Vandaag vertelde onze hulp dat de vis op het ogenblik in plaats van de normale 120 taka (€1,20) per kilo 160 taka kost. Toen ik haar vroeg of zij daar een verklaring voor had, vertelde zij dat dat met de oogst te maken heeft. De meeste rijst is weer geoogst en mensen hebben nu dus geld te besteden. Ziedaar de marktwerking......

Hieronder een paar foto's van de oogst. Doordat mensen druk op het land waren zijn de afgelopen weken minder druk geweest in het ziekenhuis. Daarnaast lijkt in de afgelopen week ineens het regenseizoen te zijn begonnen en dat maakt het ook minder druk.

De eerste paar weken in mei ben ik op vakantie geweest. Met een vriendin, die ook hier in LAMB werkt, ben ik in Maleisië naar het eiland Perhentian naar het strand geweest. Een tijd van rust en snorkelen! Ik had nog nooit gesnorkeld en ben erg onder de indruk van wat er onder water allemaal te zien is. We zagen grote waterschildpadden, 3 keer een haai en kleinere vissen in heel veel kleuren. Helaas hadden we geen onderwater camera.... Het was goed om even helemaal weg te zijn van het dagelijks leven.

Bounty strand...

Maleisië is een moslimland. Veel vrouwen en ook kleine meisjes zwemmen met hoofddoek en in lange kleren. Toch kan dat de pret niet drukken.

Onze dagelijkse favoriet: mango milkshake

Weer terug in LAMB begon het werk langzaamaan. Niet al te druk, nog weinig patiënten voor mij opgenomen, dus tijd om er weer in te komen. Dat zal in de komende week wel anders worden, er zijn meer en ook grotere operaties gepland.

Afgelopen week was het ook nog 'safe motherhood day', een internationale dag om te pleiten voor veiligheid rondom zwangerschap en bevalling. Hier werd dat gevierd met een optocht rondom de compound, een bijeenkomst en daarna demonstraties door onze verpleegkunde studenten, de studenten voor medical assistant en nog andere trainees in het training center die voor verloskundige studeren.

Optocht

Bijeenkomst

Ook ik mocht een hoedje op.....

Paaszondag

Geschreven door Antje op 23 april 2014 20:45

Tegen de tijd dat jullie dit lezen is pasen alweer voorbij, toch wil ik jullie wat beelden van het paasfeest hier laten zien. Hier volgt dus een fotoreportage van mijn dag....

In de kerk hadden we een druk bezochte dienst waarin we vierden dat Jezus uit de dood is opgestaan. Zoals je kunt zien was het bomvol in de kerk en zaten de mensen zelfs buiten. Omdat het ondertussen flink warm is was er een overkapping gemaakt om schaduw te geven.

Opvallend vind ik ook altijd de schoenen buiten de deur. Het is in Bangladesh de gewoonte om bij het betreden van een huis je schoenen uit te trekken en dat geldt ook voor de kerk. Er is dus altijd een verzameling schoenen buiten de deur. Aan het einde van zo'n druk bezochte dienst is het soms een uitdaging om je eigen schoenen weer terug te vinden.

Natuurlijk moet je er op paaszondag op je paasbest uitzien. Voor de dienst kwamen dus 2 van onze korte termijners en mijn huisgenote bij mij om geholpen te worden met het aantrekken van hun sari. Ofwel, ik heb die ochtend 4 sari's aangetrokken.....

Ons paasfeest werd afgesloten met een gezamenlijke maaltijd. Zoals je ziet zitten de gasten aan tafels in een tijdelijke tent en wordt met de rechter hand gegeten.

Dit is de plek waar het eten werd uitgedeeld. In de achtergrond zie je de rijst opgeslagen op bananenbladeren. En deze foto is genomen nadat de eerste helft van de mensen al gegeten had, dus je kunt je voorstellen hoeveel rijst er werd gegeten!

