weblog met veel fotos. Ruim een week geleden hebben we gevierd dat LAMB 40 jaar bestaat en het was een erg groot feest. Het was een feest dat anderhalve dag duurde en waarvoor de hele staf was uitgenodigd en daarnaast nog honderden officiële relaties.
Voor mij begon het feest met een rit naar het vliegveld. De directeur ziekenhuizen van het ministerie van volksgezondheid kwam en het protocol eiste dat ik als medisch directeur hem op het vliegveld kwam begroeten. Compleet met bos bloemen om te overhandigen (helaas heb ik daarvan geen foto’s :-)).
Donderdagmiddag was er een bijeenkomst met speeches, op de foto zie je mij aan het woord, en daarna was er gelegenheid voor herinneringen. Daarnaast werden een aantal medewerkers, die al meer dan 35 jaar voor het project werken, gehuldigd.
Donderdagochtend begon met een korte mars rond ons ziekenhuisterrein compleet met petjes voor iedereen….
Daarna ging het feest verder in de grote feesttent die voor de gelegenheid was opgebouwd. Alles wat je ziet is bamboe en lichte doeken.
Er waren veel speeches door allerlei officiële mensen, waarbij het ingewikkeld was om de volgorde van de sprekers in de gaten te houden. De minst belangrijke mensen moeten eerst spreken, opbouwend naar de meest belangrijke aan het einde. Het is niet acceptabel als na een belangrijk iemand weer een minder belangrijk iemand spreekt….
In verband met de nog steeds fragiele situatie wat veiligheid betreft hadden we tijdens het evenement politiebewaking. Gelukkig hebben zich geen incidenten voorgedaan. Over het geheel genomen lijkt het allemaal ook wel weer rustig te zijn. We maken ons steeds minder zorgen over onze veiligheid in het land.
Naast het officiële gedeelte met de speeches waren er allerlei stalletjes waar onderdelen van het project hun werk konden presenteren. Zoals je kunt zien hebben mensen enorm hun best op deze presentaties gedaan.
Het feest werd afgesloten door een cultureel programma met zang en dans. Hier is een groep kleine meisjes op hun beurt aan het wachten….
Over het geheel heerste vooral dankbaarheid. Wij geloven dat God een hand heeft gehad in het begin van het project en dat hij ons door de jaren heen verder heeft geholpen. We zijn dankbaar voor de vele levens die door de jaren heen zijn geraakt.
De dag na het feest: de stalletjes zijn afgebroken…
En nu gaan we terug naar het gewone leven. Het is minder koud dan in januari, patiënten komen weer meer naar het ziekenhui en de rijst wordt weer geplant in velden waarin het water wordt opgepompt. Ik schrijf binnenkort weer meer.
Nu we alweer ruim een week in januari zijn wordt het hoog tijd om jullie iets te vertellen over hoe ik de kerstdagen heb doorgebracht.
Kerst begon hier al halverwege december met allerlei kerstvieringen. Hieronder de foto van het kerstfeest in de polikliniek waar liederen werden gezongen en toen ter ere van Jezus' verjaardag een taart werd aangesneden. Aan mij als chirurg de eer om de taart in zoveel mogelijk stukjes te snijden :-)
Dan was er het kerstfeest voor onze staf. Speciaal voor de gelegenheid was er een feesttent opgebouwd waarin we deze viering, maar ook die voor de afsluiting van het schooljaar van de school en het feest voor de viering van het einde van de burgeroorlog in 1971, kon worden gehouden. Omdat er geen risico is op regen in het koude seizoen hier ging het om een feesttent van dun doek en bamboe palen. Op deze foto is de slotscène van het kerstverhaal, met voor de oplettende kijker levende schapen, te zien.
In verband met de onzekere veiligheidssituatie in Bangladesh, na een aantal aanslagen op buitenlanders, hebben we sinds november politiebewaking op het terrein. Op de onderstaande foto zie je de feesttent met de politieagenten die de wacht houden en zo ook het kerstverhaal te horen krijgen.