In de middag gingen we ook nog thee drinken bij onze hulp. Hier is zij met haar drie dochters en nog 2 gasten. Dit is de keuken, er wordt hier op hout of gedroogde bladeren gekookt. Het gedeelte van het huis waar ze wonen en slapen staat niet op de foto.

Filmverslag van Antje in Bangladesh

Geschreven door Loretta op 3 april 2014 22:09

Een paar maanden geleden zijn de ouders van Antje op bezoek geweest. Antjes moeder heeft hiervan een filmverslag gemaakt. ook kunt u over het bezoek lezen in de weblogberichten van november en december 2013.

Onafhankelijkheidsdag

Geschreven door Antje op 30 maart 2014 21:10

Deze week hebben we gevierd dat Bangladesh nu 43 jaar een onafhankelijk land is. Eigenlijk vieren we die onafhankelijkheid hier twee keer per jaar. 26 Maart is de dag dat Bangladesh zichzelf onafhankelijk verklaarde van Pakistan. Hierop volgde een bloedige oorlog die eindigde op 16 december, op die dag vieren wij nu overwinningsdag. De dag werd begonnen met spelletjes voor de kinderen. Om 11 uur werd in het hele land op hetzelfde moment het volkslied gezongen. Dit was een recordpoging voor het guinness world book of records. Ik moet bekennen dat ik niet weet of de recordpoging gelukt is.

In de middag was er een cultureel programma voor de kinderen. Hierbij werd gedanst en gezongen. Hierbij valt toch op dat men in Bangladesh nog erg bezig is met de bloedige kant van de onafhankelijkheidsoorlog. Zelfs in de dansen werd deze bloedige kant elke keer weer uitgebeeld. Aan de andere kant is het leuk om te zien hoeveel energie mensen steken in de culturele training van hun kinderen.

Danseresjes. De kostuums hebben de Bangladeshi vlag op de buik.

Wachten op hun beurt.

In de afgelopen week zijn we bezig met de overgang van lekker warm naar echt warm weer. Op het ogenblik is het 30 graden in mijn woonkamer. De luchtvochtigheid valt gelukkig nog wel mee, dus zolang je je niet al te erg inspant is het nog prima te doen. En in de avond en nacht koelt het nog steeds wel een beetje af, dus dat is ook mooi. Het zal in de komende twee maanden alleen maar warmer, en vooral vochtiger, worden. Als troost zien we wel al de kleine mango's aan de bomen hangen, de beloning voor het doorzetten in het warmste seizoen....

Wat werk betreft zijn we nu terug naar normaal. In totaal heeft mijn voorganger 27 kinderen met gespleten lip en/of gehemelte geopereerd en de resultaten zijn tot nu toe goed. De laatste twee weken werd het ineens drukker en waren mijn operatieprogramma's vol maar niet overvol. In de afgelopen week heb ik wel twee patiënten teruggezien, die ik vorig jaar geopereerd heb aan verschillende vormen van kanker en waarbij de kanker nu terug is gekomen. Niet geheel onverwacht omdat we hier niet de normale nabehandeling met chemotherapie en radiotherapie hebben, maar toch wel confronterend. Weer een moment waarin ik mij moet afvragen of wat ik heb gedaan goed genoeg is geweest. Bij deze twee patiënten ben ik uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat mijn operaties op zich goed waren, maar dat dit de beperkingen zijn van de zorg die ik hier kan geven.

Vorige week hadden we de jaarlijkse vergadering van onze kerk hier. Een vergadering over wat er goed en wat er niet zo goed gaat en wat verbeterd moet worden. De vergadering was inclusief lunch. Een voordeel van het met de hand eten is dat je geen mes en vork nodig hebt en dat het veel makkelijker is om met een bord op schoot te eten.....

Het is hier voorjaar

Geschreven door Antje op 3 maart 2014 21:38

Ik kom er net achter dat het alweer maart is en dat ik in februari niets voor mijn weblog heb geschreven! Hoog tijd om daar verandering in te brengen.

De winter is hier nu definitief voorbij. Sinds deze week zijn mijn winterkleren weggeborgen in plastic zodat ze later in het jaar niet beschimmelen. Het is zeker nog niet heet, maar erg lekker. Middagtemperatuur van zo'n 23 graden, 's nachts 18. Je kunt er nog echt van genieten om in het zonnetje te zitten!

Ik zit nu achter mijn bureau en door het raam komen de geluiden van krekels en kikkers die in de rijstvelden wonen. De rijst is nu overal geplant en begint te groeien en je merkt dat patiënten weer tijd hebben om naar het ziekenhuis te komen. Als het te koud is dan kunnen mensen de energie bijna niet opbrengen om te komen en als het de tijd is voor werk in de velden, dan zijn alle arbeidskrachten nodig en zijn er dus geen mensen beschikbaar om patiënten naar het ziekenhuis te begeleiden. Alles een kwestie van prioriteiten.

In de afgelopen weken heb ik hier een gastchirurg gehad. De chirurg die hier, voor ik kwam, 7 jaar heeft gewerkt, is voor een maand terug om patiënten met gespleten lippen en verhemeltes te opereren. We hadden in het afgelopen jaar een behoorlijke wachtlijst opgebouwd en ik had verwacht dat ik meer patiënten zou hebben dan hij aankon, maar dat blijkt mee te vallen. In de wijde omgeving worden toch regelmatig kampen gehouden voor dit soort operaties en ongeveer de helft van mijn wachtlijst is inmiddels elders geopereerd. Gelukkig is hij flexibel en vindt hij het niet heel erg dat ik minder voor hem te doen heb dan hij had verwacht. Hij zal hier nog 2 weken zijn en dan gaat hij weer terug naar zijn welverdiende pensioen.

Gisteren had ik weer een dilemma wat het verschil tussen werken in Nederland en in Bangladesh benadrukte. We hadden sinds een paar dagen een 2 weken oude baby in het ziekenhuis, die met een afwijking aan de buikwand is geboren waardoor de navel niet goed is gesloten, met een dunne zak in plaats van huid over het gaatje (voor de kenners: een omphalocele). In Nederland zou de diagnose al voor de geboorte zijn gesteld en zou het kind in een ziekenhuis zijn geboren en zou de behandeling meteen zijn begonnen waarbij we proberen om zoveel mogelijk van de inhoud van de buik weer in de buik te krijgen en de dunne zak te laten indrogen. Deze baby was thuis geboren en kwam zoals gezegd pas na 2 weken. Hij had tekenen van infectie en ondertussen was het niet meer mogelijk om de darmen terug in de buik te krijgen omdat ze aan de zak waren verkleefd. Daar kwam bij dat het in de loop van de afgelopen dagen duidelijk werd dat de darmen in de zak klem zaten en niet goed meer werkten. In Nederland was het kind op de couveuse afdeling opgenomen, hier ligt het op de gewone afdeling. Ik kon geen grote operatie doen omdat de nazorg voor zo'n kleintje na een narcose heel lastig is, en heb ik geprobeerd de darmen onder plaatselijke verdoving meer ruimte te geven. Helaas overleed de baby vanmorgen toch nog.

Ergens is het frustrerend dat we voor zo'n kindje niet alle middelen beschikbaar hebben, aan de andere kant moet ik mijzelf eraan herinneren hoeveel kinderen met minder ernstige ziektebeelden zoals diarree of longontsteking voor de prijs van een couveuse kunnen worden behandeld. En dan kan ik er wel weer mee leven dat we hier roeien met de riemen die we hebben.

Bewijs dat de rijst hier echt met de hand wordt geplant: voetstappen in de modder.

Een wandeling bij ons in de buurt langs vers geplante velden.