Van het kerstfeest zelf heb ik geen foto’s gemaakt dit jaar. We vierden kerstavond met alle singles bij ons thuis en op kerstdag was er een kerkdienst in de morgen, een grote rijstmaaltijd voor de lunch en dan de gelegenheid om bezoekjes af te leggen bij onze vrienden en collega’s om ze een gelukkig kerstfeest te wensen en de speciale kerstgebakjes van hen te proeven.
Bijzonder was de avond van de 25e waarin we een kerstliederen-zing-avond hadden. We waren met heel veel mensen, er waren diverse families die ouders op bezoek hadden en het was gaaf om al die kerstliederen veelal meerstemmig te zingen.
En de dag na kerst was het weer een gewone werkdag….
Oudejaarsdag was ook bijzonder. Deze maand bestaat LAMB project 40 jaar en dat wordt groots gevierd. We gingen met een busje naar Rangpur (ruim een uur rijden bij ons vandaan) om daar allerlei VIPs uit te nodig om naar het feest te komen. Het hoofd van de kindergeneeskunde, het hoofd van gynaecologie, het hoofd van ons revalidatieprogramma voor kinderen, onze hospital administrator en ik in mijn hoedanigheid als nieuwe medisch directeur. Het was een dag waarin we op allerlei plaatsen vriendelijk werden ontvangen (3 buitenlandse vrouwen in sari en 2 Bangladeshi mannen), maar ook vaak moesten wachten tot er tijd voor ons was. Op de foto zitten we in het kantoor van de decaan van de medische faculteit in Rangpur, op de achtergrond de beelden van 16 bewakingscameras op het scherm….
Ondertussen ben ik nu ruim een week de medisch directeur en ik moet toegeven dat het niet meevalt. Met name het op een rijtje houden wat er allemaal moet gebeuren en wat belangrijk is en wat kan wachten valt nog niet mee.
Als troost kan ik mezelf voorhouden dat afgelopen week ook extreem druk was met acute operaties en dat dus zelfs de tijden die ik apart had gezet voor administratie in de praktijk werden op geslokt door andere dingen. Ik hoop en bid dat het in de komende weken in een wat rustiger vaarwater terecht zal komen.
Hieronder nog een foto van het uitzicht vanuit mijn balkonnetje. De rijst is eind november/begin december allemaal geoogst en de velden liggen er kaal bij. Er is een strookje groen te zien waar de nieuwe rijst aan het groeien is. Binnenkort zal die groot genoeg zijn om uitgeplant te worden. Nog een paar weken en dan zullen ze waarschijnlijk beginnen met irrigeren en wordt mijn uitzicht weer groen!
Sinds twee weken zijn mijn ouders bij mij op bezoek! Het is een tijd om weer eens goed bij te praten en om hen iets van mijn leven hier te laten zien. Mijn moeder is enthousiast aan het fotograferen en filmpjes aan het maken. Na het vorige bezoek van mijn ouders twee jaar geleden heeft mijn moeder een filmpje gemaakt en ook nu is ze weer bezig om te bedenken wat ze in een filmpje over mijn leven zou kunnen vertellen.
Vorige week zijn we een dagje naar Saidpur geweest, een stadje een half uur rijden bij ons vandaan. De gordijnen langs onze veranda waren hard aan vervanging toe en we gingen dus op zoek naar stof. Op de foto zie je mijn huisgenote Kris en mij toezicht houden op het wegen van de stof die we hadden gekozen. Die stof werd per kilo verkocht…
Ondertussen zijn de gordijnen genaaid en ziet onze veranda er een stuk beter uit.
Na het succesvol kiezen van onze stof hebben we in een lokaal restaurant gegeten. Hier zitten mijn ouders en ik in het VIP gedeelte van het restaurant. Er wordt in principe met de rechterhand gegeten, op de achtergrond kun je nog net de wasbak zien zodat je voor het eten je handen kunt wassen. Het was een druk restaurant met snelle service, waardoor je weet dat het eten vers gekookt en dus veilig is.