Nu rustig in Bangladesh

Geschreven door Antje op 31 januari 2014 21:33

Na mijn vorige webpost waarin ik schreef over de politieke onrust zijn de afgelopen weken bijna een anticlimax geweest. De dag van de verkiezingen op 5 januari was erg onrustig met een hoop geweld en de verwachting was dat het geweld daarna gewoon door zou gaan. Dat is niet gebeurd.

De regeringspartij beweert dat er vrije en eerlijke verkiezingen zijn gehouden. Omdat de grote oppositiepartijen de verkiezingen boycotten, won de regeringspartij met overweldigende meerderheid. De grote oppositiepartijen hebben nu dan ook geen zetels meer in het parlement en hebben daarmee officieel geen stem meer. Ik had verwacht dat ze nu een grote protestactie op touw zouden zetten, maar de afgelopen weken zijn erg rustig geweest zonder stakingen of transportblokkades. Dit betekent dat het gewone leven weer op gang komt. Mensen kunnen weer gewoon naar het ziekenhuis reizen en het is weer drukker in de polikliniek. Je merkt wel dat niemand nog durft te geloven dat het ook zo zal blijven en alle plannen worden gemaakt onder voorbehoud van aanhoudende rust.

De afgelopen 1,5 maanden is het redelijk koud geweest. Minder koud dan de winter vorig jaar, maar wel minimum temperaturen rond de 11 graden. Er zijn dagen dat het de hele dag mistig blijft en dan is het echt ‘waterkoud’. De dagen dat de zon het wel redt, is het daarentegen echt aangenaam. Ik zit nu bijvoorbeeld met een kopje thee in de zon en het is denk ik zo'n 20 graden. In de komende maand zal het snel warmer worden en halverwege maart zullen we zijn vergeten dat het ooit koud was…

In de afgelopen maand is een huisgenote van mij terug naar de VS verhuisd en ik heb nu een grotere kamer in ons huis. Ik heb deze nieuwe kamer met veel plezier ingericht en geniet van de extra ruimte. In de komende maanden komen er nog nieuwe boekenkasten en een bankje. Extra bonus is een balkonnetje met een deur naar mijn kamer. Dit balkonnetje mocht ik hiervoor ook al gebruiken, maar de drempel is lager nu ik niet meer door de kamer van iemand anders heen hoef.

In de afgelopen week is ineens de aanplant van rijst weer begonnen. De velden waar ik op uitkijk zijn min of meer in één onder water gezet (het kleine stro-huisje herbergt de elektrische waterpomp) en in de afgelopen 2 dagen is de rijst geplant. Als je goed kijkt zie je dat de rest van het land nog echt droog is. De eerste regen verwachten we pas in maart.

In de komende maand komt mijn voorganger voor een aantal weken terug naar Bangladesh. Hij komt vooral om kinderen met een gespleten lip of verhemelte te opereren, maar ik zie er ook naar uit om met hem over een aantal dingen waar ik tegenaan ben gelopen te spreken. Het zal goed zijn om te horen hoe hij bepaalde patiënten zou behandelen zodat ik mijn eigen protocollen daarop kan aanpassen.

Er is vandaag een ‘mela’ (soort markt/kermis) voor de staf van het community and development program. Zo’n 1000 man worden verwacht met spelletjes en kraampjes waarin de verschillende takken van het werk worden uitgestald. Voor een deel is daar enorm veel werk in gestoken. Hieronder een impressie.

De feesttent die speciaal voor de gelegenheid is gebouwd.

De verschillende kraampjes waarin deelprojecten worden tentoongesteld.

Dorpje nagemaakt met rijst aangeplant en een vijver met echte vissen erin.

Uitleg van de keten van zorg met community clinics en het ziekenhuis waarnaar kan worden doorverwezen.

Kerst, oud & nieuw en verkiezingen

Geschreven door Antje op 5 januari 2014 22:19

Terwijl ik dit zit te schrijven loopt de dag dat er verkiezingen in Bangladesh zijn gehouden ten einde. In zekere zin is het een deprimerende dag. Het is een verkiezing die de regeringspartij heeft laten doorgaan ondanks het feit dat de oppositie vanaf het begin geblokkeerd heeft. Dit uitte zich de afgelopen 2 maanden in toenemende stakingen en transport blokkades. In de afgelopen weken is dit zodanig toegenomen dat reizen uitermate moeilijk is geworden en we het advies hebben gekregen niet te reizen als het niet nodig is. Een gevolg voor mij persoonlijk is dat de korte vakantie die ik na de kerst had gepland niet door kon gaan.

De kerstdagen en oud en nieuw hier waren een mooi feest. Er waren een aantal bijeenkomsten met de buitenlanders van het project en er was een kerstfeest in de kerk dat werd afgesloten met een grote rijstmaaltijd voor 750 mensen! Eerste kerstdag kwam het zonnetje zelfs nog tevoorschijn en was het dus niet al te koud.

Op het werk waren er ook nog allerlei kerstfeesten. Een kerstfeest in de hal van de polikliniek met een verjaardagstaart voor Jezus, een kerstfeest met de verpleegkundigen waarin we het kerstverhaal konden uitleggen en een kerstfeest voor alle artsen. Daarnaast was er ook nog een kerstfeest voor alle staf waarin de verschillende afdelingen de opdracht hadden gekregen een traditioneel lied te maken over een deel van het kerstfeest. Iedereen had hier veel werk in gestoken. Er is altijd een soort wedstrijd tussen de verschillende afdelingen op dit staffeest en dat was te merken.

Herders met levende schapen

Oud en nieuw is wat mij betreft altijd iets minder groots en hier is dat nog eens extra zo omdat mensen hier eigenlijk niet gewend zijn om tot middernacht op te blijven. Dus er was wel een feestje met een kampvuur, maar tegen middernacht lag iedereen (inclusief ikzelf) alweer op bed. Op 1 januari was er weer een kerkdienst met na afloop een kleinere maaltijd.

En dan zijn we nu weer gewoon aan het werk, zij het met de beperking dat er transportblokkades zijn en mensen dus heel moeilijk in het ziekenhuis kunnen komen.

Vandaag draaiden we in het ziekenhuis zondagsdienst omdat het verkiezingen waren. Het politieke geweld kwam wel heel dichtbij toen we gewonden van politieke confrontaties binnenkregen. Eerst een man waar door oppositiemensen op in was gehakt omdat hij wilde gaan stemmen; later slachtoffers van een confrontatie tussen politie en oppositie.

Het ziet er ook nog niet naar uit dat de protesten na vandaag voorbij zullen zijn. De oppositie zal de uitslag van de verkiezingen, wat die ook zal zijn, niet accepteren. Er is geen makkelijke oplossing voor dit probleem.

Om dit bericht toch maar af te sluiten op een iets optimistischere noot, hier de foto's van Nondita, een meisje van 7 jaar oud, die een aantal jaren geleden verbrand is geraakt toen haar kleding vlam heeft gevat. Zij had een verlittekening van haar hals en beide oksels. Na twee operaties kon zij worden ontslagen met weer hele redelijke bewegelijkheid van beide armen. En haar gezicht is fantastisch veranderd!

Nondita en haar moeder

Mijn ouders zijn weer vertrokken

Geschreven door Antje op 1 december 2013 21:28

Mijn ouders zijn weer vertrokken. We hebben een goede tijd gehad samen en ik denk dat ze een redelijk compleet beeld van mijn leven in Bangladesh hebben kunnen krijgen. Omdat het politiek nog steeds niet rustig is, ben ik met ze mee naar Dhaka gegaan om ze uitgeleide te doen en ze zijn goed in Nederland aangekomen. Ik ben dankbaar dat het reizen wat ik met hen heb gedaan allemaal zonder problemen is verlopen. Ook tijdens transport-blokkades gingen treinen redelijk op tijd en hebben we onderweg van en naar stations geen problemen gehad.