Een paar dagen na ons bezoek in Saidpur werd er weer een aanslag gepleegd op een buitenlander. Dit keer een Italiaanse priester, die al 30 jaar in Bangladesh woont en werkt. Hij werd in Dinajpur, een stad 45km bij ons verdaan, beschoten toen hij op de fiets op weg was naar zijn werk. Gelukkig heeft hij de aanslag overleefd. Rond de tijd van deze aanval speelde er ook nog een zaak in het oorlogstribunaal van de bevrijdingsoorlog in 1971 waarbij 2 mensen ter dood zijn veroordeeld. Sinds de dag van deze aanslag zijn in Bangladesh Facebook, Whatsapp en nog een aantal social media sites niet meer toegankelijk en is het internet soms ook een stuk langzamer geworden. Daarnaast zijn we weer voorzichtiger geworden in onze bewegingen buiten de poort. Een dagje lekker inkopen in Saidpur zit er nu even niet meer in.
Deze week heb ik vrij. In plaats van weg te gaan hebben we besloten hier op het ziekenhuisterrein te blijven. Tot nu toe lukt het aardig om uit het ziekenhuis weg te blijven (vandaag de tweede dag) en ik hoop dat ik aan uitrusten toe kom.
Aan het einde van de week reizen we naar Dhaka om mijn ouders weer uit te zwaaien.
De laatste weken zijn in Bangladesh best wel een beetje spannend geweest. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, werd eind september een Italiaanse man in onze hoofdstad Dhaka doodgeschoten. Een aantal dagen later werd in Rangpur, 1,5 uur rijden bij ons vandaan, een Japanner op vergelijkbare wijze vermoord. Dit in een land waar er wel sprake is van veel geweld, maar waar wij ons als buitenlanders altijd erg veilig hebben gevoeld. Het is nog steeds niet duidelijk of het hierbij om terroristische aanslagen ging of dat er een andere aanleiding was voor de moorden. Gevolg is wel dat alle buitenlandse ambassades het advies geven om zo min mogelijk te reizen en dan alleen per auto, niet per riksja of ander open transport middel.
Wij hebben nu in LAMB naast onze eigen bewaking zes politieagenten die meehelpen met de beveiliging. Sinds die tweede moord zijn er geen verdere aanslagen op buitenlanders gepleegd. De vraag is nu een beetje hoelang we doorgaan met onze beperkte bewegingsvrijheid en wanneer we beginnen de adviezen te negeren. De adviezen van de ambassades zijn altijd strenger geweest dan wat wij redelijk vonden, maar we willen ons ook niet onverantwoordelijk gedragen.
In het dagelijks werk heb ik geen last van de veiligheidsmaatregelen. Ik woon tenslotte op het ziekenhuisterrein en kan dus altijd naar mijn werk komen. Daarnaast gelden de veiligheidsmaatregelen alleen voor de buitenlanders. De patiënten kunnen dus in alle vrijheid bij ons komen. Wel is het deze week vrij rustig geweest in het ziekenhuis. Er was deze week een groot hindoe festival aan de gang dat min of meer de hele week duurde. In voorgaande jaren ben ik tijdens dit festival bij een aantal stafleden op bezoek geweest, dat heb ik dit jaar toch maar niet gedaan. Je moet de grote menigtes ook weer niet op gaan zoeken…
Hieronder een foto van de dokters die in ons ziekenhuis werken. De foto werd genomen tijdens het afscheid van 2 van onze artsen. Zoals je ziet is de verhouding buitenlander:Bangladeshi ongeveer 1:2.