Vandaag ben ik voor het eerst weer zonder mijn ouders op stap - op de terugweg naar LAMB Hospital - en heb meteen een trein te pakken die meer dan 6 uur vertraging heeft. En ik ben er nog niet......

Mijn ouders en ik in mijn woonkamer.

Mijn kamer.

Mijn moeder heeft mij met veel plezier door het ziekenhuis gevolgd en foto's gemaakt. Ik zal jullie in de komende tijd wel wat van de foto's laten zien die zij heeft gemaakt.

Ziekenhuis.

Spreekuur.

Spreekuur, overleggen met moeder en ook over de behandelingsmogelijkheden van de jongen, we besloten nog wat af te wachten.

In de komende weken begint het normale leven weer. Het gaat in eerste instantie wel druk worden met opereren, maar het is ook weer de vraag of patiënten naar het ziekenhuis kunnen komen met alle transport-blokkades. We zullen wel zien wie er komen.

In de komende week zullen we met de Nederlanders Sinterklaas vieren en daarna gaan we ons voorbereiden op het kerstfeest. Het is natuurlijk een feest van christenen, die hier een minderheid vormen, dus het is zaak aan mensen uit te leggen waar het bij het kerstfeest om gaat.

Op reis in Bangladesh

Geschreven door Antje op 13 november 2013 21:39

Mijn ouders zijn op bezoek! Dat is een goede aanleiding om wat door Bangladesh te gaan reizen. Ik heb ze in Dhaka op het vliegveld opgehaald en we zijn de laatste paar dagen op bezoek geweest bij een project in Mymensingh, een provinciestad ongeveer 130km ten noorden van Dhaka. De reis ging per trein en in de bijgevoegde foto's laat ik jullie iets van het leven rondom het spoor zien. Het bijzondere van reizen met mijn ouders is dat hen dingen opvallen, die ik al niet meer zie.

Mijn vader en ik wachten op de trein. De trein kwam redelijk op tijd, slechts een half uur te laat.

Een trein richting het centrum van Dhaka, de mensen die op het dak zitten betalen niet voor een kaartje. Regelmatig gebeuren er echter ongelukken met het omhoog en omlaag klimmen.

Tijdens tussenstops zijn er veel mensen die hun geld verdienen met het verkopen van snacks. Let op de rechter arm van de popcornverkoper.....

Onderhandelen over de prijs van de accu-aangedreven 'autoriksja', het transport van het station naar het project.

Boodschappen doen voor het ontbijt.

Gisteren zijn we na een lange treinreis weer in LAMB hospital aangekomen. Het is goed om weer terug te zijn. Op het ogenblik is er veel politieke onrust in het land omdat we binnenkort verkiezingen krijgen en de regering en de oppositie het er niet over eens zijn hoe die verkiezingen georganiseerd moeten worden. Dit betekent dat reizen een zeker risico met zich meebrengt. Treinen zijn tot nu toe altijd behoorlijk veilig geweest, maar dat lijkt nu ook een beetje te veranderen. De rails hier in het noorden zijn de afgelopen week op verschillende plaatsen gesaboteerd. Onze trein was een beetje vertraagd, maar verder zonder incidenten. Het reizen naar en van het station was een beetje lastiger dan anders, maar ook dat ging goed.

In de komende twee weken zijn mijn ouders en ik bij mij thuis, daarna ga ik weer met hen mee naar Dhaka om ze naar het vliegveld te brengen. In die tijd ben ik gewoon aan het werk. Wel is het voor mij rustiger dan anders omdat er een gynaecologe uit Engeland is om vesicovaginale fistels (een verbinding tussen de blaas en de vagina waardoor vrouwen voortdurend urine lekken) te opereren. In die tijd doe ik alleen maar acute chirurgie zodat zij zoveel mogelijk patiënten kan helpen. Op zich komt dat goed uit, dan heb ik wat meer tijd en energie voor mijn ouders.