Ongeveer een maand geleden kreeg mijn hulp, Rani, haar eerste kleinkind. De moeder van het kind woont en werkt in Dinajpur, ongeveer 40 km bij ons vandaan, maar kwam haar zwangerschapsverlof bij Rani doorbrengen. Dat gebeurt hier heel regelmatig. De vader van het kindje moest gewoon doorwerken en er is geen kraamzorg. Zo krijgt de moeder de zorg en het advies van haar ouders. Onderstaande foto is genomen tijdens mijn kraambezoekje...
Tenslotte nog een foto van een patiëntje dat ik op het ogenblik heb. Sumaya is drie jaar oud en heeft op de leeftijd van één jaar haar voet verbrand omdat ze in de as van het kookvuur stapte. Nu is haar grote teen vergroeid. Deze week heb ik haar voor die vergroeiing geopereerd. Het is een erg vrolijk en vriendelijk kind dat mij (en alle anderen) als ik op de afdeling kom enthousiast begroet. Dit is extra bijzonder omdat de meeste kinderen mij met vervelende onderzoeken en verbandwissels associeren en dus beginnen te huilen als ik kom. Begrijpelijk, tenslotte gaat het bij de vergroeiingen van brandwonden om kinderen die in het verleden grote, pijnlijke wonden hebben gehad en dus het recht hebben getraumatiseerd te zijn. Extra leuk dat er af en toe een kind tussen zit dat mij toch nog leuk vindt :-)
Omdat ik komend voorjaar voor een conferentie naar Griekenland ga en voor mijn gevoel nog maar net terug ben van mijn maanden in Nederland heb ik dit jaar besloten om mijn vakantie binnen Bangladesh door te brengen. Samen met Joanne, een Nederlandse die hier als hoofd van de administratie werkt, ben ik twee weken naar Malumghat geweest. Malumghat ligt tussen Chittagong en Cox’s Bazaar in het uiterste zuidoosten van Bangladesh en heeft een missie-ziekenhuis dat er sinds de zestiger jaren staat.
Wij gingen er vooral heen vanwege hun guesthouse, waar we ver weg van verkeer en mensen heel veel niets hebben gedaan. Op het ziekenhuisterrein is een zwembad waar we min of meer elke dag een uurtje gingen zwemmen en verder hebben we veel gelezen en gekletst.
Daarnaast kregen we een uitgebreide rondleiding in het ziekenhuis door de chirurg die er al 20 jaar werkt. Waar bij ons in het LAMB ziekenhuis de nadruk vooral ligt op moeder en kind zorg worden in Malumghat veel meer botbreuken geopereerd. Het was interessant om de verschillen te zien en ook leuk om met een collega-chirurg over de speciale dingen van in Bangladesh werken te spreken.
Een van de bijzondere uitstapjes tijdens onze vakantie was een bezoek aan het staalbedrijf dat de stalen staven voor het beton van een nieuw gebouw dat we aan het bouwen zijn levert. Joanne had een uitnodiging gekregen om er op bezoek te gaan en omdat we slechts 115 km van Chittagong vandaan waren meenden we dat het een leuk uitstapje voor een dag zou zijn. Waar we niet mee gerekend hadden was dat de toch naar Chittagong vier uur zou duren! De weg was vol met gaten en het regende ook nog eens wat de verkeerssituatie er niet beter op maakte. Uiteindelijk waren we uit en thuis meer dan 11 uur onderweg voor een lunch afspraak en een bezoek aan de staalfabriek van minder dan een uur. Toch moet ik zeggen dat het heel interessant was om te zien hoe grote langwerpige balken staal werden verhit en vervolgens in de dunnere staven veranderden. Helaas mochten we in de fabriekshal geen foto’s nemen. Hieronder een foto van Joanne, mij en de vertegenwoordiger van het staalbedrijf die onze gastheer was. Let ook op de voorbijlopende werkers en hun (gebrek aan) veiligheidsmiddelen.