Feestdagen voorbij

Geschreven door Antje op 19 oktober 2013 22:13

De afgelopen weken is het rustig geweest in het ziekenhuis. Dit had er vooral mee te maken dat in de afgelopen week zowel het Hindu festival Durga Puja gevierd werd, als het islamitische slachtfeest (hier Korbani Eid genoemd). Heel begrijpelijk willen de mensen geen geplande operatie vlak voor de feestdagen ondergaan, dus ik had de week voor de feesten al weinig te doen.

Gisteren kwam er wel een 5 dagen oude baby die een aangeboren afwijking heeft waarbij de anus niet is aangelegd. Ik was toch wel geschokt dat de familie van deze baby in Rangpur, de dichtstbijzijnde stad met een academisch ziekenhuis, werd weggestuurd omdat er geen chirurg beschikbaar was. Als je dan niet rijk genoeg bent om je een privékliniek te kunnen veroorloven, zijn de opties beperkt. Ons ziekenhuis is tijdens feestdagen wel open en gelukkig wisten ze ons te vinden. Vandaag hebben we bij deze baby een stoma aangelegd. Op termijn zal ik dan een anus moeten reconstrueren en het stoma weer moeten sluiten. Dit zijn tijden dat ik dankbaar ben dat ik ruim een jaar kinderchirurgie heb gedaan voordat ik hier kwam. Daardoor heb ik de meeste van dit soort operaties tenminste een keer gezien voordat ik ze zelf doe.

Ik heb laatst wat moeten glimlachen over de manier waarop ik door patiënten wordt aangesproken. Aan de titel die mensen mij geven kan ik vaak al iets van de achtergrond raden. De meeste mensen worden niet met hun naam aangesproken. Er wordt altijd gezocht naar een relatie. Dus iemand is je grote zus, schoonzus (als de relatie vooral met de echtgenoot is), tante, etc. Dat hangt vaak af van leeftijd. Ik word hier vaak aangesproken met grote zus ('didi' voor hindu's en christenen en 'appa' voor moslims). Bij mensen, die gewerkt hebben in of rond internationale organisaties, wordt dat dan vaak 'sister'. Als een patiënt me met respect wil aanspreken dan wordt het meestal 'madam'. De aanspreektitel die me altijd een beetje doet glimlachen is 'sir'. Dit gebeurt vaak door mensen, die weinig opleiding hebben genoten en op het platteland wonen.

De meeste mensen, ook patiënten, zijn nieuwsgierig naar hoe ik hier woon. De eerste vraag is meestal: hoeveel kinderen heb je? Of: woont je gezin hier ook? Het feit dat ik als volwassen vrouw geen gezin heb is heel moeilijk te vatten. De aanhoudende manier die mensen hebben om te vragen of ik dan geen man heb en waarom dan niet kan soms irritant worden. Vooral omdat het moeilijk uit te leggen is dat wij in het westen geen gearrangeerde huwelijken hebben, maar in plaats daarvan zelf op zoek gaan naar een partner. Laatst vroeg een patiënte mij in een gesprek over mijn niet aanwezige gezin: "Heb jij dan geen Dhulabhai?" Dhulabhai is het woord voor de man van een oudere zus. Zij vroeg dus indirecter dan ik gewend ben naar hetzelfde: "Heb jij als mijn grote zus geen echtgenoot?"

In de komende week zal het werk weer gewoon op gang komen.

In de laatste weken is het wat aan het afkoelen. Vorige week hadden we het 's avonds koud bij 25 graden :-). Vandaag is het wel weer 30 graden, dus we krijgen wel tijd om te wennen. Erg lekker dat het 's nachts niet meer zo heel erg warm is.

Zonsondergang tijdens een wandeling in onze buurt.

Volgende tien berichten

Vorige tien berichten