Een tweede uitstapje wat we hebben gemaakt was een reis met de bus naar Cox’s Bazaar. De Bangladeshis zijn er trots op dat hier het langste aaneengesloten strand ter wereld is. Niet helemaal het Nederlandse idee van een strandbezoek: je kunt je niet verder uitkleden dan shalwar kamees (zie foto) en als je zou willen zwemmen zou dat ook in vol tenue moeten. Wij hebben dat maar gelaten. Op de foto’s zie je de strandstoelen en de autobanden die je voor een zacht prijsje kunt huren. Bijzonder was dat een vriend van mij uit Nederland voor een conferentie in Cox’s Bazaar was en dat we met hem konden lunchen. Mijn voorraad kaas, stroopwafels en chocola is weer aangevuld!
De omgeving rondom het ziekenhuis terrein was prachtig vlak land waar ondanks het feit dat we tenminste 10 km van de kust vandaan waren het water met de getijden in en uit stroomde. Op een dag hebben we hier een wandeling gemaakt. Een beetje lastig omdat het regenseizoen was en het daarom her en der behoorlijk modderig was.
Deze jonge meisjes kwamen ons tegemoet gelopen en zijn een eindje met ons mee gelopen. Ze wilden heel graag op de foto. Het leuke van een digitale camera is dat je een foto kunt nemen en de foto meteen kunt laten zien. Dit werd erg op prijs gesteld….
Ondertussen zijn we alweer ruim twee weken terug in LAMB. Het leven is weer volop aan de gang. De vakantie lijkt alweer heel lang geleden. Toen ik net terug was raakten mijn operatieprogramma’s heel vol gepland met mensen die vonden dat ze al heel lang hadden moeten wachten, maar ondertussen heb ik de achterstand in mijn wachtlijst weer bijgewerkt en is het weer goed te doen.
Het regenseizoen is nu min of meer voorbij, we hebben nu vooral heet en erg vochtig weer. De onderstaande foto heb ik om 7 uur ’s morgens gemaakt. En nee, het is geen koude morgen. Ten tijde van het nemen van de foto was het 29ËšC! Nog een maand, dan begint het koele seizoen….
Afgelopen zaterdag ben ik met Joanne, een andere Nederlandse, die hier in de administratie werkt naar een bruiloft geweest. Strikt genomen was het niet de bruiloft - die had al op donderdag plaatsgevonden - maar was die de Bouw-bhat, de rijstmaaltijd voor de bruid. Het huwelijk had plaats gevonden in het dorp van de bruid, dit was de rijstmaaltijd om de bruid welkom te heten in het ‘dorp’ van de bruidegom. De bruidegom is een man die als inkoper in ons project werkt en uit onze districts-hoofdstad Dinajpur komt. De maaltijd werd niet bij hem thuis gehouden maar in een gehuurde hal, die er naar mijn smaak een beetje kaal uitzag. Wij waren met een aantal busjes naar Dinajpur afgereisd in ons paasbest en werden na aankomst van de bruidegom van rijst voorzien.
Zoals je op de foto kunt zien bestond het tafelkleed uit krantepapier. Hier konden we de botjes van het vlees en andere dingen die we niet wilden eten op kwijt. Toen wij klaar waren met eten, werd de tafel afgeruimd het ‘tafelkleed’ weggegooid en de tafel weer gedekt voor het volgende groepje. Zoals je ziet was er geen bestek en at iedereen met zijn rechter hand, iets wat hier in Bangladesh heel normaal is, zelfs in de hoogste klassen. Ikzelf vind het ook makkelijker om het vlees met de hand van de botjes af te halen.
Toen wij klaar waren met eten kwam de bruid ook aan. Haar taak was om op een speciaal podium te zitten en mooi te wezen en de gasten de gelegenheid te geven om op de foto met haar te gaan. Wij kregen het met moeite voor elkaar om ook de bruidegom op onze foto te krijgen!
Dit is het uitzicht vanuit mijn balkon. Afgelopen vrijdagnacht heeft het hier heel hard geregend en de rijstvelden zijn mooi gevuld met water. Voor een deel zijn ze al geploegd, dus binnenkort zal er weer geplant gaan worden. Het groen wat je nu op de foto ziet is onkruid….
Wat mijn werk betreft gaat het goed. Ik blijf vergroeiingen na brandwonden opereren en kan steeds beter inschatten welke operaties moeilijk zullen zijn. Daarnaast heb ik in de afgelopen weken ook wat buikoperaties gedaan en die operaties blijven toch een beetje mijn ‘eerste liefde’.
In de afgelopen maand heb ik ook nog een paar diensten voor de gynaecologie/verloskunde gedaan. In tegenstelling tot mijn positie als enige chirurg is dat een team dat met een grotere groep dokters draait en ik vind het leuk om weer een beetje meer onderdeel te worden van dat team.
Over 2 weken ga ik voor 2 weken op vakantie ‘in eigen land’. Ik ga naar het zuidoosten naar een missieziekenhuis tussen Chittagong en Cox’s Bazaar. De voornaamste attractie van dat ziekenhuis is dat ze een zwembad hebben en dat het helemaal weg van mijn ziekenhuis is. Ik ben er nog nooit geweest, dus het zal ook interessant zijn om te zien hoe ze de dingen daar doen, al ben ik niet van plan om buiten een rondleiding door het ziekenhuis daar veel tijd door te brengen. Verder zullen we een paar uitstapjes vanuit het ziekenhuis gaan doen.
Dit is een filmpje van de dag dat het dak van de eerste verdieping van het nieuwe schoolgebouw van ons project werd 'gegoten'. Het gieten van het beton moest binnen een dag gebeuren. Het ging allemaal met de hand en duurde meer dan 12 uur…
In de afgelopen weken was er kermis in ons stadje Parbatipur. Ik ben er op een middag met Bea, onze gynaecologe, en haar gezin heen geweest. Een terrein was afgezet en voor een klein bedrag werd je op het terrein toegelaten. Als eerste kwam je bij de snoepkraam:
Daarnaast waren er nog veel kraampjes die dingen verkochten: Heel veel haarspelden, armbanden en andere sieraden; alles voor 20 Taka per stuk (85 taka voor 1 euro). Janine, het 9 jarige meisje dat mee was naar de kermis, genoot met volle teugen.
Aan het einde van het rondkijken bij alle kraampjes een ijsje….
Draaimolen, aangedreven door 2 sterke jongens, die letterlijk de stoeltjes deden ronddraaien. Links in de achtergrond het spookhuis….
Een ander avontuur van de afgelopen week was de man die mijn rieten meubelen kwam repareren. In onze woonkamer hebben we vooral rieten meubelen. Deze zijn ondertussen een flink aantal jaren oud en begonnen uit elkaar te vallen, de zijkanten vielen uit de armleuningen.
De riet-reparatie man kwam uit Dinajpur (een uurtje met de bus) om de meubels te repareren. Ik was onder de indruk van zijn vakmanschap en de aandacht waarmee hij de reparaties uitvoerde. Hij was 2 volle dagen met mijn meubels bezig. Deze foto is genomen bij een van de buren waar hij vandaag aan de gang was.
Een foto van mijn woonkamer, de meubels glanzen weer als nieuw!
Wat het werk betreft gaat het leven zo zijn gangetje. Het is goed te doen qua werkdruk, ik ben dankbaar voor mijn collega’s van andere specialismen die mij erin ondersteunen en zorgen dat ik niet gek word.
Deze week begint de ramadan, de vastenmaand voor moslims, hetgeen betekent dat minder mensen zich zullen willen laten opereren en dat ik het dus ook minder druk zal hebben. Aan de andere kant zijn er altijd dingen die niet nog een hele maand kunnen wachten en er wonen in deze omgeving zo’n 25% hindoes dus ik zal het niet te rustig krijgen.
